Καλησπέρα σας, είμαι 31 ετών. Μένω σε μία επαρχιακή πόλη μαζί με τη μητέρα μου. Οι συγκυρίες δεν με άφησαν να πάω να σπουδάσω σε άλλη πόλη αν και οι γονείς μου μπορούσαν να με στηρίξουν επειδή ήταν η αρχή της κρίσης. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο το 2008, οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ ενθουσιασμένοι για την επιλογή μου και εγώ πάρα πολύ που παρόλο που ήμουνα στην πόλη μου είχα κάνει νέες παρέες και περνούσα καλά. Έξαφνα παραμονή Πρωτοχρονιάς έχασα τον μπαμπά μου σε ηλικία 18 χρονών μπροστά στα μάτια της μητέρας μου και της αδερφής μου από ανακοπή καρδιάς. Από τότε είμαστε μία πολύ δεμένη οικογένεια και η μητέρα μου στάθηκε σαν πατέρας και μητέρα συνάμα. Η αδερφή μου παντρεύτηκε πρόσφατα και μένει στην Αθήνα κι έχει τη δική της οικογένεια. Εγώ είχα μία σχέση πολλών χρόνων αλλά επειδή δεν μου φέρθηκε καλά δεν προχώρησε και δεν μπορέσαμε να συζήσουμε. Σε όλα με στήριξε και με στηρίζει η μαμά μου σε όλα τρέμω στην ιδέα να μου πάθει κάτι και φοβάμαι μέσα μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό. Η ιδια δεν πάσχει από κάποιο πρόβλημα υγείας αλλά επειδή κάπνιζε χρόνια παρατηρώ κάποιες φορές να αλλάζει κάποιο σημείο του σώματος της και πάω και διαβάζω στο διαδίκτυο βλακείες με αποτέλεσμα να βγάζει διάφορες ασθένειες και να ξεσπάω σε κλάματα ότι η μητέρα μου μπορεί να έχει κάτι και να μην το ξέρω. Πρόσφατα έχασα τη γιαγιά μου και τον παππού μου τους γονείς της μητέρας μου και μου στοίχισε και αυτό πάρα πολύ. Αν φύγει η μαμά μου δεν έχω κανέναν εγώ κανέναν πέρα από την αδερφή μου που έχει τη δική της οικογένεια και δεν μπορεί να ασχοληθεί με μένα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ με τίποτα την απώλεια και ότι θα χάσω πάλι κάποιον άνθρωπος με τίποτα όμως. Συγγνώμη αν σας κούρασα αλλά τον τελευταίο καιρό ψυχολογικά είμαι πάρα πολύ χάλια και δεν μπορώ να χαρώ με τίποτα Καλή ξεκούραση.
Από την: Πάττυ
Αγαπητή Πάττυ,
σε ευχαριστούμε για την ερώτηση σου. Απ’ όλα όσα έγραψες καταλαβαίνω πώς μπορεί να νιώθεις, μιας και η τόσο αναπάντεχη και ξαφνική απώλεια του μπαμπά σου μπροστά στα μάτια όλης της οικογένειας είναι μια τρομερά επώδυνη και σοκαριστική συνθήκη. Είναι τρομερό αυτό που σου συνέβη και σε μια εξαιρετικά σημαδιακή ηλικιακή φάση για εσένα, στα 18 έτη. Μια ηλικία που σηματοδοτεί την περίοδο της ενηλικίωσης, στην οποία το παιδί γίνεται αυτόνομο και ανεξάρτητο και φεύγει από την οικογένεια του για να δημιουργήσει το δικό του πλάνο ζωής. Για εσένα λόγω του πένθους, που συχνά φέρνει κοντά τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αυτή η περίοδος αναβλήθηκε και αντ´ αυτού χτίστηκε μια εξαρτητική ενδεχομένως σχέση με την μητέρα και το οικογενειακό πλαίσιο. Όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ενισχύεται το αίσθημα ευαλωτότητας και αβοηθητότητας στο γνωστικό μας κόσμο και τείνουμε όλοι να οδηγούμαστε σε διάφορες δυσλειτουργικές συμπεριφορές. Συνεπώς σε προτρέπω να αναρωτηθείς κι εσύ πώς θα μπορούσε να είναι για εσένα λειτουργική όλη αυτή η συνθήκη και να μην αισθάνεσαι χάλια ψυχολογικά καθώς η σχέση που αναπτύχθηκε με την μητέρα σου σε κάνει να τρέμεις όπως λες, πως η απώλεια της θα είναι καταστροφική για εσένα και με βάση αυτή την δυσφορική ανησυχία, δομείται και η υπόλοιπη ζωή σου σε επίπεδο συμπεριφοράς.
Συγκεκριμένα, το γεγονός ότι δεν έχεις δημιουργήσει στο παρόν μια δική σου διαπροσωπική ερωτική σχέση, που να σε τραβήξει εκτός του κύκλου της οικογένειας ή ότι ακόμα ζεις στο οικογενειακό σπίτι αλλά και το ότι ψάχνεις ιδιαίτερα τα θέματα που αφορούν την υγεία της μητέρας σου, σηματοδοτούν την συμπεριφορική δυσλειτουργικότητα της ζωής σου στο παρόν. Θα σου πρότεινα λοιπόν, αρχικά, να εκμεταλλευτείς με έναν πιο ωφέλιμο τρόπο τον κοινό σας χρόνο με την μητέρα σου, μιας κι αν ανησυχείς μήπως την χάσεις, θα ήταν σημαντικό ο χρόνος που περνάτε μαζί να είναι ποιοτικός και όχι ασφυκτικός από την ανησυχία για καμιά από τις δυο. Από την άλλη ίσως αν εστίαζες στο πως να βελτιώσεις την δική σου ποιότητα ζωής σε προσωπικό επίπεδο θα σε βοηθούσε στην επίγνωση πως ο εαυτός σου έχει πολύ σημαντική αξία και θα πρέπει να του φέρεσαι αναλόγως, ευεργετώντας εσένα αντί να εστιάζεις στην υγεία της μητέρας σου, για την οποία είναι υπεύθυνη η ιδία.
Ενδεχομένως να χρειάζεσαι και κάποιες συνεδρίες με ειδικό ψυχικής υγείας για την διαχείριση της απώλειας μιας και το πένθος είναι από τα πιο δύσκολα ζητήματα να αντιμετωπίσει κανείς . Να θυμάσαι δεν είσαι μόνη σου και είναι πολύ υγιές να αρχίσεις να εμπιστεύεσαι και άλλους ανθρώπους πέρα από το οικογενειακό σου περιβάλλον, ξεκινώντας από το να εμπιστευτείς έναν θεραπευτή.
