Η αλήθεια είναι ότι παίρνοντας την απόφαση να γράψω, δεν ήξερα από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Μάλλον απ’ την αρχή. Ανέκαθεν, όπως όλοι, είχα διάφορα ψυχολογικά και ανασφάλειες, άλλες φορές τα πήγαινα καλά, άλλες όχι. Αυτό το διάστημα περνάω μια πάρα πολύ δύσκολη φάση και δεν μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω από που προήλθε όλο αυτό, ίσως το ότι μένω εδώ και πολύ καιρό λόγω καραντίνας στο πατρικό μου όπου το περιβάλλον δεν ήταν όπως ούτε και τώρα το ιδανικό. Τον τελευταίο καιρό το μυαλό μου κάνει συνεχώς αυτοκαταστροφικες σκέψεις και αυτό με εξουθενώνει πάρα πολύ… Για παράδειγμα, έχω σχέση με μια κοπέλα. Είμαστε μαζί επίσημα, γιατί περάσαμε από διάφορες ασαφείς φάσεις πολύ καιρό(1-2 χρονια), από τον Σεπτέμβρη που περάσαμε και μια βδομάδα μαζί στο σπίτι της. Ήρθαμε εδώ και οι 2 και προσπαθούμε να βρισκόμαστε όσο μπορούμε καθώς και οι δικοί μου και οι δικοί της γονείς λόγω καραντίνας μας περιορίζουν. Το μυαλό μου έχει μπει για κάποιο λόγο σε ένα τρελό μουντ υπεραναλυσης όλων, σε σημείο που να αμφιβάλλω για όσα νιώθω ενώ δε θα πρεπε. Σκέφτομαι συνέχεια για τα συναισθήματα μου, γιατί δεν είμαι όπως εκείνη την εβδομάδα(μέσ’ τον τρελό έρωτα και ενθουσιασμό)και αν αυτό σημαίνει ότι πλέον δεν νιώθω το ίδιο και όλες αυτές οι σκέψεις σε συνδυασμό με πάρα πολλές ανασφάλειες για το ότι είμαι η χειρότερη κοπέλα επειδή είμαι τόσο μπερδεμένη με τον εαυτό μου με κάνουν να μη με αντέχω. Απ’ την άλλη σκέφτομαι ότι είναι φυσιολογικό, δε γίνεται όταν οι συνθήκες είναι έτσι(πχ ρουτίνας) να νομίζω ότι είναι λάθος αυτή η μορφή του “καλά” μας. Ξέρω ότι ίσως να μην βγάζουν νόημα και συνοχή όλα αυτά αλλά δεν μπορώ να αποδώσω καλύτερα το χάος στο κεφάλι μου. Ξέρω επίσης ότι χρειάζεται να παρακολουθήσω συνεδρίες ψυχοθεραπείας αλλά την προκείμενη στιγμή δεν μπορώ να το κάνω και στέλνω σε εσάς θέλοντας πραγματικά να ηρεμήσω το μέσα μου γιατί αρχίζω και εξουθενώνομαι.(ούσα και η ίδια φοιτήτρια ψυχολογίας, ώρες ώρες πιστεύω ότι ίσως δεν αντέχω την σχολή απ’ την άποψη ότι προσπαθώ να διαγνωσω τον εαυτό μου ή να προσπαθήσω να κατανοήσω τι μου συμβαίνει, ψυχοφθόρο σίγουρα).Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.
Μαρία
Αγαπητή Μαρία,
σε ευχαριστούμε πολύ που επέλεξες τον χώρο αυτό για να αφήσεις ένα μέρος της ιστορίας σου. Αν και δεν σε ακούω να μου την αφηγήσαι αισθάνομαι την αγωνία σου, το σπάσιμο ίσως στην φωνή, την απορία για το τι θα ακολουθήσει και πως θα καταφέρεις να διανύσεις αυτή την πορεία συνέχοντας όλες σου τις πτυχές.
Αρχικά να σου πω ότι η συνθήκη εντός της οποίας διαβιούμε είναι γεμάτη προκλήσεις, ενεργοποιώντας αντανακλαστικά προσαρμογής, αλλά και φόβου. Πρόκειται για μια κατάσταση που ακουμπάει πολλαπλές μας χορδές και ενδεχομένως αναμοχλεύει πληθώρα σκέψεων και εικόνων, ενώ παράλληλα προσφέρει πρόσφορο έδαφος για την επανεμφάνιση – εχθρικών – αυτόματων σκέψεων ή και την δημιουργία νέων. Κατά μια έννοια είναι σαν να μας προσκαλεί η ίδια η συνθήκη σε έναν διάλογο φαινομενικά αδιέξοδο, όπου εμείς της εκχωρούμε τον πλήρη έλεγχο και την δύναμη όσο μας συμβαίνουν. Τότε έρχεται ίσως το ερώτημα : “Εγώ τι να κάνω;” . Ένα πρώτο βήμα θα ήταν η προσφορά επικύρωσης στον εαυτό. Αναρωτιέμαι έτσι Μαρία, πως θα σου φαινόταν, αν αντί να “χτυπάς” τον εαυτό σου με όλα όσα περιγράφεις (ενοχές για το γιατί δεν αισθάνεσαι όπως η σύντροφος σου, ενοχές που έχεις ανασφάλειες, ενοχές που έχεις εξουθενωθεί) προσπαθούσες να επικυρώσεις την δυσφορία σου, να εκχωρήσεις δηλαδή στον εαυτό σου το δικαίωμα να αισθάνεσαι ανήσυχη, φοβισμένη, κουρασμένη, ευάλωτη. Αν δεν σου αναγνωρίσεις άλλωστε εσύ την ανάγκη να απλωθείς και να βρεις τον χώρο σου, τότε πως θα το κάνουν οι άλλοι ;
Αναλογιζόμουν επίσης τι είναι εκείνο που μπορεί να συνδέεται με την ανάγκη σου να προσπαθείς να κατατάξεις τον εαυτό σου βάση όσων μαθαίνεις. Τότε σκέφτηκα ότι ίσως σου λείπει το συλλογικό στήριγμα. Φαίνεται να αγχώνεσαι για την κατασκευή μιας “ατομικής κοσμοθεωρίας” -γεγονός που ενισχύει και η πανδημία- τη στιγμή που ο κόσμος μας είναι σχεσιακός, δεδομένου ότι η ατομικότητα μας νοηματοδοτείται μέσα από τον τρόπο που συνδεόμαστε. Μήπως ήλθε λοιπόν η στιγμή να στρέψουμε τον φακό στα σχεσιακά σχήματα σου ; Στα μοτίβα, όλα δηλαδή εκείνα τα μπαγκάζια που κουβαλάς; Μέσα από αυτή την αλλαγή της εστίασης πιστεύω ότι ίη φωνή εκείνη που σε κατηγορεί και σε θέτει στο κέντρο του στόχου θα αποδυναμωθεί σταδιακά. Είναι η στιγμή να θυμηθείς κάτι που μας υπενθυμίζει με αμεσότητα η Αφηγηματική προσέγγιση: ” Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, και το πρόβλημα είναι πρόβλημα”. Στην επεξεργασία και την ενσωμάτωση αυτής της παραδοχής θα συνέβαλλε πράγματι θετικά η έναρξη της προσωπικής σου θεραπείας, όχι τόσο για να λύσεις κάτι, όσο για να γίνεις ορατή, να φέρεις στο προσκήνιο εναλλακτικές αφηγήσεις που θα σε διαχωρίσουν από το πρόβλημα και θα σου υπενθυμίσουν όσα διαθέτεις (όνειρα, ενδιαφέροντα, επιδεξιότητες, κοκ), αλλά και όσα χρειάζεσαι για να φροντιστείς. Για να καταφέρουμε να αναλάβουμε δράση απέναντι σε όσα τρέφουν την δυσκολία μας είναι σημαντικό πρώτα να μειώσουμε την ενοχή και την επίκριση.
Ελπίζω να σε βοήθησα να ανοίξεις χαραμάδες στο “χάος” που μας αναφέρεις στην διήγησή σου. Σε κάθε περίπτωση, αν συνεχίζεις να αισθάνεσαι δυσκολεμένη θα σε προέτρεπα να απευθυνθείς στις γραμμές ψυχολογικής στήριξης 1034 (9:00 – 21:00), 197 (όλο το 24ωρο – Ε.Κ.Κ.Α.), 10306 (όλο το 24ωρο), 210-7222333καθημερινά, 15:00 – 23:00 – Γραμμή SOS του Αιγινητείου)
