Πολλές φορές αισθάνομαι ότι έχω κάνει κάτι σε όλον τον κόσμο γιατί με κοιτάνε συνέχεια και δεν ξέρω τον λόγο ένας συνηθισμένος έφηβος είμαι ,και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου μίλησα και με άλλους ανθρώπους αλλά μου είπαν πως έτσι είναι ο κόσμος αλλά παλιότερα μου είχε πει ένα παιδί πως νόμιζαν πως είμαι ομοφυλόφιλος ενώ δεν είμαι δεν ξέρω τι να κάνω
Από τον/την: Κώστα
Αγαπητέ Κώστα,
Αρχικά, θέλω να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες τους προβληματισμούς σου, θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ σε αυτούς όσο πιο ουσιαστικά μπορώ.
Θα ήθελα να ξεκινήσω ως εξής: Λένε συχνά στα κακομαθημένα παιδιά: «Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα..» Ξέχασαν όμως, να το πουν και στα ανασφαλή παιδιά.. Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δαιμονοποιούμε την κριτική που δεχόμαστε από τους γύρω μας, ενώ η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από εμάς στο τέλος της ημέρας «επιστρέφει» στη δική του ζωή, στις δικές του ασχολίες και ανησυχίες, στον «εαυτό του». Ταυτόχρονα, τόσο η παρατήρηση, όσο και η κριτική είναι κοινωνικές συνέπειες της συναναστροφής μας με τους γύρω μας. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε κοινωνικά όντα και ζούμε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο επικοινωνούμε και αλληλεπιδρούμε μέσω της παρατήρησης, της μίμησης, της επιβράβευσης και της αποδοκιμασίας. Αυτό που θέλω να εξηγήσω, είναι ότι όλη αυτή η εστίαση που νιώθεις ως προς το πρόσωπό σου, ίσως είναι περισσότερο μια λογική συνέπεια της κοινωνικής διαδικασίας, παρά μια προσωπική επίθεση. Παράλληλα όμως, ακόμα και στην περίπτωση που αυτή η εστίαση έχει κατεύθυνση εσένα, σίγουρα δεν περιλαμβάνει την ενέργεια και τη σημασία που της προσδίδεις. Και στο σημείο αυτό συνδέεται και πάλι η φράση που παρατέθηκε εξαρχής. Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με φόβους, ανασφάλειες, αδυναμίες..και είναι εντάξει το να δεχόμαστε μια πιο ευάλωτη πτυχή του εαυτού μας. Ωστόσο, είναι διαφορετικό το να αναλωνόμαστε σε ένα αδύναμο «εγώ» και να το αφήνουμε να μας κατευθύνει, παραβλέποντας τις υπόλοιπες πτυχές του στο όνομα των προσωπικών ανασφαλειών μας.
Επιπλέον, το θέμα της ομοφυλοφιλίας που θίγεις, από τη στιγμή που ο ίδιος εξηγείς ότι δεν σε εκφράζει προσωπικά, ενδεχομένως αποτελεί μια κοινωνική παρατήρηση στα πλαίσια του «κοινωνικού γίγνεσθαι» που περιγράφηκε. Ας σημειωθεί εδώ, πως η κοινωνική παρατήρηση δεν αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα, καθώς η τελευταία διαμορφώνεται μέσα από τις κοινωνικές αναπαραστάσεις των ανθρώπων για τον κόσμο γύρω τους. Παρ’όλα αυτά, θα ήθελα να σε ρωτήσω -ακριβώς επείδη το θίγεις- αν, ακόμα κι αν δεν συμφωνείς, αποτελεί μια σκέψη που ακόμα διερευνάς. Προσωπικά, θα σου έλεγα απλώς να παίρνεις μια κάποια απόσταση από κάθε προϊόν κοινωνικής συνδιαλλαγής και να βλέπεις το πώς στέκεσαι εσύ στα γεγονότα. Εξάλλου, η δική σου γνώμη-πεποίθηση-αντίληψη, το δικό σου «εγώ» με άλλα λόγια, είναι εκεί. Δεν χρειάζεται να το βρίσκεις μέσα από τους άλλους και ούτε χρειάζεται να αφήσεις-πρώτα εσύ-τους «άλλους» να σου το αποδυναμώνουν με την όποια στάση τους.
Από εκεί και πέρα, και εφόσον πρώτα έχεις εστιάσει σε εσένα, μπορείς σε κάθε περίπτωση, εφόσον αισθάνεσαι ότι παραβιάζονται δικά σου προσωπικά όρια, να μιλήσεις στον οποιοδήποτε πιστεύεις ότι σε κάνει να νιώθεις άβολα. Επίσης, με τη βοήθεια ενός εξειδικευμένου επαγγελματία, ενδεχομένως τα συναισθήματά και οι σκέψεις σου για τους γύρω σου, αλλά κυρίως για τον εαυτό σου, αποκτήσουν περισσότερο συνοχή, με αποτέλεσμα οι συναναστροφές σου να χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη ευελιξία και λειτουργικότητα.
Τελειώνοντας, η περιγραφή σου με έκανε να αναρωτηθώ το εξής: Σε ενοχλεί το ότι οι γύρω σου σε κοιτούν επίμονα ή σε προβληματίζει γενικώς η γνώμη που σχηματίζεται για εσένα; Και άρα, σε τι από τα δύο δεν ξέρεις τι να κάνεις; Το αναφέρω, γιατί παρόλο που μπορούν να συνδεθούν, καλό θα ήταν να διαχωριστούν σαν θέματα, ώστε να εντοπιστεί η πηγή των ανησυχιών σου.
Ελπίζω να συνέβαλα κι εγώ, με έναν δικό μου τρόπο, στις ανησυχίες και στις σκέψεις σου. Είμαι εδώ σε περίπτωση που θελήσεις να επικοινωνήσεις και πάλι!
