Καλησπέρα. Θέλω την συμβουλή σας σε κάτι που με ταλανίζει πολύ. Μεγάλωσα σ’ ένα πολύ ψυχοφθόρο οικογενειακό περιβάλλον κυρίως λόγω του αυστηρού κι αυταρχικού πατέρα με πολλή ψυχολογική βία στα παιδιά του και ιδιαίτερα στην μητέρα ( και σωματική). Κατάφερα στα 18 μου κι έφυγα, σπούδασα στον γειτονικό νομό και για 8 χρόνια ερχόμουν3-4 φορές τον χρόνο στο πατρικό μου γιατί έλεγα ότι αν ποτέ θα γυρίσω θα αρρωστήσω. Όποτε ερχόταν η στιγμή να έρθω σπίτι έκλαιγα, φοβόμουν γιατί ξαναζούσα όλα αυτά που άφησα πίσω μου. Εντέλει προέκυψε μια σοβαρή επαγγελματική ευκαιρία πάνω στο αντικείμενό μου. Αρχικά για 3 μήνες και τελικά είμαι πίσω στο πατρικό μου εδώ και 13 μήνες και συνεχίζω να νοικιάζω παράλληλα στο γειτονικό νομό. Δεν ήθελα να αποδεχτώ την πρόταση γιατί φοβόμουν ότι θα καταστραφώ, ότι θα καώ ότι, ότι … Εντέλει λίγο τσουρουφλίστικα γιατί έπαθα αλλεργική κνίδωση λόγω άγχους τον πρώτο μήνα. Τώρα προέκυψε κάτι άλλο. Έχω παρατεταμένη αιμορραγία από την μύτη και είναι πάλι από το άγχος – δεν βρίσκουν κάτι παθολογικό οι γιατροί. Έχω πολλά άγχη, φοβίες, αγωνία με το μεταπτυχιακό μου, την οικογένεια, την δουλειά μου, φοβάμαι να γνωρίσω κάποιο σύντροφο και είμαι 26. Τώρα μάλλον αυτή η ψύχωση εκτοξεύεται, σκέφτομαι για ψυχοθεραπεία αλλά κάτι μέσα μου δεν με αφήνει και γενικά νιώθω πολύ μπερδεμένη και θυμωμένη με τον εαυτό μου.
Από την: R.A
Αγαπημένη R.A.
Αρχικά να σε ευχαριστήσουμε που μας γράφεις και μοιράζεσαι μαζί μας την προσωπική σου ιστορία. Με μεγάλη μου χαρά κι εγώ με τη σειρά μου θα μοιραστώ μαζί σου τη δική μου αίσθηση από όσα διάβασα από εσένα. Ελπίζω να μπορέσω μέσα από την απάντησή μου να σου δώσω τη συμβουλή που χρειάζεσαι.
Στις πρώτες γραμμές σου μας μιλάς για την οικογένειά σου. Για τον αυστηρό μπαμπά που ασκούσε ψυχολογική βία απέναντι σε εσένα και στα αδέρφια σου, αλλά και τη σωματική βία απέναντι στη μαμά σου. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που δεν χρησιμοποιείς καν κτητικές αντωνυμίες αναφερόμενη στους γονείς σου, ενώ τα αδέρφια σου αν έχω αντιληφθεί σωστά τα αποκαλείς παιδιά, πράγμα το οποίο με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν αισθάνεσαι τους ανθρώπους αυτούς ως οικογένειά σου, δεν βιώνεις τον εαυτό σου σε σχέση μαζί τους, και γενικά μοιάζει σαν να μην έχεις βιώσει ποτέ μια σχέση. Κι αυτό είναι κάτι που εμένα με αγγίζει πολύ, με κάνει να πονάω σαν σκέψη κι αναρωτιέμαι αν πράγματι αναγνωρίζεις αυτή την αίσθηση κι εσύ και πώς αισθάνεσαι ακούγοντας τη λέξη “σχέση”. Σκέφτομαι ότι ίσως αν πας να την πλησιάσεις να είναι συνώνυμη του φόβου, της απειλής, του τρόμου και καταλαβαίνω από τον τρόπο που γράφεις ότι αυτά τα συναισθήματα είναι ακόμη έντονα κι ενεργά.
Από τον τρόπο επίσης που συνεχίζεις την ιστορία σου στο σημείο που μας λες ότι χρειάστηκε να επιστρέψεις στο σπίτι σου, αντιλαμβάνομαι ότι αναβιώνεις ό, τι τραυματικό έζησες ως παιδί μέσα σε εκείνο το σπίτι, το πατρικό όπως το αποκαλείς. Φαίνεται αυτό το τραύμα να είναι τεράστιο κι αφρόντιστο, να πονά και να μολύνει ολόκληρο το σώμα σου, να το κάνει να αιμορραγεί κυριολεκτικά. Έπειτα για να ακολουθήσω τη ροή του λόγου σου, μας λες ότι φοβάσαι να εμπλακείς σε κάποια οικεία συντροφική σχέση, κι ότι κάτι μέσα σου δεν σε αφήνει να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία. Αισθάνεσαι επομένως μπερδεμένη και θυμώνεις με τον εαυτό σου.
Θέλω να σου πω ότι εμένα δεν με μπερδεύει τίποτα σε όλα αυτά. Αντιθέτως αισθάνομαι να έχουν τεράστιο νόημα όλα όσα μας έγραψες και το ένα να συνδέεται με το άλλο. Το τραύμα της βίας στην οικογένειά σου, η έλλειψη ασφαλούς σχέσης, η απομάκρυνσή σου, η επιστροφή σου που ξυπνά το τραύμα κι αυτό αιμορραγεί, η θέλησή σου να θεραπεύσεις το τραύμα σου μέσα από μία σχέση, ταυτόχρονα η αδυναμία σου να εμπιστευτείς και να νιώσεις ασφάλεια σε μια σχέση αφού η αίσθηση της σχέσης είναι τραυματική. Κι όλο αυτό καταλήγει σε μία εσωτερική σύγκρουση που μοιάζεις να βιώνεις, από τη μία να θες να πας παρακάτω, κι από την άλλη το φοβισμένο και πληγωμένο κομμάτι του εαυτού σου, το παιδί που έχει μεγαλώσει χωρίς σχέσεις και μέσα στη βία, πώς να εμπιστευτεί μια σχέση για να φροντίσει το τραύμα του; Όλο αυτό που βιώνεις είναι αρκετά δύσκολο και καταλαβαίνω ότι δεν σου είναι ξεκάθαρο κι αυτό σε κάνει να θυμώνεις εντέλει με τον εαυτό σου.
Όμως θέλω να σου πω ότι μέσα σε όλα αυτά το κομμάτι του εαυτού σου που θέλει και μπορεί να πάει παρακάτω και να φροντίσει το τραύμα του και το πληγωμένο παιδί που έχεις μέσα σου και που θέλει να εμπιστευτεί ένα σύντροφο είτε αυτός είναι ερωτικός, είτε είναι ψυχοθεραπευτικός, νιώθω ότι επικρατεί κι ήδη έχει αρχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες, με πρώτη και καλύτερη, την επικοινωνία που ξεκίνησες με εμάς! Θέλω να σου πω ότι πιστεύω στη δύναμή του και στο φως του! Προσπάθησε να το εμπιστευτείς λίγο περισσότερο, γιατί είναι δικό σου, είσαι εσύ και ήδη ξεκίνησες να σε φροντίζεις και να σε εμπιστεύεσαι! Για ό, τι παραπάνω χρειάζεσαι, είμαστε στη διάθεσή σου!
