Μέσα στην καραντίνα ο ψυχικός μου κόσμος κατέρρευσε ένιωθα αβοήθητη και βρήκα τρόπος να ελαφρύνω τον πόνο όπως να κοβομαι που είχα πολλά χρόνια να το κάνω έκανα χρήση μαύρου για να κοιμηθώ και προσπαθούσα να είμαι με άτομα που καταβαθος δεν ήθελα και απλά τους άφηνα να με εκμεταλλεύονται και σεξουαλικα δεν ξέρω τι να κάνω γιατί ενώ έχω πει στους γονείς μου να πάω σε ψυχολόγο αυτοί το αρνούνται . Νιώθω το έχω πολλά να λύσω και να μάθω με τον εαυτό μου πέρα από αυτά που συμβαίνουν τώρα και με φοβίζει το γεγονός ότι πρέπει να περιμένω και να πολεμάω κι άλλο μόνη ενώ δεν μπορώ άλλο
Ευα
Αγαπητή Εύα,
Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Από αυτό καταλαβαίνω ότι είναι κάτι που σε απασχολεί αρκετά και χαίρομαι που θα το συζητήσουμε μαζί.
Σίγουρα, όπως έχεις καταλάβει κι εσύ η ίδια από την προσωπική εμπειρία σου, οι συνθήκες που διανύουμε αυτή την περίοδο λόγω της πανδημίας Covid-19 έχουν επηρεάσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό όλους μας σε πολλές πτυχές. Για παράδειγμα, έχουμε απομακρυνθεί κοινωνικά, έχουμε χάσει μέρος της καθημερινότητάς μας (πχ. εξόδους με φίλους, καφετέριες, μπαρ, εργασία κτλ). Γενικότερα, έχουμε χάσει την ελευθερία και μέρη του εαυτού μας, ενώ παράλληλα μας επιβάλλεται να βρούμε τρόπους να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες. Οπότε ένα μέρος αυτού που βιώνεις αυτή την στιγμή, είναι φυσιολογικό να το αισθάνεσαι.
Με στεναχωρεί πολύ που ακούω ότι η «καραντίνα» ήταν ένας ακόμη λόγος για εσένα να νιώθεις έτσι-αβοήθητη-δίχως να βρίσκεις κάπου να στηριχτείς. Καταλαβαίνω ότι είναι αρκετά δύσκολο για εσένα, πόσο μάλλον σε μια περίοδο που δεν έχει μπει ξεκάθαρα το «τέλος».
Αναρωτιέμαι, Εύα, τι είναι αυτό που σε έκανε να νιώθεις αβοήθητη; Ποιές ήταν οι σκέψεις που είχαν περάσει από το μυαλό σου πριν καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα; Ήταν κάτι που σκεφτόσουν καθημερινά; Στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας; Ήταν πιο έντονο για εσένα πχ. το πρωί ή το βράδυ; Τι αφορούσαν αυτές οι σκέψεις; Εσένα; Ή μήπως εμπλέκεται και κάποιο άλλο πρόσωπο; Τι σημαίνει για εσένα να είσαι αβοήθητη; Υπάρχει κάτι που «έχασες» και πλέον δεν μπορείς να στηριχτείς σε αυτό; Επίσης, πόσο καιρό είναι που αισθάνεσαι έτσι; Υποθέτω ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που σε απασχολεί καιρό ή τουλάχιστον σε απασχολούσε και στο παρελθόν (μιας που μου αναφέρεις ότι είχες «κοπεί» και στο παρελθόν).
Αφού λοιπόν, Εύα, ψάξεις μέσα στον εσωτερικό ψυχικό κόσμο σου τι είναι αυτό που τελικά σου προσφέρει τόσο έντονο συναισθηματικό φορτίο (από αυτά που μου λες καταλαβαίνω ότι ως συναισθηματικό φορτίο θα μπορούσε να είναι έντονη θλίψη, άγχος, απογοήτευση, ματαίωση) και κάνεις τη σύνδεση ότι αυτό που σκέφτεσαι είναι εν τέλει κι η αιτία που νιώθεις δυσφορία, θα ήθελα να επικεντρωθούμε σε ορισμένες στρατηγικές αντιμετώπισης που έχεις αναπτύξει. Όταν λέω στρατηγικές αντιμετώπισης, εννοώ στους τρόπους (συμπεριφορές) που έχεις επιλέξει να διαχειριστείς τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου.
Πιο συγκεκριμένα, μου έχεις αναφέρει ότι ένας από αυτούς τους τρόπους είναι ότι «κόβεσαι» ή «κάνεις μαύρο» ή «αφήνεις άτομα να σε εκμεταλλεύονται και σεξουαλικά». Καταλαβαίνω Εύα ότι συμπεριφέρεσαι με αυτούς τους τρόπους, διότι μόνο έτσι έχεις καταφέρει να μειώσεις σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο το άγχος σου και να βελτιώσεις τη διάθεσή σου. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο πολύ σε βοηθάνε μακροχρόνια; Τι είναι αυτό που κερδίζεις; Τι είναι αυτό που χάνεις; Καμιά φορά επιλέγουμε τους «γρήγορους» τρόπους, καθώς έχουμε ανάγκη από άμεση ανταπόκριση (κάτι που υποδηλώνει και την ένταση όσων βιώνουμε). Αλλά στην πορεία βλέπουμε ότι κάτι τέτοιο δεν κρατάει για πολύ και αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε αυτό ξανά και ξανά, αφήνοντας πίσω μας τελικά αυτό που αρχικά μας απασχολεί (δημιουργία ενός φαύλου κύκλου). Είναι σαν να θολώνουμε το μυαλό μας, προκειμένου να μη σκέφτεται. Άραγε αυτός ο τρόπος, τελικά, λειτούργησε σε εσένα;
Εκτός από αυτά όμως, δεν θα μπορούσα να κρύψω την χαρά μου στην επιθυμία σου να επισκεφτείς κάποιον Ψυχολόγο με κύριο αίτημα, αν θα μπορούσαμε να θέσουμε μαζί, την αυτογνωσία. Με αυτόν τον τρόπο, θα καταφέρεις να δώσεις νόημα σε όλο αυτό που συμβαίνει μέσα σου κι έτσι θα μπορέσεις να διαχειριστείς αυτό που σε απασχολεί με έναν πιο λειτουργικό, για εσένα, τρόπο. Επίσης, θα βρεις ένα άτομο να σε-ΑΚΟΥΣΕΙ-μειώνοντας την αίσθηση μοναξιάς και αβοηθησίας. Ως συμβουλή θα σου έλεγα να ψάξεις ο ειδικός Ψυχική Υγείας (Ψυχολόγος ή Ψυχίατρος) που θα επισκεφτείς να είναι εκπαιδευμένος σε κάποιο είδος Ψυχοθεραπείας (πχ. Γνωσιακή Συμπεριφορική, Συστημική, Ψυχανάλυση, Ομαδική, Προσωποκεντρική, Υπαρξιακή κτλ.). Είναι στη δική σου ευχέρεια και προτίμηση τι θα επιλέξεις!
Όσον αφορά το θέμα με τους γονείς σου Εύα, δυστυχώς δεν γνωρίζω πολλές πληροφορίες σχετικά με την ηλικία σου (είσαι ανήλικη ή ενήλικη;). Αν είσαι ενήλικη, θα σου πρότεινα να ακολουθήσεις και να υπερασπιστείς τις επιθυμίες σου. Αν πάλι είσαι ανήλικη, μπορώ να υποθέσω ότι η κατάσταση περιπλέκεται λίγο παραπάνω μιας και χρειάζεται να πάρεις πρώτα την «έγκριση» από εκείνους ή ακόμη και οικονομική ενίσχυση. Επίσης, καταλαβαίνω ότι το γεγονός ότι δεν βρίσκεις ανταπόκριση και ζεστασιά από δικά σου αγαπημένα πρόσωπα-την οικογένειά σου-που,συνήθως, αποτελούν τον «βράχο» για πολλούς είναι κάτι που σε θλίβει άμεσα και σε έντονο βαθμό. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για εσένα να βιώνεις κάτι τέτοιο. Άραγε, είναι κάτι που βιώνεις συχνά; Έχεις βιώσει ξανά στο παρελθόν; Πώς είναι οι σχέσεις με τους δικούς σου; Πώς είναι το κλίμα μέσα στην οικογένειά σου; Πολλές φορές βέβαια, αυτή η άρνηση μπορεί να μην οφείλεται σε αδιαφορία, αλλά σε αδυναμία διαχείρισης καταστάσεων που μας θλίβουν με αποτέλεσμα να προτιμάται η αποφυγή (μαζί φυσικά με τις συνέπειές της).
Όπως και να έχει όμως, χρειάζεται να βάλεις μπροστά τις δικές σου ανάγκες και να κάνεις αυτό το πολυπόθητο δώρο της Ψυχοθεραπείας στον εαυτό σου-μιας κι εάν μπορεί να κοστίζει, θα σε συντροφεύει συνεχώς. Έτσι, θα μπορέσεις να δεις ξανά φως στο τούνελ και να βγεις από το αδιέξοδο, μέσα στο οποίο έχεις «εγκλωβιστεί». Διαφορετικά, θα μπορούσες για αρχή τουλάχιστον να επικοινωνήσεις με κάποια δωρεάν Τηλεφωνική Γραμμή (πχ. 10306) αν το ζήτημά σου σχετίζεται άμεσα με τον κορονοϊό. Έτσι, θα μπορείς να λάβεις μια έξτρα καθοδήγηση.
*Υ.Γ: Σκέψου ένα σημαντικό για εσένα πρόσωπο και απευθύνσου σε αυτό, μίλα του, μοιράσου μαζί του αυτό που μοιράστηκες μαζί μας και θα μπορέσεις προσωρινά να αισθανθείς καλύτερα!
Εύχομαι να είσαι καλά,Ιωάννα
