Καλημέρα, καλή χρονιά!Είμαι 59 χρονών, σε γάμο, 2 ενήλικα παιδιά. Το 2019 διαγνώστηκα με καρκίνο Ωοθηκών, χειρουργείο – χημειοθεραπείες- είμαι ελεύθερη νόσου, σε ερευνητική θεραπεία και ελέγχους κάθε μήνα. Στις 26/08/20 “έφυγε” η μητέρα μου, στις 27/08/2020 (μια μέρα μετά) ο καλός μου σύζυγος, μου ανακοίνωσε ότι θέλει να χωρίσουμε μετά από 35 χρόνια που είμαστε μαζί. Δυστυχώς συγκατοικούμε αναγκαστικά. Έχω καταφέρει να διαχειριστώ όλα αυτά τα ταυτόχρονα γεγονότα (συνδρομή ψυχολόγου) αλλά υπάρχουν στιγμές που ο χωρισμός με ρίχνει και δεν μου αρέσει καθόλου. Να ζητήσω βοήθεια και από νευρολόγο ή ψυχίατρο μήπως με κάποια αγωγή με βοηθήσω να το ξεπεράσω πιο εύκολα;;; Ευχαριστώ
Λίτσα
Αγαπητή Λίτσα,
Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Χαίρομαι που θα συζητήσουμε μαζί αυτό που σε απασχολεί!
Από αυτά που μου περιγράφεις, καταλαβαίνω ότι βιώνεις μια δύσκολη περίοδο για εσένα. Αρχικά, αναφέρεις σωματική ασθένεια («καρκίνο ωοθηκών»), κάτι που σε οδήγησε σε παρεμβατικές μεθόδους πχ. χειρουργείο και σε χημειοθεραπείες. Αυτό από μόνο του είναι μια αρκετά εξουθενωτική κατάσταση τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Χαίρομαι, όμως, που κατάφερες και το αντιμετώπισες κι είσαι πλέον υγιής! Σίγουρα η σωματική υγεία μας σχετίζεται με τη ψυχική, και το αντίστροφο!
Εκτός όμως από αυτή τη στρεσογόνο συνθήκη, αναφέρεις Λίτσα και τον θάνατο ενός δικού σου αγαπημένου προσώπου-της μητέρας σου. Αυτός ο χαμός είναι, συνήθως, κάτι που μας «στιγματίζει». Ειδικότερα, αποτελεί ένα έντονα αρνητικό συμβάν, το οποίο αδυνατούμε να ξεχάσουμε και ξεπεράσουμε. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με άλλα καθημερινά αρνητικά γεγονότα, τα οποία συνήθως τα αντιμετωπίζουμε μέσω της απώθησης (κατά Freud)- κι είναι φυσιολογικό να συμβαίνει. Αναρωτιέμαι, Λίτσα, πώς αντιμετώπισες αυτή την απώλεια; Τι ένιωθες όταν συνέβη; Τι νιώθεις τώρα;
Σαν να μην έφταναν αυτά, γράφεις ότι ο σύζυγός σου σού ζήτησε διαζύγιο! Είναι όντως πολλά γεγονότα-μοναδικά για εσένα, έντονα με αρνητική χροιά-οπότε καταλαβαίνω ότι αυτή την περίοδο σου έχουν πέσει λίγο μαζεμένα. Είναι λογικό να αισθάνεσαι με αυτόν τον τρόπο Λίτσα, ποιός δεν θα αισθανόταν; Όπως μου αναφέρεις, ήσασταν μαζί 35 χρόνια-πρόκειται για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, έχετε μαζί και 2 παιδιά! Είναι λίγο περίεργο να σπάει αυτή η ρουτίνα, καθώς αυτή ήταν η καθημερινότητά σας τόσα χρόνια. Απλά αναρωτιέμαι, υπήρχαν εξαρχής κάποια προβλήματα στη σχέση σας; Αν ναι, ποια ήταν αυτά; Πώς τα αντιμετωπίζατε; Πώς τα αντιμετώπιζαν τα παιδιά σας; Εν ολίγοις, θεωρείς το διαζύγιο ως μια κοινή λύση ή περισσότερο μονόπλευρη; Είναι κάτι που επιθυμείς ή όχι; Τι εννοείς με το «συγκατοικούμε αναγκαστικά»; Ποιές είναι οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό σου;
Χαίρομαι Λίτσα που αποφάσισες να απευθυνθείς σε Ψυχολόγο προκειμένου να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες σου και να τα «βγάλεις από μέσα σου» (φρόντισε απλά ο Ειδικός Ψυχικής Υγείας που έχεις επιλέξει να είναι εκπαιδευμένος σε κάποιο είδος Ψυχοθεραπείας πχ. Γνωσιακή Συμπεριφορική, Συστημική, Ψυχανάλυση, Ομαδική κτλ.). Πώς σου φαίνεται αυτό το ταξίδι; Έχεις παρατηρήσει κάποια βελτίωση; Σε αυτό το σημείο Λίτσα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ότι το ταξίδι αυτό είναι μακρινό-χρειάζεται επένδυση, προτεραιότητα και χρόνο! Η πορεία που ακολουθεί δεν είναι γραμμική-δηλαδή μη περιμένεις ότι όλα τα προβλήματά σου θα λυθούν «μαγικά» και δεν θα εμφανιστεί ποτέ κανένα άλλο στη ζωή σου ή ότι θα είσαι συνεχώς χαρούμενη! Τέτοιου είδους σκέψεις δεν είναι ρεαλιστικές και μπορούν να σε οδηγήσουν σε απογοήτευση. Μέσω της Ψυχοθεραπείας, αφού βρεις δυσλειτουργικά για εσένα μοτίβα σκέψεων & συμπεριφορών, μαθαίνεις να τα αμφισβητείς και, τέλος, να τα αντικαταστήσεις με άλλα πιο λειτουργικά. Έτσι, κάθε φορά που βρίσκεσαι αντιμέτωπη με παρόμοιες καταστάσεις (που αυτό αναμφισβήτητα κάποια στιγμή θα συμβεί), θα έχεις ήδη τα «όπλα σου» και θα γνωρίζεις πώς να αντιδράσεις καταλλήλως. Επομένως, η πορεία που ακολουθείται στη Ψυχοθεραπεία ομοιάζει περισσότερο με ένα καρδιογράφημα (με τα πάνω και τα κάτω του) and that’s ok!
Καταλαβαίνω Λίτσα ότι αυτό το διάστημα πιέζεσαι παραπάνω γι΄ αυτό και σκέφτεσαι να αναζητήσεις extra βοήθεια. Αναρωτιέμαι αυτό το διάστημα κάνεις συνεδρίες; Αν ναι, έχεις μοιραστεί μαζί με τον/την Ψυχολόγο σου ό,τι ακριβώς μοιράστηκες μαζί μας; Ποιά είναι η δική του/της γνώμη; Αν έχεις τελειώσει τις συνεδρίες, θα σε ενδιέφερε να ξεκινήσεις ξανά; Στην ερώτησή σου σχετικά με το πού να απευθυνθείς για βοήθεια, θα σου έλεγα να σκεφτείς τι ακριβώς θέλεις να δουλέψεις. Αν αυτό είναι οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι συμπεριφορές σου θα σου έλεγα να μείνεις στο κομμάτι της Ψυχοθεραπείας (και για ένα πιο «μόνιμο» αποτέλεσμα). Βέβαια, αν απλά θέλεις μια άμεση λύση (αλλά συγχρόνως περισσότερο βραχύχρονη και «δοσοεξαρτώμενη»), φυσικά και μπορείς να απευθυνθείς σε Ψυχίατρο ή Νευρολόγο (αν και καλύτερα Ψυχίατρο) προκειμένου να λάβεις φ.α. (πχ. αντικαταθλιπτικά ή αγχολυτικά). Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα να μπορέσεις να συνδυάσεις Ψυχοθεραπεία με φ.α., αλλά συνήθως αυτό προτείνεται σε πιο «δύσκολες καταστάσεις».
*Υ.Γ: Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, παρατήρησε τις σκέψεις σου όταν αισθάνεσαι δυσφορία, άκου «τι σου λέει» η δυσφορία σου και, τέλος, δες πώς την αντιμετωπίζεις. Όσον αφορά τις σκέψεις σου αναρωτήσου τι σημαίνουν για εσένα και τι είναι αυτό που φοβάσαι! Μοιράσου ό,τι σε απασχολεί με κάποιον φίλο/κάποια φίλη σου-θα σε ανακουφίσει προσωρινά!
Εύχομαι να είσαι καλά,
Ιωάννα
