Καλησπέρα. Είμαι ένας φοιτητής 24 χρόνων στην Αθήνα και εν μέσω της καραντίνας δεν μπορώ να έχω πάντα ψυχραιμία και αισιοδοξία κυρίως για τη κατάσταση αυτή. Επίσης νιώθω άσχημα που δεν κάνω κάτι παραγωγικό και νομίζω πως αυτό ευθύνεται για αυτό που νιώθω. Δεν είμαι και σίγουρος! Anyway, αυτό ! ✌🏼
Από τον/την: Αχιλλέας
Αγαπητέ Αχιλλέα,
Σε ευχαριστούμε για την ερώτησή σου. Είναι μια καλή αφορμή να μιλήσουμε για το επίκαιρο και πολυσυζητημένο θέμα της κατάστασης που έχει φέρει στη ζωή μας η πανδημία τους τελευταίους μήνες.
Ξέρεις, η πανδημία και η κοινωνική απομόνωση αποτελούν μία κρίσιμη κατάσταση, κι όταν λέμε κρίση, εννοούμε μία διακοπή της φυσιολογικής ροής της καθημερινής ζωής μας. Η κανονικότητα έχει διαταραχθεί και όλοι έχουμε κληθεί να βρούμε νέους τρόπους να υπάρχουμε μέσα σε αυτή τη νέα και πρωτόγνωρη συνθήκη.
Δεν είσαι υποχρεωμένος να διατηρείς πάντα ψυχραιμία και αισιοδοξία, κυρίως για την κατάσταση αυτή, λοιπόν. Έτσι όπως το λες, ενδεχομένως να είσαι ένας άνθρωπος συνήθως ψύχραιμος και αισιόδοξος, και φαίνεται αυτά τα δύο στοιχεία να σε χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα. Επομένως η κατάσταση αυτή κοντράρει πυρηνικά στοιχεία του εαυτού σου. Πράγματι η ψυχραιμία και η αισιοδοξία σαν στάση ζωής, είναι ευεργετική.
Ωστόσο, καμιά φορά η επιμονή μας να δείξουμε μόνο αισιοδοξία, μας εμποδίζει από το να βιώσουμε και τα αρνητικά και αγχωτικά συναισθήματα, που είναι εξίσου σημαντικά για την ισορροπημένη ανάπτυξή μας. Από εκεί λοιπόν που λειτουργεί προστατευτικά, τελικά μπορεί να μη μας επιτρέπει να βιώσουμε ολοκληρωμένα μία κατάσταση όταν εμμένουμε σε αυτή. Στην εποχή μας τον τελευταίο καιρό έχει επικρατήσει μια τάση υπερβολικής εξύμνησης μόνο της θετικότητας, ενώ παράλληλα δεν είναι ιδιαίτερα αποδεκτό κανείς να νιώθει άσχημα. Με το να αρνούμαστε όμως ότι έχουμε άγχος και δύσκολα συναισθήματα, βάζοντας μπροστά μόνο το αισιόδοξο κομμάτι μας, δεν κερδίζουμε κάτι!
Πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε ότι νιώθουμε ευάλωτοι μπροστά σε όλο αυτό κι έπειτα να επικαλεστούμε τρόπους που θα μας θωρακίσουν ψυχικά!
Λες στη συνέχεια πως ενδεχομένως αυτό που νιώθεις, να οφείλεται στο ότι δεν κάνεις κάτι παραγωγικό. Δεν είσαι όμως σίγουρος! Σε αυτό το σημείο θέλω να σου πω ότι στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είσαι ούτε παραγωγικός. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι συγκεκριμένο, καθώς καμιά φορά αυτό που πραγματικά έχει αξία να κάνουμε, είναι το να υπάρχουμε και να είμαστε παρόντες στον εαυτό μας και σε ό, τι συντελείται μέσα μας. Το θέμα σε αυτήν την περίπτωση είναι πως όλοι βγήκαμε απότομα από μία ταχύτατη καθημερινότητα, όπου είχαμε ένα σωρό υποχρεώσεις και καθήκοντα να επιτελέσουμε, και μέσα σε αυτό δεν μάθαμε ποτέ να καθόμαστε ήρεμα, να υπάρχουμε και να ζούμε στο τώρα.
Επιπλέον παρατηρήθηκε η τάση από τις πρώτες κιόλας μέρες του lockdown, να υπέρ βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες και συμβουλές ως προς το τι δραστηριότητες να κάνουμε, τι νέα χόμπι να εξασκήσουμε, και ούτω κάθε εξής. Πραγματικά όλα αυτά είναι πολύ βοηθητικά, αρκεί να μην τα νιώσουμε ως υποχρεωτικά, σαν να πρέπει να γίνουμε παραγωγικοί και δημιουργικοί, κι ας μην νιώθουμε την ανάγκη αυτή μέσα μας. Επίσης καμιά φορά συμβαίνει η υπερβολική ανάγκη μας για δραστηριότητα, να είναι ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στο άγχος, όπως ακριβώς και η επιμονή μας να δείξουμε μόνο θετική στάση.
Θα μπορούσες λοιπόν να κάνεις ένα βήμα πίσω, να σκεφτείς λίγο πώς νιώθεις, τι συμβαίνει μέσα σου, να τολμήσεις να ονομάσεις το κάθε σου συναίσθημα, είτε αυτό είναι το άγχος, είτε είναι ο φόβος, είτε είναι το οτιδήποτε. Έπειτα να τα αγκαλιάσεις, να τα χωρέσεις και να τα αφήσεις να υπάρχουν μέσα σου χωρίς να τα πολεμάς. Σε τρίτο χρόνο θα μπορούσες να σκεφτείς τι θα ήταν αυτό που θέλεις να κάνεις, τι πραγματικά θα σε γέμιζε, και αν κάτι τέτοιο ειλικρινά νιώθεις ότι υπάρχει, να καταπιαστείς με αυτό.
Αν για παράδειγμα δεν σε ενδιέφερε ποτέ η ζωγραφική, όσο και να προτείνουν οι άλλοι αυτή τη δραστηριότητα, πόσο νόημα έχει πράγματι για σένα να ασχοληθείς με αυτό? Αν πάλι, ανέκαθεν σκεφτόσουν πως θα ήθελες να ασχοληθείς με αυτό αλλά δεν είχες ποτέ το χρόνο ή δεν έτυχε να το ξεκινήσεις, τώρα είναι μια καλή ευκαιρία! Θα μπορούσες ωστόσο να θέσεις ένα τύπου πρόγραμμα στην καθημερινότητά σου, απλά για να σου δώσει μία αίσθηση δομής, το οποίο να το επαναδιαπραγματεύεσαι ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες σου.
Και πάλι, ΑΝ αυτό πραγματικά βοηθά ΕΣΕΝΑ!!
Τέλος, μην ξεχνάς τις γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης, καθώς και τη δυνατότητα να λάβεις στήριξη μέσα από διαδικτυακή θεραπεία. Εύχομαι να είσαι ασφαλής και να βρεις τις ισορροπίες σου το συντομότερο!
