Γεια σας! Είμαι η Αναστασία και είμαι 24 ετών. Το πρόβλημα που με απασχολεί αφορά στις σχέσεις μου με την οικογένειά μου και με τους φίλους μου. Στη διάρκεια της καραντίνας συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κανέναν στον οποίο να μπορώ να βασιστώ και νιώθω εντελώς μόνη. Οι περισσότεροι φίλοι μου, αν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά φίλοι, απομακρύνθηκαν και όποτε προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους τους προβληματισμούς μου νιώθω ότι υποτιμούν τα προβλήματά μου λέγοντας “εντάξει αν ανησυχείς κι εσύ εμείς τι να πούμε;”, ενώ κάποιοι άλλοι που με καταλαβαίνουν περισσότερο ζουν μακριά με αποτέλεσμα να έχω να τους δω από το καλοκαίρι. Η οικογένειά μου, από την άλλη, με την οποία ζω, ακολουθεί παρόμοια “τακτική”. Πάντα ήμουν το “καλό παιδί” που δεν στενοχωρούσε κανέναν και που έκανε πάντα ότι ήθελαν οι άλλοι χωρίς να εκφράζει τις δικές του επιθυμίες. Πριν την καραντίνα είχα τις σπουδές μου και κάποιες δραστηριότητες που μου έδιναν την ευκαιρία να περνώ κάποιες ώρες εκτός σπιτιού και να “ξεχνιέμαι” κάπως. Φυσικά αυτό δεν έλυνε το πρόβλημα αλλά με έκανε να νιώθω λιγότερο εγκλωβισμένη. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ πια. Νιώθω ότι δεν έχω κίνητρο να προσπαθήσω να αλλάξω τα πράγματα, καθώς η συμπεριφορά των άλλων δεν πρόκειται να αλλάξει εύκολα. Ελπίζω να μπορέσετε να μου δώσετε κάποιες ιδέες!
Αναστασία
Αγαπητή Αναστασία,
Σε ευχαριστώ πολύ που θέλησες να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου.
Η αλήθεια είναι πως η περίοδος της καραντίνας δυσκόλεψε (αν όχι όλους) την πλειοψηφία των ανθρώπων, τον καθένα από εμάς για διαφορετικούς λόγους.
Έρχονται στιγμές και περίοδοι στη ζωή μας (σαν αυτή) που έχουμε την ανάγκη τα σημαντικά για εμάς άτομα να μας ακούσουν. Περιμένουμε από αυτά κατανόηση, αλλά και πολλές φορές στήριξη. Εκεί όμως που ανυπομονούμε να μιλήσουμε, να μοιραστούμε τις σκέψεις μας και να αποφορτιστούμε, διαπιστώνουμε ότι αυτά τα πρόσωπα δεν μας ακούνε πραγματικά και δεν μπορούν να μπουν στη θέση μας, αντιμετωπίζοντας τα όσα λέμε με βάση τη δική τους νοοτροπία.
Αυτές είναι και οι στιγμές που ενδέχεται να νιώσουμε μοναξιά και να επαναλαμβάνουμε το «γιατί δεν με καταλαβαίνει κανείς;».
Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα, που για να το βιώσει κάποιος κάτι τον έχει στενοχωρήσει ή απογοητεύσει στους βασικούς τομείς της ζωής του. Όμως όσο έχεις στο μυαλό σου πως η μοναξιά πρόκειται να σε ρουφήξει και να γίνει μία μόνιμη κατάσταση, απλώς κάνεις την θέση σου ακόμη πιο δύσκολη.
Συνεπώς, αυτό το οποίο θα σου πρότεινα, είναι να κάνεις μία ανοιχτή συζήτηση με τις φίλες σου, να τις ρωτήσεις αν έχει αλλάξει κάτι από τη μεριά τους και να εκφράσεις το πώς νιώθεις. Επίλεξε αρχικά το άτομο με το οποίο αισθάνεσαι πιο οικεία για να μιλήσεις. Επίσης δοκίμασε το ίδιο και με την οικογένειά σου. Όταν θες να συζητήσεις ένα θέμα που σε απασχολεί διεκδίκησε το χώρο και το χρόνο σου.
Είναι χρήσιμο όταν νιώθεις μοναξιά, να τεστάρεις τον εαυτό σου κάνοντας μερικές από τις παρακάτω ερωτήσεις: Δεν έχω την παρέα και τους φίλους που θέλω; Με ενοχλεί κάτι ανεξάρτητα από τους άλλους αλλά πιο εσωτερικά και θέλω να το αποφύγω; Ποια είναι τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποί μου δε με καταλαβαίνουν; Ποια είναι τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποί μου έχουν υπάρξει δίπλα μου και με έχουν στηρίξει;
Τώρα που σιγά σιγά επανερχόμαστε ξανά σε μία ροή και «κανονικότητα», είναι ευκαιρία να κανονίζεις εξόδους, εκδρομές, να κάνεις δραστηριότητες. Βρες τι σε ευχαριστεί και ασχολήσου με αυτό.
Αν η δυσφορία που νιώθεις και η απώλεια όρεξης, εξακολουθούν να σε βαραίνουν, καλό θα ήταν να επισκεφτείς κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, ώστε να συζητάς συστηματικά για ό,τι σε απασχολεί.
Ελπίζω να σε βοήθησα μέσα από το κείμενό μου. Για ό,τι χρειαστείς είμαι στη διάθεσή σου.
