Υπήρξα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήμουν 14 ετών. Προσπάθησε να με σκοτώσει. Επέζησα. Πάσχω από μετατραυματικό στρες, κατάθλιψη, αγχώδη διαταραχή και νευρική ανορεξία. Παίρνω φαρμακευτική αγωγή με συμβουλή ψυχιάτρου. Εύχομαι να είχα πεθάνει εκείνη την στιγμή.
Από τον/την:XxX
Αγαπημένη ή αγαπημένε μας ΧχΧ,
Συνηθίζω να ξεκινώ να απαντώ στις ιστορίες όσων αγαπημένων μας απευθύνονται με το να δηλώνω την ευγνωμοσύνη μου για το μοίρασμα που ο καθένας κάνει γράφοντας στη σελίδα μας, και συχνά σκέφτομαι και προβληματίζομαι για το αν αυτό φαίνεται κάπως κλισέ και τυπικό. Δεν είναι καθόλου, και το κάθε ευχαριστώ που έχω γράψει είναι απόλυτα αληθινό. Σε εσένα έχω μια ανάγκη να το γράψω με κεφαλαία. Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ λοιπόν που μοιράζεσαι μαζί μας ένα τέτοιο τεράστιο και ανοιχτό τραύμα σου.
Μπορεί η επικοινωνία μας να είναι ανώνυμη, γραπτή και σύντομη, και να γίνεται μέσα από την οθόνη και το πληκτρολόγιό μας, αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να μειώσουν την πρόθεσή σου να μοιραστείς, τη γενναιότητα που χρειάζεται για να κάνεις κάτι τέτοιο, και την προσπάθειά σου να χωρέσεις αυτό που σου συνέβη όσο και με όποιο τρόπο μπορείς.
Θέλω επίσης πολύ ειλικρινά να σου πω πως αισθάνομαι πολύ λίγη κι αβοήθητη κι αδύναμη να βρω λέξεις μπροστά σε όλο αυτό που μας έφερες, και αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι κάπως έτσι ίσως αισθάνεσαι κι εσύ. Τα συναισθήματα έχουν τη δική τους μοναδική δύναμη να μπορούν να μεταδοθούν και να μας συνδέουν, και ίσως να σπάνε έστω κι ελάχιστα αυτή τη μοναξιά που έχει μια τέτοια τραυματική εμπειρία. Ελπίζω δηλαδή, διαβάζοντας την απάντησή μου να μπορέσεις να αισθανθείς έστω κι επιδερμικά ότι έχω συνδεθεί μαζί σου όσο μας το επιτρέπει αυτή η αλληλεπίδραση.
Αυτές τις μέρες με αφορμή την ιστορία της κυρίας Μπεκατώρου, παρατηρώ όχι προς έκπληξή μου ότι ολοένα και περισσότερες κοπέλες κυρίως ανοίγονται και μοιράζονται τη δική της η καθεμία τραυματική εμπειρία. Καταλαβαίνω ότι για να φτάσεις στο σημείο να μοιραστείς κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι έχεις συγκεντρώσει κι επικαλείσαι ό, τι απόθεμα δύναμης υπάρχει μέσα σου. Αυτό λοιπόν που αισθάνομαι είναι ότι η δύναμη της μίας, αμέσως μπορεί να δώσει δύναμη και στις άλλες, κι αν υπάρχει κάτι θετικό σε όλο αυτό, ίσως και να είναι αυτή η αναμετάδοση αυτών των κυμάτων δύναμης, μια δύναμη που πολλαπλασιάζεται εκθετικά κι εύχομαι να μπορέσει εν τέλει να ξεπεράσει τον πόνο αυτού του τραύματος.
Ο τρόπος με τον οποίο κλείνεις το μοίρασμά σου με γεμίζει δάκρυα. Ένα κομμάτι του δεκατετράχρονου παιδιού που ήσουν τότε ίσως πέθανε με ένα πολύ βίαιο τρόπο, κι έμεινε ένα σώμα και μια ψυχή που έκτοτε παλεύουν μεταξύ ζωής και θανάτου. Το πρόσωπο που μας γράφει θέλει να ζήσει, θέλει να μπορέσει να βρει τον τρόπο, και το ακούω ξεκάθαρα. Κι αν η φωνή του ακόμη δεν ακούγεται τόσο δυνατά, είναι γιατί υπάρχουν ταυτόχρονα κι άλλες φωνές, τραυματισμένες και πονεμένες, που θέλουν κι αυτές να ακουστούν. Και χρειάζεται να ακουστούν όλες για να αναγνωριστούν, με την ελπίδα πως σιγά σιγά η φωνή της ζωής θα αρχίσει να δυναμώνει και να ακούγεται ολοένα και περισσότερο.
Εκτός λοιπόν από τη συμβουλή ψυχιάτρου για τη φαρμακευτική αγωγή, θα σου δώσω κι εγώ μια συμβουλή ψυχολόγου, και μια συμβουλή ανθρώπου που έχει γνωρίσει ανθρώπους με τραύματα σαν τα δικά σου, έχει ακούσει τις φωνές τους, κι έχει δει εν τέλει να δυναμώνει η φωνή που θέλει να ζήσει. Η συμβουλή αυτή είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ακουστεί κι άλλο, να ακουστεί ολόκληρος, να σου επιτρέψεις να φροντίσεις την πληγή σου όσο κι αν εκείνη αιμορραγεί, κι ο πιο ασφαλής τρόπος να μπορέσουν να συμβούν όλα αυτά είναι η διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Στη ζωή συχνά μας συμβαίνουν πράγματα που δεν μας αξίζουν. Ένα από αυτά συνέβη σε εσένα, κι αυτό όπως και τίποτα άλλο δεν μπορούν να αφαιρέσουν την αξία που έχεις εσύ σαν πρόσωπο. Σου αξίζει να ζεις, σου αξίζει φροντίδα, σου αξίζει υποστήριξη! ΑΞΙΖΕΙΣ κι εμείς είμαστε στη διάθεσή σου για ό, τι παραπάνω χρειαστείς!
