Θα ήθελα την συμβουλή σας σε ένα θέμα που δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Είμαι φοιτήτρια στο 5ο έτος και χρωστάω παρά πολλά μαθήματα και είμαι σε πολύ δύσκολη σχολή. Η σχολή δεν μου αρέσει καθόλου, δεν ήταν δίκη μου επιλογή. Από τις αρχές Οκτωβρίου έχω προσπαθήσει όσο μπορώ να ανταπεξέλθω στην σχολή αλλά λόγω των τύψεων και των ενόχων που τα προηγούμενα χρόνια δεν ασχολιόμουν με την σχολή, διότι περνούσα κατάθλιψη ,παθαίνω ξανά κρίσεις πανικού και έχω ξανά συμπτώματα κατάθλιψης. Νιώθω βάρος και να μην αξίζω τίποτα. Έχω αποφασίσει πως η σχολή δεν είναι για εμένα γιατί και να προσπαθήσω να την βγάλω είναι ένα επάγγελμα που δεν θα ακολουθήσω και δεν θέλω να έχω μόνο το χαρτί και θέλω να πάω σε ένα ΙΕΚ να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Το πρόβλημα είναι πως η μάνα μου με σπουδάζει όλα αυτά τα χρόνια μόνη της. Πως να την προσεγγίσω ώστε να καταλάβει πως θέλω να σπουδάσω κάτι άλλο και όχι αυτό που θέλει εκείνη; Και την διαδικασία να αφήσω το σπίτι; Η σχέση μας είναι κάπως τοξική διότι με κρίνει συνέχεια ότι είμαι άχρηστη και κρίνει τα πάντα. Δεν θα ζητήσω στήριξη θα δουλέψω αλλά δεν θέλω να τσακωθώ μαζί της.(Επίσης η σχέση μου με τον πατέρα μου είναι εικονική παρόλο που είναι παντρεμένοι δεν ενδιαφέρεται για εμένα). Δεν έχω σαν επιλογή στο μυαλό μου να συνεχίσω την σχολή θα τρελαθώ η κάτι χειρότερο .Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
Από την: Μελίνα
Αγαπημένη μου Μελίνα,
αρχικά θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράζεσαι την ιστορία σου μαζί μου.
Απ’ όλα όσα αναφέρεις παραπάνω αισθάνομαι πως βιώνεις μια αρκετά δύσκολη και στρεσογόνο κατάσταση, στην οποία μάλιστα νιώθεις και εντελώς μόνη. Είσαι σε μια σχολή εδώ και πέντε χρόνια που δεν σου αρέσει καθόλου. Αυτομάτως αυτό σημαίνει πως «χάνεις» κάτι άλλο που μάλλον σου αρέσει και σε ελκύει περισσότερο. Δεν είναι και λίγο. Ταυτόχρονα, πέρα από το ότι για πέντε χρόνια κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει, έρχεσαι αντιμέτωπη όπως αναφέρεις και με συμπτώματα καταθλιπτικής διάθεσης και κρίσεις πανικού, γεγονός που φαντάζομαι δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Παράλληλα, ενώ ακούγεται να ζεις μια ζωή που «δεν έχεις εσύ επιλέξει», αισθάνεσαι και τη σχέση με τους γονείς σου απόμακρη και μη υποστηρικτική, με αποτέλεσμα να νιώθεις μόνη και εγκλωβισμένη σε όλο αυτό, μη έχοντας κάπου να μιλήσεις. Και σε συνδυασμό με όλα αυτά νιώθεις και χρέος προς την μητέρα σου για όλα αυτά τα χρόνια που υποστήριζε τις σπουδές σου, γεγονός που σε κρατά δέσμια από το να διεκδικήσεις τις δικές σου επιλογές. Καλή μου Μελίνα διαβάζοντάς τα όλα αυτά δεν τα λες και λίγα. Είναι πολλά και αγγίζουν πολλά μέτωπα, εσένα, τους άλλους, τη σχέση σου με σένα αλλά και με τους άλλους, τα οποία ωστόσο έχουν άρρηκτη σύνδεση μεταξύ τους. Αυτό σε πρώτη φάση χρειάζεται να το ακούσεις και να το αγκαλιάσεις! Να κατανοήσεις πως πρόκειται για μια δύσκολη κατάσταση που χρειάζεται από σένα, αντί να σε «βάλεις στη γωνία» ζητώντας σου να πάρεις μια απόφαση, να σε φροντίσεις πρώτα.
Τα συμπτώματα κατάθλιψης και οι κρίσεις πανικού πιθανόν σχετίζονται με όλη αυτή τη συσσωρευμένη πίεση που έρχεται από παλιά. Να ακολουθήσεις μια εκπαιδευτική και στη συνέχεια ίσως επαγγελματική πορεία η οποία εσένα, όπως λες, δεν σου ταιριάζει και δεν σου αρέσει. Κι ενώ το κάνεις αυτό, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος μαζί σου, ούτε και εσύ η ίδια. Κάνεις κάτι που σε πιέζει και το αποτέλεσμα κανένα, γεγονός που σε πιέζει και σε λυπεί ακόμα περισσότερο και ούτω καθεξής, με αποτέλεσμα όλη αυτή η πίεση, αφού δεν εκφράζεται να βγαίνει μέσω της κατάθλιψης ή της κρίσης πανικού. Ωστόσο αναρωτιέμαι τι είχε γίνει τότε, πριν 5 χρόνια; Πως μπήκες σε αυτή τη σχολή και κυρίως πώς και γιατί παρέμεινες; Η δική σου φωνή τι ήθελε και τι είπε; Μίλησε, διεκδίκησε τις επιλογές της ή έμεινε στην άκρη; Και σκέφτομαι αν έμεινε στην άκρη πως θα δώσει την ευκαιρία στους άλλους (στους γονείς σου) να μάθουν όλα όσα θέλεις, όλα όσα βιώνεις; Μήπως ο φόβος σου μη αποδοχής, απόρριψης, αποδοκιμασίας από εκείνους, σε κρατά πίσω από τα θέλω σου, εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση που δεν σου αρέσει και ταυτόχρονα κρατά και σε άγνοια τους γονείς σου; Μήπως αν τους μιλούσες ανοιχτά και μάθαιναν πώς βιώνεις όλα αυτά τα χρόνια αυτή τη συνθήκη, την κρυμμένη αλήθεια σου, συμπεριφέρονταν διαφορετικά; Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε ανοιχτά και καθαρά για όλα όσα θέλουμε και νιώθουμε γιατί αφενός τους δίνουμε υπόσταση και έτσι μπορούμε να τα γνωρίζουμε επακριβώς και εμείς και εν συνεχεία να τα διεκδικούμε, αφετέρου τα γνωστοποιούμε στους άλλους, οι οποίοι πολλές φορές αν δεν τους τα πούμε πιθανόν να μην τα γνωρίζουν ή τουλάχιστον να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος και τη βαρύτητα τους. Σκέφτομαι λοιπόν πως οι γονείς σου , εφόσον δεν τους έχεις μιλήσει ανοιχτά, πιθανόν να μην ξέρουν όλα όσα εσύ βιώνεις. Από την άλλη αν τους έχεις μιλήσει ανοιχτά και φαίνεται να είναι απόλυτοι και να μην σε καταλαβαίνουν (με το δίκιο τους ίσως καθώς εκείνοι κάνουν αυτό που θεωρούν καλύτερο για σένα το οποίο βέβαια καλύτερο μπορεί να συμπίπτει με αυτό που θεωρείς εσύ) αναρωτιέμαι τι θέλεις να απογίνει η δική σου φωνή; Να μείνει πάλι κλεισμένη και εγκλωβισμένη ή να βγει και να διεκδικήσει;
Επιπλέον η ανάγκη σου για να παραμείνεις συνδεδεμένη με τη μητέρα σου και να μη συγκρουστείς με κόστος τη «θυσία» των δικών σου θέλω είναι απολύτως κατανοητή. Ωστόσο μου μοιάζει όλο αυτό με έναν φαύλο κύκλο που τελικά δεν οδηγεί πουθενά. Σαν να απαιτείς από τον εαυτό σου να κάνει κάτι και μάλιστα όσο καλύτερα γίνεται ενώ τον δυσκολεύει και μάλιστα δεν του αρέσει κιόλας. Όσο και να προσπαθεί δύσκολα να τα βγάλει πέρα, γιατί δεν το θες και ίσως δεν το μπορείς κιόλας, με αποτέλεσμα να ματαιώνεσαι ξανά και ξανά διαιωνίζοντας τον φαύλο αυτό κύκλο. Και παράλληλα να συντηρείται μια εσωτερική σύγκρουση με την μητέρα σου και ένα ανικανοποίητο Εγώ.
Συνοψίζοντας έχω να πω τα εξής: Πρώτα από όλα χρειάζεται να ακούσεις, να καταλάβεις και να αγκαλιάσεις εσύ πρώτα όλη αυτή τη συνθήκη που βιώνεις η οποία είναι αρκετά δύσκολη για σένα. Έπειτα ίσως σου φανούν χρήσιμα και βοηθητικά τα παραπάνω ερωτήματα που έθεσα, ώστε να πλησιάσεις τη σιωπηλή φωνή σου, να την ακούσεις και να της δώσεις λίγη ένταση. Ακόμα όπως ανέφερα και παραπάνω είναι πολύ πολύ σημαντικό αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε κάτι στον άλλον να το κάνουμε λέγοντας το μήνυμα και αυτό που αισθανόμαστε ανοιχτά και ξεκάθαρα. Το καταλαβαίνω δεν είναι εύκολο και ίσως κάτι όχι τόσο γνώριμο για ‘σένα. Σκέψου όμως υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος για σένα αντί να το επικοινωνήσεις; Αν από την άλλη αποφασίσεις να το επικοινωνήσεις τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει να το κάνεις; Θα υπήρχε κάποιος τρόπος για να το κάνεις λιγάκι πιο εύκολο; Και τελικά αν δεν το κάνεις πώς θα γνωστοποιήσεις στη μητέρα σου όλα όσα βιώνεις αυτό το καιρό και τα θέλω σου, ώστε να γνωρίζει; Αν δεν το κάνεις τι κόστος θα έχει για ‘σένα;
Ωστόσο επειδή πρόκειται για ένα σύνθετο ζήτημα με πολλές παραμέτρους, αν νιώθεις πως τα συμπτώματα συνεχίζουν ή γενικότερα δυσκολεύεσαι να το διαχειριστείς, θα ήταν χρήσιμο και βοηθητικό να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.
Μελίνα μου σε ευχαριστώ και πάλι για αυτό σου το μοίρασμα! Ελπίζω να επιλέξεις τη διαδρομή που ταιριάζει καλύτερα σε σένα και σε κάνει να νιώθεις πιο άνετα. Είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς.
