Αντιμετώπιζω πρόβλημα με τη μητέρα μου.Είναι αυτό που λέμε τοξικός άνθρωπος. Αγενής,απόλυτη,απότομη,ψυχρή,ειρωνική,χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης ή αισθημάτων αγάπης.Ξέρω ότι μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον χωρίς αγάπη,που δε της επέτρεψαν να σπουδάσει,παντρεύτηκε μικρή κλπ
Είναι ένας ανθρωπος μονίμως αρνητικός,πάντα με νεύρα και μούτρα.
Από πάντα ήταν αυστηρή μαζί μου,μου φώναζε διαρκώς,ποτέ δεν έδειξε ίχνος συμπόνιας και αγάπης για μένα και πάντα με ξεχώριζε από τα άλλα της παιδιά.Να σημειώσω ότι ποτέ δε δημιουργούσα πρόβλημα,ήμουν αυτό που λέμε “χαλί να πατήσεις” θελοντας έτσι να αποφύγω τους καβγάδες .Όσες φορές της τα έχω πει ευθέως αυτά,είτε δε τα παραδέχεται είτε βρίσκει κάτι να με κατηγορήσει,είτε λέει ότι είναι σκληρή για να με σκληραγωγίσει.Διαρκώς με υποτιμαει,μου μιλάει απότομα,απαιτεί και δε με σέβεται.Λόγω οικονομικών προβλημάτων δε μπορώ να φύγω από το σπίτι.Παλιότερα που πήγαινα ειδικό ψυχικής υγείας,μου είχε πει οτι από τις περιγραφές μου,η μητέρα μου φαίνεται να αντιμετωπίζει κάποια σοβαρή διαταραχή.Δεν δέχεται να πάει σε ειδικό.Παλιότερα είχε παραδεχτεί οτι δεν είναι καλά ψυχολογικά,πλέον δε το παραδέχεται και σε οτιδήποτε της πεις είναι έτοιμη για λεκτική επίθεση,είτε της μιλάς ευγενικά και ήρεμα,είτε όχι,πάντα θα απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.Δεν έχει φίλες ούτε επαφές με συγγενείς της.Δε ξέρω πως να την χειριστώ.Μου κάνει τη ζωή δύσκολη.Είτε πηγαίνω με τα νερά της,είτε αντιδρώ,το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Από τον/την: Δ25
Καταλαβαίνω από τα όσα γράφεις ότι είναι μία πολύ δύσκολη σχέση αυτή που έχεις με την μητέρα σου. Αρχικά, παρατηρώ ότι έχεις αναγνωρίσει πλήρως το θέμα που σε δυσκολεύει και αυτό από μόνο του είναι μία πολύ σημαντική δουλειά. Η σχέση με τη μητέρα γενικότερα, θα έλεγα ότι είναι από τα πιο δύσκολα θέματα γιατί είναι μία πολύ βαθιά σχέση και το δέσιμο μαζί της είναι πολύ μεγάλο. Ακόμα κι όταν η μητέρα είναι ένας δύσκολος άνθρωπος που μας πονάει, δεν μπορούμε να ξεριζώσουμε το δέσιμο μας μαζί της και τη σημασία που έχει για μας αυτός ο δεσμός.
Ο τρόπος που δείχνει ένας γονέας την αγάπη του στο παιδί, είναι πάρα πολύ σημαντικός, στην ανάπτυξη του παιδιού και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίον αγαπηθήκε ο ίδιος σαν παιδί, όπως πολύ καλά διαπιστώνεις κι εσύ.
Το να γίνουμε κατάλληλοι γονείς, που αγαπάμε και σεβόμαστε ειλικρινά τα παιδιά μας, είναι μία από τις δυσκολότερες δουλειές… καθώς μας καθιστά υπεύθυνους μίας αθώας και εύπλαστης “ψυχής”, η οποία αβίαστα μας αγαπά και μας κάνει το κέντρο του κόσμου της για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα… Υπό αυτό το πρίσμα, ο ρόλος του γονέα γίνεται μία πιο περίπλοκη και πιο σημαντική λειτουργία.
Μεγαλώνοντας ένα παιδί, ο γονιός ξαναζεί άθελά του και την δική του παιδική ηλικία και αυτό είναι το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι.
Παρατηρώ ότι έχεις αφιερώσει μεγάλο μέρος του γραπτού σου, άρα σίγουρα και της σκέψης σου, στο να κατανοήσεις την μητέρα σου ή να αναγνωρίσεις τι κάνει και πως φέρεται. Μου γεννιέται αμέσως το ερώτημα πως είσαι εσύ μέσα σε όλο αυτό.
Φαίνεται ότι έχεις κάνει μεγάλη προσπάθεια και με πολλούς τρόπους να βρεις τον τρόπο να είσαι δίπλα της και να διαχειριστείς τις δυσκολίες της. Συχνά μέσα σε τέτοιες προσπάθειες χάνουμε τα δικά μας προσωπικά συναισθήματα και τις δικές μας προσωπικές ανάγκες.
Λες ότι έμαθες να ην δημιουργείς πρόβλημα, έγινες “χαλί να σε πατήσουν”. Αυτή η λειτουργία είναι αυτό που λέμε στο ψυχόδραμα, ο ρόλος του “καλού παιδιού” που προσπαθεί να περνά απαρατήρητο, να μην ενοχλεί, να μην γίνεται βάρος. Το παιδί που δεν ξέρει πως να φερθεί γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσει κάτι και να δεχθεί μία επίθεση. Και για αυτό έμαθε να μένει στην άκρη. Δύσκολο να ζεις έτσι!
Είναι πολύ δύσκολο να φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου ελεύθερα και χωρίς αγωνία, είναι δύσκολο να είσαι ένα τέτοιο παιδί που έχει δεχθεί μεγαλώνοντας διαχωρισμό, απόρριψη, σύγκριση, “επίθεση”. Αυτό το παιδί καταλήγει να φοβάται, να νιώθει ανεπαρκές, ίσως και να χάνει τον αυθορμητισμό του. Αυτό το παιδί που ήμασταν ζει μέσα μας, είναι εκεί και λειτουργεί μαζί μας. Μπορεί να ψάχνει ακόμα την αποδοχή στους γύρω ή την αποδοχή των γονιών του ή ακόμα μπορεί και να ψάχνει έναν γονέα. Αυτό το παιδί μπορεί να νιώθει μόνο του σε κάποια γωνιά μέσα μας.
Αυτό που θα σου πρότεινα είναι να κοιτάξεις αυτό το παιδί και να αναρωτηθείς πότε εμφανίζεται και πως. Τι νιώθει όταν γίνονται όλα αυτά και τι χρειάζεται. Τελικά, από ένα σημείο και μετά μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το φροντίσουμε και να βρούμε τους τρόπους να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται. Αν δεν το κάνουμε εμείς, αν εμείς οι ίδιοι δεν το φροντίσουμε πρώτα, δεν θα ξέρουμε πως να το ζητήσουμε και από τους άλλους ή ακόμα και πως να το πάρουμε. Ίσως έχεις περάσει πολύ χρόνο να διερωτάσαι πως να σταθείς δίπλα και μέσα σε αυτή τη σχέση με τη μητέρα σου. Μπορεί αυτό που χρειάζεσαι τώρα είναι να εστιάσεις στον εαυτό σου περισσότερο και στη δική σου ζωή.
Για μένα η ψυχοθεραπεία με την κατάλληλη μέθοδο και τον κατάλληλο άνθρωπο μπορεί να σου ανοίξει δρόμους προς αυτήν την κατεύθυνση. Μία πιο συστηματική δουλειά στην προσωπική σου ιστορία μπορεί να σου δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα σου και μπορεί να σου δώσει εφόδια να σε συνοδεύεις και να σε αγαπάς, ότι κι αν γίνεται. Το ξέρω ότι ακούγεται κλισέ αλλά έχει πολύ αλήθεια μέσα του. Στα δύσκολα τείνουμε να μας αφήνουμε μόνους. Ας κάνουμε την υπέρβαση και ας είμαστε δίπλα μας. Ίσως ο κόσμος μας αποκτήσει άλλα χρώματα.
Εύχομαι καλή συνέχεια με περισσόρερη αγάπη για τον ίδιο σου τον εαυτό!
