Γεια σας. Αποφοίτησα τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε από μια σχολή που δεν διάλεξα εγώ αλλά έγινε με προτροπή γονιών, συγγενών. Και αυτό έγινε γιατί δεν ήξερα τι θέλω να σπουδάσω και ούτε τώρα ξέρω. Δεν προχώρησα σε μεταπτυχιακό γιατί μέσα μου νιώθω ότι δεν θέλω ,αφού δεν ξέρω ποια ειδίκευση να ακολουθήσω. Ακόμη δεν νιώθω έτοιμη να δουλέψω. Φοβάμαι. Φοβάμαι ότι δεν έχω αρκετές γνώσεις, φοβάμαι ότι θα βρεθώ σε ένα ξένο περιβάλλον. Απ’ την άλλη δεν μπορω να μην κάνω και τίποτα. Τους πρώτους μήνες ναι ήταν μια περίοδος ξεκούρασης αλλά πλέον η κατάσταση είναι αφόρητη. Ειδικά το γεγονός ότι μένω με τους γονείς μου. Θα ήθελα να γυρίσω στα ανέμελα χρόνια της φοιτητικής ζωής (προ κοβιντ) αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Από τον/την:Ελένη
Καλησπέρα αγαπητή Ελένη, σε ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμα σου!
Μας αναφέρεις ένα γεγονός που πολλοί φοιτητές έχουν βιώσει και πραγματικά είναι πολύ επίπονο να σπουδάζει κάνεις κάτι που δεν νιώθει ότι θέλει, επειδή έχει πιεστεί από το συγγενικό περιβάλλον. Αυτό μπορεί να έχει διαφορά συναισθήματα μέσα όπως θυμό, θλίψη και απογοήτευση. Παραλληλα η αφήγηση σου μου δίνει την εντύπωση ότι ως παιδί πιθανόν δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσεις πράγματα , ΚΑΙ ΑΣ ΑΠΟΤΎΧΕΙΣ, αλλά μάλλον βίωσες αρκετή κριτική σχετικά με αυτό.
Έτσι σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να μην φοβάσαι? Όταν σε κάθε σου βήμα και επιλογή κάποιος σε έκρινε αντί να σε ενθαρρύνει? Καταλαβαινω πόσο αφόρητο μπορεί να είναι να μένεις με τους γονείς σου για αυτούς αλλά και άλλους λόγους.
Θέλω να σου πω όμως ότι πραγματικά όλοι όσοι έχουμε βγει από πανεπιστήμιο στην αρχή της καριέρας μας φοβόμασταν ότι δεν έχουμε γνώσεις, ότι θα μπούμε σε ένα άγνωστο περιβάλλον, ότι δεν νιώθουμε ασφαλείς. Αυτό είναι φυσιολογικό! Σε κάθε νέο και διαφορετικό ξεκίνημα υπάρχει φόβος, κάπου όμως εκεί υπάρχει και ένας ενθουσιασμός. Ενθουσιασμός να κάνω τα δικά μου πράγματα, να έχω εγώ την ευθύνη της ζωής μου, να έχω την ανεξαρτησία μου , το σπίτι μου κλπ.
Η επιλογή ενός μεταπτυχιακού αμέσως μετά τις σπουδές δεν είναι απαραίτητο. Μάλιστα θα έλεγα ότι είναι προτιμότερο να έχεις λίγη εμπειρία για να καταλάβεις και εσύ προς τα που θέλεις να κινηθείς. Ο φόβος που νιώθεις για να εργαστείς ίσως θα μπορούσε να μετριαστεί εάν έβρισκες ένα περιβάλλον γνωστό. Παρόλα αυτά ο φόβος για κάτι καινούριο είναι εκεί και αντί να το δεις ως κάτι απειλητικό ίσως είναι μια ευκαιρία δημιουργικότητας.
Επίσης καταλαβαίνω πως από άλλη αυτή την κατάσταση που όλοι βιώνουμε έχεις χάσει πολλά από τον αυθορμητισμό σου και την φοιτητική ανεμελιά. Αυτό με στεναχωρεί πολύ καθώς αντιλαμβάνομαι ότι πιθανόν να έχεις χάσει σημαντικές στιγμές που σε άλλες καταστάσεις θα σε ευχαριστούσαν . Παρόλο το δυσμενές της κατάστασης και αυτών που πλέον δεν γυρίζουν πίσω υπάρχουν ακόμα όμορφες εμπειρίες που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις.
Επειδή καταλαβαίνω ότι βιώνεις έντονα συναισθήματα που πιθανόν να μην είναι διαχειρήσιμα σε αυτήν την φάση, θα πρότεινα να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό. Παράλληλα μην διστάσεις να μας ξαναγράψεις αν πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει.
Εύχομαι να δώσεις το χρόνο που χρειάζεται στον εαυτό σου ,ώστε να αποφασίσεις τι είναι το καλύτερο να κάνεις για εσένα.
Φιλικά
Μαρία Διονυσία
