Έχασα τον πατέρα μου πριν 1,5 χρόνο και δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι όσο γίνεται και δεν εκφράζω τα συναισθήματά μου. Ίσως να φταίει ότι όταν πήγαμε στο νοσοκομείο να δούμε την κατάστασή του, η μητέρα μου μου ζήτησε να ανέβω να μιλήσω με τους γιατρούς με την προϋπόθεση να μην κλάψω. Έτσι έπνιξα όλα μου τα συναισθήματα. Μόλις έφυγε από τη ζωή κάτι πάγωσε μέσα μου. Ένιωσα σαν να έχασα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Ήταν η μεγαλύτερη φοβία μου. Μην φύγει ο πατέρας μου από τη ζωή. Από την στιγμή που συνέβη ένιωσα αδύναμη γιατί δεν μπορούσα πλέον να τον προστατέψω.
Από την: Ελένη
Αγαπητή Ελένη,
λυπάμαι πολύ για την απώλεια ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου για εσένα. Σ `ευχαριστώ που μοιράστηκες κάτι τόσο προσωπικό και σημαντικό για εσένα. Από την περιγραφή σου καταλαβαίνω ότι προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι και να μην εκφράζεις τα συναισθήματά σου, ότι φαίνεται αρκετά δύσκολο και σου δημιουργεί μία επιπλέον καταπίεση των συναισθημάτων σου. Είναι σαν να μην σου επιτρέπεται να τα εκφράσεις. Όσον αφορά στην προϋπόθεση να μην κλάψεις όταν συνάντησες τους γιατρούς υποθέτω ότι σε δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο και ξανά έπνιξες τα συναισθήματα που ένιωθες με αποτέλεσμα να μην τα εκφράζεις και να μην βοηθάς τον εαυτό σου να ανακουφιστεί.
Συναισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, οι ενοχές είναι μία φυσική απάντηση στην απώλεια, είναι η συναισθηματική ταλαιπωρία που νιώθεις όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς. Ο πόνος της βαθιάς θλίψης μπορεί να διαταράξει και την σωματική υγεία καθιστώντας δύσκολο τον ύπνο και τον φαγητό. Όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι φυσιολογικές στην απώλεια και όσο πιο σημαντική είναι η απώλεια τόσο πιο έντονη είναι και η θλίψη. Η αντιμετώπιση της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής και αφορά μία προσωπική διαδικασία που ο κάθε άνθρωπος την βιώνει μοναδικά. Επομένως δεν υπάρχει κατάλληλος τρόπος για να θρηνήσει κάποιος. Το πώς θα θρηνήσει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικότητάς του, τους τρόπου αντιμετώπισης που χρησιμοποιεί, τις εμπειρίες της ζωής και της σημαντικότητας της απώλειας.
Η ψυχίατρος Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος αναφέρθηκε στα στάδια του πένθους που είναι πέντε:
1. Άρνηση: όταν το άτομο δεν μπορεί να αποδεχτεί την νέα πραγματικότητα της απώλειας και προσπαθεί μέσω αυτής της άμυνας να μειώσει τον έντονο πόνο.
2. Θυμός: σε αυτή την περίπτωση το άτομο βιώνει έντονα συναισθήματα θυμού και αναρωτιέται γιατί αυτό να έχει συμβεί στον ίδιο προσπαθώντας να ρίξει κάπου τις ευθύνες.
3. Διαπραγμάτευση: αναρωτιέται τι θα μπορούσε να είχε πράξει διαφορετικά για να μην είχε συμβεί στον ίδιο.
4. Κατάθλιψη: τα συναισθήματα βαθιάς θλίψης είναι πολύ έντονα για την σημαντική απώλεια.
5. Αποδοχή: πλέον υπάρχει εξοικείωση με την απώλεια και κατανοεί ότι πλέον είναι υπαρκτή.
Αναπόφευκτα λοιπόν η διαδικασία του πένθους απαιτεί χρόνο. Η επούλωση γίνεται σταδιακά και δεν μπορεί να επιβληθεί ή να βιαστεί και δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για το πένθος ούτε τα παραπάνω στάδια. Σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος θα τα βιώσει με αυτή τη σειρά είτε θα τα βιώσει όλα. Μερικοί άνθρωποι αρχίζουν να νιώθουν καλύτερα μετά από εβδομάδες ή μήνες, για άλλους η διαδικασία μετριέται σε χρόνια. Όποια και αν είναι η εμπειρία του πένθους είναι σημαντικό το άτομο να είναι υπομονετικό με τον εαυτό του και να επιτρέψει την διαδικασία να ξεδιπλωθεί φυσιολογικά.
Η αναζήτηση υποστήριξης στην διαδικασία του πένθους είναι πολύ σημαντική, ακόμη και αν κάποιος δεν αισθάνεται άνετα να μιλάει για τα συναισθήματά του υπό κανονικές συνθήκες, είναι σημαντικό να εκφράζεται στην περίπτωση του πένθους. Το να μοιράζεσαι την απώλεια μπορεί να κάνει το βάρος του πένθους πιο εύκολο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως κάθε φορά που υπάρχει αλληλεπίδραση με φίλους ή οικογένεια πρέπει να μιλάς γι’ αυτό. Η άνεση μπορεί να προέλθει από το να βρίσκεσαι κοντά σε άλλους που νοιάζονται για εσένα. Συχνά οι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο, γι’ αυτό μπορείς να εκφράσεις τι είναι αυτό που χρειάζεσαι.
Τέλος ο μεγαλύτερος φόβος που περιγράφεις μήπως και χάσεις τον πατέρα σου είναι πολύ φυσιολογικός όπως και ότι ένιωσες αδύναμη όταν συνέβη γιατί δεν μπορούσες να τον προστατέψεις. Ήταν η στιγμή που ένιωσες ευάλωτη και σαν να πραγματοποιήθηκε κάτι που δεν περίμενες και δεν ήθελες με τίποτα να σου συμβεί. Με την ευαλωτότητά σου προσπάθησε να είσαι ευγενική, να την φροντίζεις δείχνοντας συμπόνοια και κατανόηση.
Για οτιδήποτε χρειαστείς παραμένουμε στην διάθεση σου.
