Πιστεύετε πως η φυγή είναι η σωστή λύση;Δηλαδή αν θέλουμε να ξεφύγουμε από κάποιες καταστάσεις θεωρείτε πως το να πάει κάποιος πχ σε άλλη χώρα (στην οποία έχει σπίτι φυσικά) για να αλλάξει παραστάσεις η να ξεφύγει λίγο και να ηρεμήσει είναι σωστό;Ο λόγος είναι μόνο η ηρεμία … Νιώθω οτι έχω βαρεθεί τους ανθρώπους και πιστεύω όταν γυρίσω θα είναι σαν μια καινούργια αρχή.
Από τον/την:Κ
Αγαπημένη-ε Κ,
Ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμά σου και την ευκαιρία που μας δίνεις να συναντηθούμε, ο καθένας μέσα από τη δική του λιγότερο ή περισσότερο παρόμοια εμπειρία.
Ξέρεις, διαβάζοντας το μήνυμα σου, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ένα σημείο από το αγαπημένο μου βιβλίο του Irvin Yalom, το «όταν έκλαψε ο Νίτσε». Το σημείο αυτό, αναφέρεται σε ένα νοητικό πείραμα που προτείνει ο Νίτσε στο θεραπευόμενό του, Μπρόυερ, και κατ’ επέκταση στον ίδιο τον αναγνώστη.
Αν δεν έχει τύχει να διαβάσεις το βιβλίο ή να γνωρίζεις την πλοκή, να σου πω πως ο Μπρόυερ είναι ένας ψυχίατρος όπου καλείτε να θεραπεύσει το Νίτσε, και στην πορεία της ιστορίας οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο Μπρόυερ είναι ένας καταξιωμένος γιατρός, οικονομικά ευκατάστατος, με υψηλό κοινωνικό status, έναν πετυχημένο γάμο και μια ομαλή οικογενειακή ζωή. Με λίγα λόγια ένας άνθρωπος που τα έχει όλα και θα έπρεπε θεωρητικά να είναι ευτυχισμένος. Όμως μέσα του δεν νιώθει καθόλου έτσι, αντίθετα νιώθει πίεση από τον περίγυρό του και δεν απολαμβάνει τη ζωή του, με αποτέλεσμα να έχει τάσεις φυγής. Οραματίζεται δηλαδή τη φυγή του από την ίδια του τη ζωή και σκέφτεται πώς θα ήταν να ζει σε άλλη χώρα, με άλλη σύντροφο, με άλλο επάγγελμα, πώς θα ήταν δηλαδή μία άλλη έκδοση του εαυτού του. Ο Νίτσε τον καλεί να στοχαστεί βαθιά πάνω στο πώς θα ήθελε ιδανικά να ξεκινήσει μια νέα ζωή, και έτσι ο γιατρός βυθίζεται σε αυτή την ιδέα. Βλέπει λοιπόν ένα όνειρο, πως φεύγει από την πατρίδα του και ταξιδεύει σε άλλη χώρα, όμως εκεί όλα είναι τόσο άγνωστα και ξένα που σύντομα νοσταλγεί τη ζωή που άφησε και επιστρέφει πίσω σε αυτή, με φρέσκια ματιά και ζωντάνια.
Ο Νίτσε επομένως καλεί τον αναγνώστη να στοχαστεί πάνω σε αυτό το νοητικό πείραμα, που λέει πως κάθε τι στη ζωή του θα συμβαίνει αιώνια, η κάθε κίνηση και η κάθε επιλογή του θα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, σύμφωνα με το θεώρημα της αιώνιας επιστροφής. Με αυτόν τον τρόπο τον καλεί να αναγνωρίσει τις κινήσεις και τις επιλογές του και να συνειδητοποιήσει πως έχει την ευθύνη των επιλογών αυτών, και πως είναι ο ίδιος καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.
Αυτό που θέλω να σου πω μέσα από την αναφορά στο βιβλίο, είναι πως όλοι μοιραζόμαστε τέτοιου είδους σκέψεις και αρκετοί τις υλοποιούμε. Επομένως σε καμία περίπτωση αυτή η σκέψη που μοιράζεσαι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μη φυσιολογική, κάθε άλλο, είναι τόσο ανθρώπινη! Το αν θα παραμείνει σκέψη, ή αν θα γίνει πράξη είναι στο χέρι σου! Ό, τι και να επιλέξεις, εγώ σίγουρα θα σου πρότεινα το βαθύ στοχασμό, όπως έκανε ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, και την ανάγνωσή του αν δεν το έχεις ήδη κάνει!
