Πρόσφατα έπρεπε να κάνω κάτι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και λόγω αυτού είχα αγχωθεί υπερβολικά πολύ. Σε τέτοιο σημείο που ένιωθα κάψιμο στο στήθος και στα χέρια μου. Αυτό συνέβαινε για 1 εβδομάδα περίπου. Μια νύχτα, είχα έναν σχετικό εφιάλτη και ξύπνησα γιατί ένιωθα κάψιμο στο χέρι και είχα ανεβάσει παλμούς. Ξύπνησα και είχα την αίσθηση του φόβου και πως ενώ έβλεπα τα πράγματα και τους γονείς μου, είχα μια αμφιβολία για το εάν γίνονται όλα αυτά, σαν να έβλεπα ταινία. Ξαφνικά, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα ότι μπορεί να κάνω κάποιο κακό σε εμένα ή σε κάποιον άλλον. Από εκείνη την ημέρα η σκέψη αυτή, φόβος έρχεται συχνά, ειδικά όταν είναι να κάνω κάποια δραστηριότητα εκτός σπιτιού και είμαι είτε μόνη μου ή θα βρεθώ με άτομα. Ο φόβος υπάρχει ΠΡΙΝ πάω κάπου. Ενώ, όσες φορές επιχείρησα να βγω και δεν το έχω στο νου μου, δεν σκέφτομαι τίποτα κακό. Ασφάλεια νιώθω μέσα στο σπίτι και όταν είναι και οι γονείς μου μαζί. Είμαι σε μια φάση, όμως που με αγχώνουν σχεδόν τα πάντα. Μην πάθω κάτι, μη κάνω κάτι σε άλλον άθελα μου. Κι επειδή είμαι ειδικός ψυχικής υγείας, κατανοώ κάπως την φάση, αλλά έχω αρχίσει να αμφιβάλλω και αν τελικά μπορώ να ασκήσω το επάγγελμα στο μέλλον, λόγω αυτής της φάσης.
Από την: Ελένη
Αγαπητή Ελένη,
σ’ ευχαριστούμε αρχικά που μας εμπιστεύεσαι και μοιράζεσαι την ιστορία σου. Μπορώ να φανταστώ πως κάποιες ιατρικές εξετάσεις ή μια επίσκεψη στον γιατρό μπορεί να εξελιχθεί σε μια πολύ αγχωτική και απαιτητική κατάσταση ψυχικά. Φαντάζομαι ότι όλα όσα περιγράφεις είναι συμπτώματα που έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο να βασίζονται σε κάτι παθολογικό. Αν είναι έτσι, τότε μπορούμε να ψάξουμε την αιτία που εμφανίζονται στο ψυχικό σου τοπίο. Όμως, για να καταλάβουμε αυτά τα συμπτώματα χρειάζεται να δοκιμάσουμε πολλούς διαφορετικούς δρόμους και υποθέσεις. Θα ήταν ίσως χρήσιμο να σκεφτείς λιγάκι ποια είναι η προσωπική σου διαδρομή σε σχέση με θέματα υγείας. Είναι ένα θέμα που σε άγχωνε πάντα; Έχει συμβεί ίσως κάτι πρόσφατα σε εσένα ή σε κάποιον δικό σου ώστε να πυροδότησε τον φόβο; Συνήθως όταν το σώμα μας αρχίζει να μας “μιλάει”, δηλαδή να εμφανίζονται τέτοιου είδους συμπτώματα, έχουν υπάρξει και προηγούμενες προσπάθειές του να μας “μιλήσει” στις οποίες δεν δώσαμε πολλή σημασία. Πολλές φορές μπορεί να βιώνουμε κάτι σαν ξαφνικό ή αναπάντεχο αλλά αν σκεφτούμε λιγάκι το πρόσφατο παρελθόν ίσως βρούμε τα αποτυπώματα που μας οδήγησαν σε αυτό. Από τον τρόπο που το περιγράφεις, ωστόσο, φαίνεται πως σίγουρα είναι η πρώτη φορά που το βιώνεις σε τέτοιο βαθμό. Πρέπει να είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να υπομένεις μια τόσο δυσφορική σωματική κατάσταση και παράλληλα να υπάρχει κι αυτό το σκοτάδι σε σχέση με το τι την προκαλεί.
Νομίζω πως θα ήταν πολύ χρήσιμο να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό. Να εκφορτιστεί λιγάκι αρχικά όλη αυτή η ενέργεια που φαίνεται να έχει συσσωρευθεί στο σώμα σου. Μαζί με κάποιον ειδικό θα μπορούσες να σκιαγραφήσεις σιγά σιγά αυτό το δυσβάσταχτο μονοπάτι του φόβου και να ανακουφιστείς σε κάποιο βαθμό. Αν αρχικά σου είναι δύσκολο να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό, σίγουρα θα βοηθούσε να μιλήσεις σε κάποιον δικό σου και να περιγράψεις με λεπτομέρεια το πώς νιώθεις, το πόσο και τι φοβάσαι. Καμιά φορά είναι πολύ σημαντικό να μας ακούσουμε να μιλάμε για ό,τι μας δυσκολεύει. Υποθέτω, με βάση αυτό που μας γράφεις, για το όνειρό σου πως συμβαίνουν πράγματα κάπου εκεί βαθιά μέσα σου, στα οποία δεν έχεις πρόσβαση, ασυνείδητα. Τι συνέβη με τα όνειρα σου μετά από αυτό; Ίσως θα είχε νόημα να αρχίσεις να προσπαθείς να θυμάσαι και να καταγράφεις τα όνειρά σου, τουλάχιστον για ένα διάστημα.
Όταν το ψυχικό μας τοπίο γίνεται πιο σκοτεινό, πιο δύσβατο, είναι πολύ εντάξει να νιώθουμε καλύτερα σε οικεία περιβάλλοντα όπως το σπίτι μας, κοντά στους γονείς μας. Εκεί ξέρουμε που πατάμε και δεν υπάρχει κίνδυνος να σκοντάψουμε. Όσο αυτό που βιώνεις συνεχίζει να είναι έντονο και σε δυσκολεύει το να βγεις έξω ή να βρεθείς με άτομα, μπορείς απλά να πάρεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου και να μείνεις στην θέση στην οποία νιώθεις πιο άνετα. Γράφεις πως σου πέρασε η ιδέα να κάνεις κακό στον εαυτό σου ή σε κάποιον άλλον. Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις κάτι τέτοιο; Είναι μια σκέψη που επανέρχεται; Όπως και να ‘χει, είναι μια καλή στιγμή, μιας που είσαι κι εσύ ειδικός ψυχικής υγείας να ξεκινήσεις την προσωπική σου θεραπεία. Ο πιο βαρύς, δυσβάσταχτος φόβος αν τον ακουμπήσουμε κάπου, αν τον κρατήσει μαζί μας και κάποιος άλλος γίνεται πιο ελαφρύς.
Αγαπητή Ελένη, η ιδέα πως ένας ειδικός ψυχικής υγείας δεν επιτρέπεται να βιώνει ψυχική δυσφορία, είναι κάπως σαν να πιστεύουμε πως ένας καρδιολόγος δεν μπορεί να πάθει έμφραγμα ή αν πάθει, τότε δεν είναι καλός γιατρός. Κάθε σου δυσκολία, κάθε προσωπική ψυχική πρόκληση σε πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και με την κατάλληλη βοήθεια σε κάνει καλύτερη θεραπεύτρια. Κλείνοντας θέλω να σου πω, πως ακούω πολύ δυνατά και την φράση σου πως όσες φορές επιχείρησες να βγεις και δεν το είχες στο νου σου, όλα πήγαν καλά. Νομίζω πως ξέρεις ήδη κάποιους τρόπους να σε καθησυχάζεις και να σε ηρεμείς και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Άρχισε να παρατηρείς σιγά σιγά τι πιάνει, τι είναι αυτό που μπορείς να σκεφτείς ή να κάνεις ώστε να διώξεις έστω και προσωρινά τον φόβο. Η ιστορία σου μπορεί να ακούγεται συγκεκριμένη, ότι η δυσφορία ξεκίνησε με μια συγκεκριμένη αφορμή και προκαλείται από συγκεκριμένα πράγματα όμως έχω την αίσθηση πως οι ρίζες είναι λιγάκι πιο βαθιές και θα χρειαστείς κάποιον να σε βοηθήσει να ψάξεις και να καταλάβεις.
Ελπίζουμε να βοηθήσαμε έστω και λίγο και όλα να πάνε καλά.
