Γεια σας, θα ήθελα απλά να πω πως νιώθω γιατί θέλω να τα πω κάπου, δεν γνωρίζω πια ποια είμαι, βλέπω τον εαυτό μου να με καταστρέφει και είναι σαν να μην μπορώ να κάνω κάτι, νιώθω ότι το σώμα μου δεν είναι καν δικό μου, νιώθω παγιδευμένη και νιώθω συνεχώς πως χάνω το μυαλό μου πραγματικά δεν ξέρω πια τι μου γίνεται, σαν να είναι όλα ψεύτικα νιώθω ξένη με τον εαυτό μου, ξέρω ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα γι’ αυτό κάνω υπομονή και προσπαθώ. Αυτά σας ευχαριστώ πολύ καλές γιορτές!!
Χριστίνα
Αγαπητή Χριστίνα,
Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Χαίρομαι πολύ που θα αποτελέσω το άτομο, πάνω στο οποίο θα μπορέσεις έστω και για λίγο να ξαποστάσεις και ξεκουραστείς.
Καταλαβαίνω ότι είναι μια αρκετά δύσκολη περίοδος για εσένα-μιας που νιώθεις αβοήθητη, παραδομένη, «παγιδευμένη»-αλλά και αρκετά τρομαχτική. Ποιός/-ά δεν θα τρόμαζε αν βίωνε ανικανότητα ελέγχου του εαυτό του-νιώθοντας σαν ένα «φτερό στον άνεμο»; Λυπάμαι που βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να βρούμε μαζί μια άκρη.
Λοιπόν Χριστίνα, από αυτά που μου αναφέρεις το δικό μου μυαλό πηγαίνει σε έντονο άγχος. Δηλαδή, αν αυτές οι καταστάσεις είχαν λόγια, πολύ πιθανόν είναι να μιλούσαν για στρες. Κάνει, όμως, νόημα αυτό και σε εσένα; Μπορώ να υποθέσω ότι, όντως, υπάρχει κάτι που σε απασχολεί, μιας που «ελπίζεις ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα», αλλά υπάρχει μια έντονη για εσένα στρεσογόνο συνθήκη; Αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι ότι ένας τρόπος να διαχειριζόμαστε το έντονο άγχος που μπορεί ακόμη να αποτελεί και «τραύμα» για εμάς, είναι να «παγώσουμε». Δηλαδή, ένας τρόπος προσαρμογής τόσο του νου όσο και του σώματός μας απέναντι σε ερεθίσματα και καταστάσεις που αν βιώνονταν εξ ολοκλήρου το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφικό, είναι η αποσύνδεση (πάγωμα του χρόνου). Με λίγα λόγια, τότε είναι σαν να «βγαίνουμε από το σώμα μας» για λίγο, καταλαμβάνοντας τον ρόλο του παρατηρητή. Σκέψου το σαν να αναλαμβάνεις προσωρινά τα ηνία του σκηνοθέτη κι όχι του πρωταγωνιστή. Επίσης, σκεφτόμαστε ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά κάτι διαφορετικό. Αυτά θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν σε έναν βαθμό αυτά που βιώνεις και θα ήθελα να σου πω πως οι αντιδράσεις σου είναι φυσιολογικές.
Αν αυτό Χριστίνα σε δυσκολεύει-μιας που η ενδοσκόπηση πολλές φορές, ειδικά στην αρχή, αποτελεί μια επίπονη διαδικασία-ή αν δεν κάνει εξίσου νόημα σε εσένα, θα ήθελα να ξεκινήσεις να συμπληρώνεις καθημερινά ένα 3-στηλο Ημερολόγιο. Αρχικά, θα ήθελα να αναρωτηθείς ποιές είναι οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό σου, όταν νιώθεις έντονη δυσφορία (όποιο αρνητικό συναίσθημα κι αν είναι αυτό); Τι είναι αυτό που σκέφτεσαι; Αφορούν τον εαυτό σου (κι αν ναι πώς τον χαρακτηρίζεις); Μήπως κάνεις σκέψεις και σχετικά με κάποιους άλλους ανθρώπους ή το μέλλον; Προσπάθησε να τις καταγράφεις, χωρίς να ασκείς κριτική σε αυτές. Μπορεί εκτός από σκέψεις, να περνούν κι ορισμένες «εικόνες» από το μυαλό σου, αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει (μπορείς να τις καταγράψεις εξίσου).
Έπειτα σε επόμενη στήλη του Ημερολογίου, σημείωσε πώς σε κάνει κάθε σκέψη να αισθάνεσαι. Ποιά είναι τα συναισθήματα που βιώνεις; Πόσο έντονα είναι; Ποιά είναι τα σωματικά συμπτώματα (σωματικές αλλαγές) που νιώθεις; Τέλος, κατέγραψε ποιά είναι η συμπεριφορά σου (τρίτη στήλη). Πώς άραγε προσπαθείς να διαχειριστείς αυτά που νιώθεις και σκέφτεσαι; Επίσης, αναρωτήσου ποιό είναι το όφελος και κόστος αυτών; Αυτή είναι μια διαδικασία, την όποια αν ακολουθήσεις με συστηματικό τρόπο, θα μπορέσεις να αυτορρυθμίσεις σκέψεις-συναισθήματα-συμπεριφορές, αλλά και να κατανοήσεις την έντονη σύνδεση αυτών. Έτσι, μέσω εξάσκησης θα καταφέρεις να εντοπίσεις αρνητικές για εσένα σκέψεις (που είναι η αρχή όλων) και μέσω αμφισβήτησης να τις αντικαταστήσεις με άλλες πιο λειτουργικές για εσένα. Με αυτόν τον τρόπο, θα φτάσεις σε σημείο να γίνεις εσύ η ίδια η θεραπεύτρια του εαυτού σου!
Τέλος, σκέψου τι είναι αυτό που σε βοηθάει ώστε να ηρεμήσεις και να μειώσεις τα συμπτώματα που μου αναφέρεις και απέφυγε αυτά που μπορεί να εντείνουν τη δυσφορία σου. Καταλαβαίνω ότι όλο αυτό ίσως είναι κάτι πρωτόγνωρο για εσένα, αλλά είναι ένας σημαντικός τρόπος, έτσι ώστε να καταφέρεις να δώσεις νόημα σε όσα σου συμβαίνουν και σε τρομάζουν. Βέβαια, θα μπορούσαν να υπάρχουν διαφορετικές εξηγήσεις-μιας που τα στοιχεία φαντάζουν ελλειπή-εκτός του στρες, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει ένας ειδικός Ψυχικής Υγείας αφού γίνει πρώτα ολοκληρωμένη διερεύνηση!
* Υ.Γ: Μιας που «διψά» για να μιλήσεις, μοιράσου προσωρινά αυτές τις σκέψεις με ένα αγαπημένο για εσένα πρόσωπο που εμπιστεύεσαι ή ακόμη, αν συνεχίζεις να δυσκολεύεσαι, μπορείς να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό Ψυχικής Υγείας (Ψυχολόγο ή Ψυχίατρο) εκπαιδευμένο σε ένα είδος Ψυχοθεραπείας (πχ. Γνωσιακή Συμπεριφορική, Συστημική, Ψυχανάλυση, Ομαδική κτλ.) ή σε κάποια Τηλεφωνική Γραμμή!
Εύχομαι να είσαι καλά,Ιωάννα
