Κάθε φορά που μιλάω με κάποιον νιώθω πως του είμαι “βάρος”. Αν είναι άγνωστος πως μου μιλάει από ευγένεια και ψάχνει αφορμή να φύγει, αν είναι γνωστός από υποχρέωση επειδή με ξέρει. Νιώθω πως τους ενοχλώ, είτε το δείχνουν, είτε όχι. Δεν έχω φίλους-παρέα. Και κάθε φορά που μιλάω με κάποιον νιώθω πώς πρέπει κάτι να τους δώσω για να συνεχίσουν να μου μιλάνε. Τι να κάνω για να αλλάξει αυτό; Βαρέθηκα να είμαι μόνη.
Από τον/την: Αλίνα
Καλησπέρα Αλίνα,
Αυτό που περιγράφεις μοιάζει μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Η μοναξιά και η αίσθηση ότι είσαι μόνη στον κόσμο, χωρίς φίλους, είναι ένα δύσκολο συναίσθημα. Πολλοί άνθρωποι το βιώνουν ακόμα κι όταν έχουν παρέες. Η μοναξιά είναι κάτι που βιώνεται εσωτερικά, ακόμα κι όταν είμαστε μέσα στον κόσμο.
Θεωρώ ότι η μοναξιά είναι σαν ο εαυτός μας να μας λέει ότι τον έχουμε αφήσει μόνο. Πρώτα εμείς οι ίδιοι και μετά οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας. Φυσικά, μπορεί να έχει συμβεί και το αντίθετο χρονικά, δηλαδή να είμαστε μόνοι, χωρίς ανθρώπους και μετά να αφήσαμε κι εμείς τον εαυτό μας παρατημένο σε κάποια γωνία, μέσα μας. Όπως και να έχει, η αίσθηση μοναξιάς τις περισσότερες φορές μας λέει μία ιστορία για μας τους ίδιους και τη σχέση με τον εαυτό .
Για να μπορούσα να απαντήσω πιο συγκεκριμένα στην ερώτηση σου, θα έπρεπε να σε γνωρίζω καλύτερα και να έχω μία ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής σου, εσωτερικά και εξωτερικά. Όμως θα προσπαθήσω να έρθω κοντά σου κι έτσι.
Αυτά που περιγράφεις, σχετίζονται με ρόλους που παίρνουμε στη ζωή μας και μέσα στη σχέση μας απο μικρή ηλικία. Είναι πολύ βαρύ να νιώθω συνέχεια ότι είμαι βάρος, ότι ενοχλώ ή ακόμα να νιώθω υποχρεωμένη απέναντι στους ανθρώπους που μου δίνουν κάτι, είτε αυτό είναι προσοχή ή κάποιο άλλο συναίσθημα, είτε είναι κάτι υλικό.
Αυτή η αίσθηση υποχρέωσης απέναντι στους άλλους ή η προσπάθεια να μην ενοχλούμε τους άλλους, μπορεί να γίνει κάτι πολύ κουραστικό και βαρύ για την καθημερινότητα μας και να εντείνει την μοναξιά μας ή την αίσθηση ότι δυσκολευόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας.
Μπορεί να έχουμε μάθει να λειτουργούμε έτσι από παλιά, μπορεί τα βιώματα μας να μας έμαθαν ότι είμαστε βάρος για τους άλλους, γιατί μπορεί κάποιοι, όπως οι κοντινοί μας άνθρωποι όταν μεγαλώναμε, επηρεασμένοι από τα δικά τους προσωπικά θέματα, να μας ένιωσαν έτσι αδίκως…. όλα αυτά καταγράφονται μέσα μας και μετά γίνονται μία οπτική για τον κόσμο μας, την οποία ανακαλούμε ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται.
Οπότε, κάτι που θα σου πρότεινα είναι να δοκιμάσεις να παρατηρήσεις όποτε νιώθεις ότι είσαι βάρος κι έρχονται αυτές οι σκέψεις, αν είναι όντως έτσι. Ο συνομιλητής σου, σου το έδειξε αυτό με κάποιο τρόπο; είπε κάτι; πήρε κάποια έκφραση που μαρτύρησε ότι νιώθει ενοχλημένος από την παρουσία σου; ή είναι μία σκέψη που κάνεις εσύ, και η οποία έρχεται από κάπου αλλού, εννοώντας από κάποιο βίωμα που ανακινείται μέσα σου, ή από αυτήν την οπτική σου;
Όταν κινούμαι στον κόσμο νιώθοντας ότι ενοχλώ, μπορεί να το βλέπω παντού γύρω μου, ενώ δεν είναι αντικειμενικό. Είναι το φίλτρο που έχει η ματιά μας. Είναι σημαντικό να μπορέσω να αναγνωρίσω το φίλτρο αυτό και να δω τον κόσμο όπως είναι.
Επίσης, κάτι άλλο που βοηθάει είναι να ρωτάς τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, εφόσον η σχέση το επιτρέπει, αν τον ενοχλείς. Το καθρέφτισμα από τους άλλους ανθρώπους βοηθάει πολύ να ξεκαθαρίσουμε αν κάτι είναι όντως έτσι, ή αν έρχεται από την οπτική μας.
Σε κάθε περίπτωση, θέλω να σου πω ότι από τα πιο συνηθισμένα θέματα που έρχονται στην ψυχοθεραπεία αλλά και στις συζητήσεις, είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Οι σχέσεις γενικότερα είναι πολυ δύσκολες ειδικά οι κοντινές γιατί μέσα σε αυτές ξυπνάνε τα προσωπικά μας βιώματα και συχνα θολώνουν ή μπερδεύουν την οπτική μας και την συσχέτιση μας με τον κόσμο.
Όσο μεγαλύτερη επίγνωση αποκτώ αυτών των εσωτερικών μου καταστάσεων, των βιωμάτων που κουβαλάω, των συναισθημάτων που βιώνω, των τρόπων που λειτουργώ, της οπτικής μου για τον κόσμο ή της θέσης μου σε αυτόν, τόσο καλύτερα νιώθω μέσα σε αυτόν. Όσο καλύτερα με γνωρίζω, τόσο περισσότερο μπορώ να με καταλαβαίνω και να με συνοδεύω και να με στηρίζω όποτε χρειάζεται.
Ο εαυτός μας είναι ο μοναδικός που μας χρειάζεται πραγματικά και συνήθως, δυστυχώς, είναι ο τελευταίος που κοιτάμε. Βελτιώνοντας την σχέση μας μαζί του, βελτιώνεται ολόκληρη η ζωή μας.
Μέσα σου έχεις μία πλευρά που νιώθει βάρος, νιώθει ότι ενοχλεί, νιώθει ότι δεν χωράει στον κόσμο όπως είναι. Αυτή είναι μία πλευρά σου, δεν είσαι ολόκληρη εσύ! Μέσα σου έχεις σίγουρα και άλλες πλευρές, όπως μία ακόμα που μπόρεσα να δω από αυτά που γράφεις είναι η πλευρά που θέλει να είναι χαρούμενη μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
Το ότι βαρέθηκες να είσαι μόνη, όπως γράφεις είναι πολύ καλό, γιατί σημαίνει ότι νιώθεις ότι κάτι θέλεις να αλλάξει στη ζωή σου, και αυτό από μόνο του είναι ένα πρώτο βήμα. Επίσης, το ότι εντοπίζεις πως νιώθεις, είναι ένα δεύτερο βήμα και θα έλεγα το μεγαλύτερο. Λέμε συχνά ότι η μισή δουλειά είναι η αναγνώριση του θέματος. Και το καύσιμο που θα κινήσει την αλλαγή είναι η επιθυμία για αυτήν.
Το να ζητάω βοήθεια θέλει πολύ δύναμη και είναι πολύ σημαντικό. Δίνω πολύ αξία σε αυτό που έκανες γράφοντας εδώ.
Θα έλεγα ότι η διαδικασία τη ψυχοθεραπείας είναι ένας δρόμος που μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτήν την αλλαγή δίνοντας σου εφόδια για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και μαθαίνοντας σε τρόπους να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου πηγαίνοντας την εσύ εκεί που θες!
Εύχομαι καλή συνέχεια με περισσότερη αγάπη για σένα την ίδια!
