Καλησπέρα σας, θα ήθελα να μοιραστώ κάτι που με βασανίζει αρκετά. Αρχικά θέλω να πω ότι είμαι 15 χρονών. Περνούσα μέχρι πέρυσι (δηλαδή 9 χρόνια) bullying. Είναι ο 3ος χρόνος φέτος που χαρακώνομαι. Πήγα για 3 μήνες στην Αμερική για λόγους υγείας σοβαρούς και σπάνιους (όχι καρκίνο). Έχω ανορεξία εδώ και 4 μήνες και ξεκίνησα και τσιγάρο. Ο οικογενειακός μου κύκλος στηρίζεται σε ‘μένα. Ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου είναι χωρισμένοι αλλά όχι στα χαρτιά. Απλά το καταλαβαίνω. Η μια μου αδελφή έχει κατάθλιψη κι έχω γίνει εγώ ο ψυχολόγος της. Δηλαδή πρόσθετο βάρος. Κι η άλλη μου αδελφή είναι χαμένη, δεν μιλιόμαστε ( φοιτήτριες και οι δυο). Στους φίλους μου νιώθω ότι είμαι βάρος και απομακρύνομαι. Ελπίζω να έχετε κάποια tips. Δεν αντέχω άλλο.
Από την: Μαρία
Αγαπητή μου Μαρία,
Είναι πολύ σημαντικό που μοιράστηκες τη δυσκολία σου μαζί μας και ομολογώ πως το βάρος που βιώνεις είναι συγκινητικό και σε ευχαριστώ για το θάρρος σου.
Έχω πολλές σκέψεις για τα όσα μας αναφέρεις και θα ήθελα να τις εκθέσω όσο πιο περιεκτικά γίνεται. Κατανοώ πως τα ζητήματα που αντιμετωπίζεις δεν προέρχονται μόνο από ένα “μέτωπο” αλλά έχεις πολλές πλευρές να διαχειριστείς! Αρχικά, φαντάζομαι πως τα 9 χρόνια bullying που βίωσες από μόνο του πρέπει να είναι ένα πολύ τραυματικό γεγονός που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που βλέπεις και νιώθεις για τον εαυτό σου. Βρίσκεσαι σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία, που τα σχόλια και η κριτική των συνομηλίκων έχουν μεγάλη σημασία, πόσο μάλλον όταν τα δέχεσαι από τότε που ξεκίνησες το σχολείο. Αισθάνομαι πως όλη αυτή η άσχημη αντιμετώπιση που βίωσες, σε έκαναν εχθρική με τον εαυτό σου με αποτέλεσμα να σε πονάς και να περιορίζεις το φαγητό σου ή να δοκιμάζεις πράγματα που ξέρεις ότι είναι βλαβερά. Το αναφέρω αυτό γιατί από τα λόγια σου καταλαβαίνω πως και εσύ η ίδια θεωρείς αυτές τις “συνήθειες” επικίνδυνες και βαριές για σένα και δεν νιώθεις ικανοποιημένη που τις κάνεις.
Από την άλλη, αναφέρεις την αδερφή σου, που περνάει τη δική της δυσκολία, ωστόσο εκεί βρίσκεις μια μεγάλη δύναμη-εντυπωσιακή θα έλεγα για την ηλικία σου- και την υποστηρίζεις ψυχολογικά, ενώ θα έλεγε κανείς πως και εσύ το ίδιο χρειάζεσαι σε αυτήν τη φάση. Επομένως μου έρχονται δύο σκέψεις στο μυαλό. Νιώθεις τόσο μεγάλο βάρος μέσα σου ότι πρέπει να το σηκώσεις και ταυτόχρονα να σηκώσεις και των άλλων που ο τρόπος να εκτονωθείς και να εκφραστείς είναι οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Ταυτόχρονα, το βάρος που νιώθεις εσύ με όλα αυτά, πιστεύεις πως θα το νιώσουν και οι φίλοι σου αν ζητήσεις βοήθεια και για αυτό μένεις μόνη σου, απόμακρη, να το κουβαλάς σιωπηλά.
Μαρία μου, πιστεύω πως το πρώτο και σημαντικότερο βήμα όλων το έχεις ήδη κάνει. Το να παραδεχτείς ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε και καλύτερα και χρειάζεσαι μια βοήθεια, είτε στέλνοντας εδώ, είτε συζητώντας με άτομα που εμπιστεύεσαι και νιώθεις άνετα, είναι το πρώτο και βασικότερο πράγμα. Σε δεύτερο στάδιο, πιστεύω πως για να αρχίσει να μειώνεται αυτό το βάρος, θα είναι καλό να το μοιραστείς με άτομα ενήλικα, που έχουν κάποιες εμπειρίες και δυνατότητα να σε υποστηρίξουν. Είναι σημαντικό να νιώθεις ότι έχεις τους φίλους σου κοντά σου, όμως πράγματι νιώθω σε αυτή τη φάση πως χρειάζεσαι κάποιον μεγαλύτερο να σε βοηθήσει.
Ορισμένα τέτοια άτομα μπορεί να είναι στο σχολείο σου, καθηγητές, σχολικός ψυχολόγος ή άλλοι σημαντικοί για σένα από το οικογενειακό και φιλικό σου περιβάλλον. Ακόμα και στους γονείς σου, θα μπορούσες να απευθυνθείς, όχι απαραίτητα για να σε βοηθήσουν, αλλά για να βρουν μαζί σου έναν κατάλληλο ψυχολόγο όπου μπορεί να σε ακούσει. Καταλαβαίνω πως αυτά που αναφέρεις παραπάνω, τον αυτοτραυματισμό, την ανορεξία και το τσιγάρο, είναι το αποτέλεσμα ενώ οι αιτίες τους είναι σημαντικό να εκφραστούν και να τις καταλάβεις για να δεις πως μπορείς να βοηθήσεις και να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Ξέρω πως όλο αυτό είναι δύσκολο και θα ήθελα να είναι πιο εύκολα τα πράγματα για σένα. Όμως σου υπόσχομαι πως θα βρεις την ηρεμία σου, όταν μοιραστείς όλο αυτό το βάρος και δεν το κουβαλάς μόνη σου.
Ορισμένα tips ωστόσο που έχω για σένα είναι: βρες τους φίλους που αισθάνεσαι πιο κοντά σου και συνάντησε τους σε ένα ήρεμο μέρος, όπου θα έχετε χρόνο να μιλήσετε. Σκέψου από πριν ποια θέματα θέλεις να μοιραστείς και σημείωσέ τα. Προσπάθησε να βρίσκεσαι με άτομα που περνάς καλά στον ελεύθερο χρόνο σου. Χρησιμοποίησε το ίντερνετ για να ενημερωθείς για το πως μπορείς να ζητήσεις βοήθεια. Γράψε σε ένα ημερολόγιο τις σκέψεις σου, και παρατήρησε πότε ξεκινάνε οι αυτοτραυματισμοί, πχ μετά από κάποιο γεγονός στο σπίτι; τις ώρες που νιώθεις μόνη; όταν είσαι αγχωμένη και θυμωμένη; πότε νιώθεις πολύ κουρασμένη; Οπωσδήποτε όμως, πιστεύω πως θα σε βοηθήσει να ζητήσεις τη ψυχολογική υποστήριξη από κάποιον ειδικό.
Μίλα σε παρακαλώ, είναι σημαντικό να ακουστεί η φωνή σου και είμαι σίγουρη πως έχεις πολλά και σημαντικά πράγματα να πεις!
Ευχόμαστε να σε βοηθήσει λίγο αυτό το κείμενο και να ξέρεις ότι μπορείς να ξαναεπικοινωνήσεις αν θες.
