Καλησπέρα σας. Είμαι 21 και τον τελευταίο καιρό με απασχολούν διάφορες σκέψεις. Είμαι φοιτήτρια και ζω με την οικογένεια μου, την οποία αγαπώ πολύ, όπως επίσης και τους φίλους μου. Είμαι συναισθηματική ως άτομο. Τον τελευταίο καιρό, ίσως και χρόνο, νιώθω πως κάθε στιγμή περνάει γρήγορα. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή και φροντίζω να βρίσκω κάτι ευχάριστο ακόμα και στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας. Και δέχομαι αυτές τις μικρές χαρές, περνάω δηλαδή ευχάριστα τις μέρες μου και δεν έχω παράπονο. Όμως είναι αυτή ακριβώς η ταχύτητα του χρόνου που με προβληματίζει. Και όταν περνάει η κάθε στιγμή νιώθω πως δεν την θυμάμαι τόσο έντονα, σαν δηλαδή να την έζησα χρόνια πριν. Αυτήν την στιγμή γράφω από το μπαλκόνι μου και απολαμβάνω την θέα, γνωριζω όμως ότι σε μερικές ώρες αυτή η στιγμή θα είναι παρελθόν και θα χρειαστεί αρκετή προσπάθεια για να την ανακαλέσω στην μνήμη μου. Ίσως γιαυτό και να θέλω να βγάζω τόσες φωτογραφίες τους ανθρώπους γύρω μου και τα τοπία. Για να μη τα “χάσω”. Μετά από κάθε τι, από μια βόλτα μέχρι μια εκδρομή, κάθομαι και κοιτάζω αυτές τις φωτογραφίες, όμως όλα μοιάζουν πιο μακρινά, ενώ είναι πρόσφατα. Όταν θυμάμαι μια αγαπημένη μου στιγμή δεν μπορώ να την “ξαναζήσω” στο μυαλό μου. Πιο μικρή δεν ένιωθα έτσι, αλλά δεν πιστεύω ότι τότε είχα αναπτύξει ιδιαίτερα τον συναισθηματικο μου κόσμο. Αυτά από εμένα. Μπράβο σας για την δουλειά σας. Σας ευχαριστώ και περιμένω με ανυπομονησία την άποψη σας επί του θέματος μου.
Από τον/την:Κατερίνα Μ.
Κατερίνα μου αγαπημένη,
Θα ήθελα να ξεκινήσω με το να σου εκφράσω το πόσο πολύ με συγκίνησε και με ακούμπησε το μοίρασμά σου με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο. Θα έλεγα πως σχεδόν αισθάνομαι μία ταύτιση με όλο το κείμενό σου λέξη προς λέξη και νιώθω σαν να δίνεις φωνή σε πολύ δικά μου εσωτερικά κι ευαίσθητα κομμάτια. Δε θα μπορούσα να μην σε ευχαριστήσω για αυτό, καθώς νιώθω ότι σε συναντώ σ’ ένα κοινό μας σημείο με έναν πολύ ουσιαστικό τρόπο, και ελπίζω κι εσύ να βιώσεις έτσι τη δική μου απάντηση, την οποία λες μάλιστα ότι περιμένεις με ανυπομονησία.
Είσαι λοιπόν 21 και σαν άτομο συναισθηματική, ενώ αυτό το έντονα πλέον συναισθηματικό σου στοιχείο το αντιλαμβάνεσαι ως κάτι νέο σε εσένα, ως κάτι που έχει αποκτηθεί σε σχέση με το μεγάλωμά σου. Κατά κάποιο τρόπο στα δικά μου μάτια μοιάζεις να συνδέεις αυτό το νέο σου στοιχείο με όλον αυτόν τον προβληματισμό σου σχετικά με το πώς βιώνεις το χρόνο που περνά. Σαν δηλαδή μία προέκταση της ανάπτυξής σου να σε έχει κάνει πιο ευαίσθητη σε σχέση με το χρόνο, σε σχέση με τις όμορφες στιγμές που ζεις που κάπως μοιάζουν να περνούν γρήγορα, αφήνοντάς σου μια αίσθηση πως όσο κι αν προσπαθείς να τις βιώσεις πλήρως και να τις κρατήσεις ζωντανές μέσα σου, εν τέλει πάντα κάτι χάνεται. Νιώθω πολύ έντονα την αγωνία σου να βιώσεις όσο το δυνατό πιο πλήρως τη ζωή σου και τις στιγμές σου με τους αγαπημένους σου ανθρώπους , αλλά και τις πιο μοναχικές και ιδιωτικές σου στιγμές, όπως εκείνες που απολαμβάνεις την όμορφη θέα από το μπαλκόνι σου έχοντας συντροφιά τον εαυτό σου.
Με συγκινεί επίσης πολύ ο τρόπος σου να θες να φυλάξεις τις όμορφες στιγμές σου μέσα από φωτογραφίες, και πράγματι είναι και ο δικός μου τρόπος να κρατώ κι εγώ τις δικές μου στιγμές ζωντανές. Ωστόσο λες πως ακόμη και με αυτόν τον τρόπο αισθάνεσαι πως κάτι ξεγλιστρά και δεν μπορείς τελικά να αναβιώσεις τις όμορφες στιγμές σου με τον ίδιο τρόπο που τις βίωσες όταν συνέβαιναν. Σαν να τις βλέπεις σε μια κινηματογραφική οθόνη να προβάλλονται, αλλά από απόσταση, χωρίς να παίζεις πλέον εσύ το ρόλο σου σε εκείνη τη σκηνή. Από πρωταγωνίστρια σαν να γίνεσαι πλέον ο θεατής. Σαν ό, τι έχεις ζήσει έως τώρα, να μην είναι πλέον το σκηνικό, να μην είναι κάτι έξω από εσένα, αλλά σαν να έχουν ενοποιηθεί σε ένα σύνολο που κάπως τώρα μοιάζει ενσωματωμένο στον ίδιο σου τον εαυτό. Σαν οι στιγμές σου να είναι πλέον ένα με εσένα, και ό, τι ζεις να μετουσιώνεται σε δομικό στοιχείου της ύπαρξης σου.
Πράγματι θα ήταν όμορφο αν υπήρχε ένας τρόπος να μπορούμε να βιώνουμε ξανά τις όμορφες στιγμές μας και να γυρνούσαμε στο παρελθόν. Ωστόσο αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε η Κατερίνα του σήμερα, που είναι ένα διαφορετικό άτομο από την Κατερίνα που ήταν ένα χρόνο πριν για παράδειγμα, να βιώσει με τον ίδιο τρόπο μία στιγμή που τη βίωσε στο παρελθόν όντας η Κατερίνα που ήταν τότε? Ίσως αυτή η έννοια σου να μη χαθεί κάτι σημαντικό και πολύτιμο που έχεις ζήσει να μπορούσε να βρει μία ανακούφιση σε αυτό, στη συνειδητοποίηση δηλαδή πως κάθε μέρα που περνά και κάθε τι που βιώνεις σε μετατρέπει σε μία καινούρια εκδοχή του εαυτού σου, η οποία μπορεί να μην έχει έως τώρα τη δυνατότητα να βιώνει το παρελθόν της, σίγουρα όμως έχει τη δυνατότητα να βιώνει το παρόν της πριν αυτό γίνει ανάμνηση. Ίσως λοιπόν όλα όσα έχεις ζήσει να μη έχουν χαθεί ή ξεθωριάσει, αλλά να έχουν αναμειχθεί ώστε να δημιουργήσουν εσένα την ίδια στο σήμερα, στο πολύτιμο εδώ και τώρα σου.
Θα ήθελα να κλείσω παραθέτοντας ένα απόσπασμα από ένα πολύ αγαπημένο μου βιβλίο το οποίο με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα σε σχέση με όλους αυτούς τους προβληματισμούς που ανά καιρούς με απασχολούν κι εμένα αναφορικά με το πώς βιώνουμε το πέρασμα του χρόνου… Είναι το “Τhe order of time” του αγαπημένου μου Carlo Rovelli, θεωρητικού φυσικού και συγγραφέα, και πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που ίσως να ταίριαζε και σε εσένα στο σημείο που βρίσκεσαι… Τα λόγια που θέλω να σου χαρίσω λοιπόν είναι τα εξής:
«Αυτός είναι ο χρόνος για εμάς. Η μνήμη. Η νοσταλγία. Ο πόνος της απουσίας. Όμως δεν είναι μια απουσία που προκαλεί θλίψη. Είναι στοργή και αγάπη. Χωρίς στοργή, χωρίς αγάπη, μία απουσία σαν κι αυτή δεν θα μας προκαλούσε πόνο. Γι’ αυτό το λόγο, ακόμη κι ο πόνος που προκαλεί αυτή η απουσία είναι εν τέλει κάτι καλό, ενίοτε κάτι όμορφο. Επειδή δίνει τροφή σε ό,τι μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή».
