Από μικρή θυμάμαι πως μου έρχονταν απότομες σκέψεις στο μυαλό, σκέψεις για πράγματα που δεν θα ήθελα να σκέφτομαι ή να συμβούν, αλλά έχω αυτήν την αίσθηση ότι πάντα υπήρχαν. Έντονα. Π.χ. σεξουαλικές σκέψεις πάντα με οικογένεια, παρορμήσεις του ίδιου τύπου. Σκέψεις πως θέλω να αρέσω σε όλους και ότι τώρα όλοι εμένα κοιτούν. Ανέκαθεν υπήρχαν. Γνωρίζω πως είναι κάτι φυσιολογικό που ο καθένας βιώνει στη ζωή του. Intrusive thoughts. Τους τελευταίους μήνες όμως, με καθοδήγηση και από ειδικό, καταλήξαμε στο ότι βασανίζομαι από ιδεοληψίες. Μπορεί να στηρίζονται σε ενοχές από λάθη του παρελθόντος ή να είναι σκέψεις τύπου «μαχαίρωσε την μαμά σου, θες να το κάνεις, κάνε το». Όταν λέω ενοχές, εννοώ πως για παράδειγμα παίρνουμε ένα λάθος που έκανα, μια κακή πράξη, αντί να πω ότι αυτή η πράξη δεν με εκφράζει και νιώθω άσχημα, όποτε έχω συνείδηση και δεν θα το ξανά κάνω σκέφτομαι πως είμαι απαίσιος άνθρωπος, αυτή η πράξη με καθορίζει και πως θα το ξανά κάνω. Ή όταν βρίσκομαι σε μια κατάσταση παρόμοια, μου έρχεται η παρόρμηση να το κάνω και μαζεύομαι, θεωρώ τον εαυτό μου κακό και επικίνδυνο. Αποκτώ εμμονή με αυτές τις σκέψεις, μέχρι να ξεθάψω κάτι άλλο που κρίνω κακό από το παρελθόν και να με κατηγορώ και για αυτό. Πάντα αυτά τα άσχημα συναισθήματα εναλλάσσονται από γεγονός σε γεγονός και από σκέψη σε σκέψη. Αυτό που με «τρελαίνει» είναι πως η μια πλευρά μου το αναγνωρίζει ότι δεν έχει καμία σημασία, ακόμη και μεγάλο να είναι το λάθος, δεν παίζει ρόλο. Δεν με καθορίζει. Το ότι νιώθω άσχημα κιόλας για αυτά λέει πολλά για το ποιόν μου. Όμως, η άλλη πλευρά με κατηγορεί και πείθει πως είμαι αυτός ο κακός άνθρωπος για όλα αυτά τα λάθη και όλες τις εισβολές σκέψεων ή παρορμήσεων που έχω. Για να το περιγράψω και σαν μια εικόνα, φανταστείτε έναν άνθρωπο και από δίπλα μια μικρή φούσκα που αναπαριστά τις σκέψεις του ανθρώπου. Νιώθω ότι αυτή η δίκη μου φούσκα, έχει μεγαλώσει και έχει πάρει την μορφή ενός πολύ μεγαλύτερου ανθρώπου από εμένα και με ενοχοποιεί καθημερινά, με κρίνει ως άθλιο άνθρωπο κι επικίνδυνο. Μια μάχη καθημερινή, με το μυαλό μου.
Από την: Μ.
Αγαπητή Μ.,
Αρχικά, θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε που επικοινώνησες μαζί μας και μοιράστηκες την ιστορία σου!
Λυπάμαι πραγματικά για αυτό που βιώνεις. Ακούγεται, όντως, αρκετά ψυχοφθόρο και κουραστικό. Είναι δύσκολο να μη μπορείς να ξεφύγεις από «εσένα», να μην έχεις έναν χώρο να ηρεμήσεις, αλλά να το κουβαλάς παντού και πάντα μέσα σου. Το καλό είναι, όμως, ότι υπάρχει θεραπεία! Υπάρχουν πολλά άτομα σαν εσένα και μέσω της ψυχοθεραπείας (πχ. γνωσιακής συμπεριφορικής προσέγγισης), κατάφεραν να είναι και πάλι λειτουργικοί στη ζωή τους! Οπότε, χαίρομαι που έχεις κάνει αυτό το βήμα!
Σίγουρα η ψυχοθεραπεία, δεν είναι κάτι εύκολο και τα αποτελέσματα δεν έρχονται από μόνα τους. Χρειάζεται κόπος, χρόνος, επένδυση, αλλά και θάρρος να έρθεις κατάματα με αυτό που φοβάσαι. Η ψυχοθεραπεία είναι ένας χώρος που σε προκαλεί να βγεις «έξω από τα νερά σου». Οπότε, Μ., μην απογοητεύεσαι αν δεις ότι η πορεία της θεραπείας σου είναι αργή. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και έχει τους δικούς του ρυθμούς, κάθε βήμα είναι και μια μικρή πρόοδος! Αν ακόμη, νιώθεις στάσιμη μη ξεχνάς ότι είσαι κι εσύ άνθρωπος, χρειάζεσαι τις ανάσες και τα διαλείμματά σου!
Όντως, όλοι οι άνθρωποι έχουμε παρεισφρητικές σκέψεις ανά διαστήματα, δηλαδή σκέψεις που μας δίνουν την αίσθηση ότι έρχονται από μόνες τους στο μυαλό μας (πχ. ενώ βλέπουμε ότι πλησιάζει ένα τρένο, σκεφτόμαστε να πέσουμε στις ράγες) είναι εντελώς φυσιολογικό. Αυτές οι σκέψεις, λοιπόν, γίνονται δυσλειτουργικές όταν είναι συχνές και μειώνουν την ποιότητα ζωής μας, κυρίως λόγω της ερμηνείας που δίνουμε σε αυτές. Είναι πολύ διαφορετικό να αφήνουμε αυτές τις σκέψεις απλά να «περνάνε» από το μυαλό μας, από το να ασκούμε κριτική σε αυτές. Είναι σαν διακαώς να προσπαθούμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι , όντως, ισχύει το μήνυμα που προσπαθούν να μας περάσουν και ψάχνουμε να βρούμε συνεχώς αυτές τις αποδείξεις τριγύρω μας.
Το δικό σου νόημα που δίνεις, αν έχω καταλάβει καλά, είναι ότι είσαι «απαίσιος, κακός και επικίνδυνος άνθρωπος». Αναρωτιέμαι, τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό; Ακούγεται αρκετά στενάχωρο να πιστεύεις κάτι τέτοιο για τον εαυτό σου. Πότε ήταν η πρώτη φορά που το σκέφτηκες αυτό; Τι συνέβαινε τότε; Υπάρχουν λόγοι που πιστεύεις ότι είσαι «καλός άνθρωπος»; Ίσως θα είχε νόημα σε σένα να «μιλήσεις» με την «κακή πλευρά» του εαυτού σου. Σκέψου ότι βρίσκεται αυτή την στιγμή απέναντι σου, σε μια άδεια καρέκλα. Τι θα της έλεγες; Τι θα της έλεγε η «καλή πλευρά» σου;
Σίγουρα χρειάζεται χρόνος για να αποφορτιστείς από αυτές τις ιδεοληψίες, χρειάζεται να χτίζεις καινούριο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Δεν νομίζεις ότι είναι, όντως, μια χρονοβόρα δεξιότητα; Θυμάσαι κάποια δεξιότητά σου (πχ. ποδήλατο) που έμαθες πχ. μέσα σε 1 ώρα; Βέβαια, αν η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη για σένα μη ξεχνάς και τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής από ψυχίατρο (αν και εφόσον αυτό κρίνεται αναγκαίο).
* Υ.Γ: Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, αποδέξου αυτό που σου συμβαίνει. ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ μπορείς να τις ελέγξεις, αρκεί να το πιστέψεις και να προσπαθήσεις!!!
