Αγχώνομαι πολύ με τον κόσμο. Αγχώνομαι όταν πρέπει πχ να μπω σε λεωφορείο, σε έναν καινούργιο χώρο που δεν ξέρω κλπ., νιώθω ότι ο κόσμος με κοιτάει και “κρίνει” ας πούμε διάφορες ανασφάλειες. Ξέρω ότι ο κόσμος πάντα θα λέει διάφορα, ότι δεν βλέπει αυτά που πιστεύω εγώ ότι βλέπει και ότι δεν πρέπει να επηρεάζομαι από την γνώμη τους αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το σταματήσω.
Αγαπητέ/Αγαπητή,
Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας αυτό που σε απασχολεί! Χαίρομαι που θα το δούμε μαζί!
Λοιπόν, από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι νιώθεις έντονο άγχος ,όταν βρίσκεσαι σε χώρους εκτός του σπιτιού σου. Αυτό που θα ήθελα, αρχικά, να σε ρωτήσω είναι πόσο καιρό νιώθεις έτσι; Έχεις παρατηρήσει αυτό να συμβαίνει μόνο σε εξωτερικούς χώρους ή όχι αποκλειστικά; Για παράδειγμα, αν έρθουν άτομα που δεν γνωρίζεις στο σπίτι σου νιώθεις εξίσου άγχος; Αν σε πάρει κάποιος άγνωστος τηλέφωνο; Αν πρέπει να καλέσεις εσύ σε κάποια υπηρεσία; Υπάρχει δηλαδή, εξίσου, αυτός ο φόβος της επίκρισης;
Ειδικότερα, τι είναι ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, στο οποίο πιστεύεις εστιάζουν πάνω σου; Επίσης, έχεις φτάσει ποτέ σε σημείο να νιώθεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις το άγχος σου σαν να νιώθεις ότι τρελαίνεσαι ή ακόμη θα πεθάνεις; Αν ναι, πόσο περίπου διαρκεί και ποιά η συχνότητά του; Ακόμη περισσότερο, αναρωτιέμαι, όταν για παράδειγμα είσαι στο λεωφορείο κάθεσαι κοντά στην πόρτα, ώστε να έχεις εύκολη πρόσβαση σε διαφυγή; Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να λιποθυμήσεις και να σε σχολιάζουν; Έχεις παρατηρήσει κάτι ανάλογο και σε άλλους κλειστούς χώρους; Έχει σημασία για εσένα αν μέσα σε αυτούς υπάρχουν άτομα ή όχι; Πώς αντιδράς πχ. όταν είσαι μόνος/μόνη σου σε ένα λεωφορείο;
Ο λόγος που σε έχω βάλει σε αυτού του είδους τις σκέψεις είναι λόγω επιθυμίας διερεύνησης της δυσκολίας σου προκειμένου να δοθούν και οι προτιμότεροι στόχοι. Αυτό που περνάς-για το οποίο λυπάμαι που βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση και επηρεάζεται ταυτόχρονα η ποιότητα της ζωής σου-το βιώνουν κι άλλοι άνθρωποι παγκοσμίως. Δεν είσαι μόνος/μόνη! Σίγουρα, όμως, αυτό που έχει προηγηθεί προκειμένου να φτάσεις σε αυτό το σημείο είναι μοναδικό για εσένα και χρειάζεται περισσότερο «σκάψιμο»!
Οπότε θα ήθελα να σκεφτείς εσένα ως «οντότητα» και τη ψυχοθεραπεία ως «το φτυάρι σου». Εσύ βάζεις το 50% έχοντας κίνητρο να αυτοπαρατηρήσεις τι συμβαίνει μέσα σου-τι είναι αυτό που σε φοβίζει όταν οι άλλοι είναι επικριτικοί μαζί σου και τι ακριβώς σημαίνει. Η ψυχοθεραπεία βάζει, λοιπόν, το υπόλοιπο 50% (ισότιμη σχέση) προκειμένου να σου προσφέρει ενσυναίσθηση, επιστημονική καθοδήγηση και τεχνικές ώστε να καταφέρεις να έρθεις σε επαφή με αυτό που τόσο φοβάσαι και να μάθεις να το διαχειρίζεσαι. Αυτό απλά που θα ήθελα να σου τονίσω είναι ότι αν ξεκινήσεις αυτό το μακρινό αλλά πολλά υποσχόμενο ταξίδι, απευθύνσου σε κάποιον Ειδικό Ψυχικής Υγείας Ψυχολόγο ή Ψυχίατρο ειδικευμένο σε κάποιο είδος ψυχοθεραπείας (πχ. Γνωσιακή Συμπεριφορική, Συστημική, Ψυχανάλυση κτλ.).
*Υ.Γ: Οι σκέψεις που έχεις αυτή τη στιγμή είναι καλά εδραιωμένες, χρειάζεται χρόνος μέχρι να τις «ξεμάθεις» και να βλέπεις τον κόσμο με διαφορετική οπτική! Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, δώσε την ευκαιρία να δεις αν τελικά μπορείς να σταματήσεις ή όχι! Αν δεν προσπαθήσεις, πώς θα μάθεις;
Εύχομαι να είσαι καλά,
Ιωάννα
