4 χρόνια τώρα κάθε φορά που είναι να βγω με κάποιο αγόρι με πιάνουν κρίσεις άγχους. Αποφεύγω να βγαίνω ακόμα και με το αγόρι μου γιατί φοβάμαι οτι θα μου έρθει να κάνω εμετό και δεν θα ξέρω που να πάω… Το θέμα αυτό ξεκίνησε όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο σε μια πόλη μακριά από το σπίτι μου. Γενικά όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν είχα ποτέ άγχος το οποίο δε μπορούσα να διαχειριστώ, μέχρι το πρώτο έτος δεν είχα βγει ποτέ με αγόρι, δεν είχα φιλήσει κανέναν. Μου άρεσαν παιδιά αλλά ποτέ κανείς δε μου ζητούσε να βγούμε, ίσως έφταιγα και εγώ με την απόμακρη συμπεριφορά μου. Στο γυμνάσιο μου άρεσε πολύ ένα παιδί, με είχε πλησιάσει, μιλούσαμε αρκετό καιρό και είχαμε κάνει μια σχέση η οποία όμως κράτησε πολύ λίγο γιατί αγχωνόμουν πολύ κάθε φορά που με πλησίαζε. Τότε το είχα αποδώσει στο γεγονός οτι δεν ήταν αυτός για εμένα, καθώς ήταν το “κακό” παιδί του σχολείου. Ωστόσο, σε εμένα δεν είχε φερθεί ποτέ άσχημα. Όπως και να έχει απο τότε δεν ξανά ασχολήθηκα με τα αγόρια, παρά μόνο όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και γνώρισα ένα παιδί 8 χρόνια μεγαλύτερο μου. Ήταν ο πρώτος που φίλησα γιατί μου το έβγαλε τόσο πολύ. Τα είχα φανταστεί πολύ διαφορετικά στο μυαλό μου και όταν είδα οτι τα πράγματα δεν εξελισσόντουσαν έτσι όπως ήθελα άρχισα να παθαίνω τις κρίσεις άγχους και να κάνω εμετό κάθε φορά που ήταν να τον συναντήσω. Γενικά ήταν ένα παιδί που με έκανε να αισθάνομαι ανασφάλεια σε μεγάλο βαθμό, ήταν μια τοξική σχέση. Αυτό κράτησε περίπου ένα χρόνο, ως που το σώμα μου δεν άντεξε άλλο, είχα χάσει πολλά κιλά, η αυτοπεποίθηση μου είχε πέσει, ξυπνούσα και είχα άγχος από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς υπερβολές… Όταν διέκοψα με αυτό το παιδί, επιχείρησα πολύ καιρό αργότερα να βγω με κάποιο παιδί, το θέμα με τον εμετό και το άγχος ήταν εκεί. Προτιμούσα να μη βγαίνω έξω μαζί του, αλλά να συναντιόμαστε στο δωμάτιο του στην εστία, αφού εκεί ήξερα ότι μπορώ να φύγω οποιαδήποτε στιγμή δεν αισθανόμουν καλά. Δεν ήταν ότι δεν ήθελα να είμαι εκεί, ήθελα και μάλιστα πολύ, απλά δεν ξέρω γιατί με έπιανε αυτό το άγχος και με έπνιγε. Όταν ήμουν μικρή είχα μια τραυματική εμπειρία στο σεξουαλικό κομμάτι που με έκανε να βλέπω το σεξ σαν κάτι χυδαίο, ίσως φταίνε και οι γονείς μου που δεν μου έμαθαν ποτέ να εκτιμάω τον εαυτό μου και να πιστεύω πως αξίζω. Τον τελευταίο χρόνο είμαι με έναν άνθρωπο που αγαπώ πάρα πολύ για την επιμονή και την υπομονή του να αντέχει τις κρίσεις μου και εμένα όταν δεν νιώθω καλά. Ακόμα αποφεύγω να βγαίνω μαζί του έξω γιατί φοβάμαι ότι θα με πιάσει κρίση άγχους, θα κάνω εμετό και θα γίνω ρεζίλι. Έχω θέμα ακόμα και να μπω σε λεωφορείο μόνη μαζί του, μια φορά με έπιασε αναίτιο άγχος όταν ήμασταν στο τρένο και ήθελα να κάνω εμετό, από τότε δε μπορώ να είμαι σε μεταφορικό μέσο μόνη μαζί του χωρίς κάποιο γνωστό ή φίλο. Μένουμε αρκετά μέσα, στο χώρο που αισθάνομαι “ασφαλής”…αλλά δεν θέλω αυτό για τη σχέση μου…δεν θέλω να φοβάμαι να βγω μαζί του, δεν θέλω να φοβάμαι να ζω…
Από τον/την: A.
Σε ευχαριστούμε για το προσωπικό σου μοίρασμα.
Φαίνεται να σε αγχώνει η αλληλεπίδραση με το αντίθετο φύλο στο ερωτικό επίπεδο. Το άγχος σου σε ακολουθεί από τα χρόνια του Πανεπιστημίου και από ότι φαίνεται εμμένει ως σήμερα. Φαίνεται μάλιστα να έχει πληγεί η λειτουργικότητα σου, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται και η ποιότητα της καθημερινότητας σου. Αναφέρεις πως το έντονο άγχος εμφανίστηκε όταν διατηρούσες σχέση με ένα αγόρι μεγαλύτερο σου, το οποίο όμως σου δημιουργούσε ανασφάλειες. Φαίνεται πως οι προσδοκίες σου διαψεύστηκαν και οι κρίσεις άγχους έκαναν την εμφάνιση τους. Μπορεί το γεγονός αυτό να πυροδότησε την εμφάνιση κρίσεων άγχους, ωστόσο είναι πιθανό να προϋπήρχε από νωρίτερα στην ζωή σου.
Ήδη ανέφερες πως και παλιότερα, είχες άγχος που αφορούσε το άλλο φύλο. Αναφέρεις επίσης, ότι βίωσες μια τραυματική εμπειρία. Είναι πολύ πιθανό να σχετίζεται με όσα μας φέρνεις σήμερα εδώ στην περιγραφή σου. Μπορεί όμως και όχι. Θεωρώ πως τη καλύτερη αντιμετώπιση του θέματος αποτελεί η εμπλοκή σου σε μια ψυχοθεραπευτική σχέση. Στα πλαίσια αυτής, θα έχεις όλο τον χρόνο και τον απαραίτητο χώρο να εκφράσεις όσα σε προβληματίζουν και να καταφέρεις να τα αντιμετωπίσεις.
Σε γενικές γραμμές, όταν το άγχος εμμένει για πολύ καιρό και δεν αντιμετωπίζεται, τείνει να εδραιώνεται. Ενδεχομένως και σε σένα να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, και πλέον σε επηρεάζει και σε άλλους τομείς. Όπως η ίδια λες, αποφεύγεις να βγαίνεις έξω με το αγόρι σου καθώς φοβάσαι πως θα σε κατακλύσει το άγχος σου, αποφεύγεις να μετακινείσαι μόνη σου κλπ. Όλες αυτές οι αποφυγές ενισχύουν το πρόβλημα. Αναρωτιέμαι επίσης, αν αυτό σου συμβαίνει και με τις φιλίες σου, καθώς κλείνοντας, δεν παρουσιάζεις να σε απασχολεί τελικά η σχέση σου με το αγόρι, αλλά το γεγονός ότι προτιμάς να μένεις μέσα καθώς εκεί νιώθεις ασφάλεια.
Κάποιες γενικές συμβουλές είναι να προσπαθείς να κάνεις αυτό που σε φοβίζει. Δηλαδή να βγαίνεις έξω με το αγόρι σου έστω για λίγα λεπτά, μετά για μισή ώρα κ.λ.π. Αν σε πιάσει άγχος, γνωρίζεις πως θα περάσει σύντομα. Επίσης επικεντρώσου και στις σκέψεις που κάνεις. Εστίασε σε αυτές και προσπάθησε να τις ελέγξεις. Αν είναι αρνητικές, προσπάθησε να δεις αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Επίσης τί είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια όταν είσαι μέσα;
Το παθολογικό άγχος είναι μια κατάσταση που σε αποσυντονίζει, σου ρουφάει την ενέργεια και θολώνει την ορθή σκέψη.
Είναι σημαντικό να το καταπολεμήσεις, ώστε να μπορείς να απολαμβάνεις την ζωή σου χωρίς να σε κρατάει πίσω. Χρειάζεται χρόνο και υπομονή μέχρι να καταλάβεις πως λειτουργεί σε σένα και πως μπορείς να το ελέγξεις. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία αυτή.
Σου εύχομαι καλή συνέχεια.
