Δύσκολα να υπάρξει άνθρωπος που να μην έχει αναρωτηθεί, έστω και μία φορά στη ζωή του, για αν το άτομο που έχει απέναντι του δείχνει όντως αυτό που πραγματικά είναι, είτε κρύβει τον αληθινό του εαυτό και είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που φαίνεται. Θα έπρεπε άραγε να κατακρίνουμε την απόκρυψη του πραγματικού εαυτού κάποιου ή μήπως μπορεί να συμβαίνει και για καλό τελικά;
Στο ερώτημα «αν ο άνθρωπος είναι ό,τι δείχνει και αν δείχνει πάντα ό,τι είναι», η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι αρνητική, αν σκεφτούμε μάλιστα και το αρχαίο ρητό του «φαίνεσθαι και του είναι», το οποίο επιβεβαιώνει την παραπάνω άποψη. Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν δείχνουν αυτό που είναι, εξαιτίας κυρίως κάποιου προσωπικού λόγου. Κάποιοι δεν το κάνουν, επειδή το θεωρούν άμυνα απέναντι στους υπολοίπους. Oι άνθρωποι αυτοί κρατούν την άμυνα τους και αλλάζουν την συμπεριφορά τους, η οποία αρχικά δεν είναι εκδηλωτική και ενθουσιώδης αλλά πιο ήπια και αυτό γιατί φοβούνται την κοροϊδία ή την εξαπάτηση του κόσμου. Στην άλλη κατηγορία ανήκουν αυτοί οι οποίοι αποκρύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό, διότι έχουν κάποιο κρυφό σκοπό, θέλουν δηλαδή να κερδίσουν κάτι από τους άλλους ή να τους βλάψουν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης κατηγορίας είναι η πρώτη γνωριμία δύο αγνώστων, κατά την οποία ο ένας δεν λέει όλα τα προσωπικά του στοιχεία στον άλλον, ούτε φανερώνει εξαρχής κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του, δείχνοντας έτσι μια προσωπικότητα πιο κλειστή και επιφυλακτική, ακόμη και αν δεν είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος έτσι, και το κάνει αυτό, διότι δεν γνωρίζει ακόμη τον χαρακτήρα, τους σκοπούς και τις αντιδράσεις του απέναντι ατόμου.
Παράδειγμα της δεύτερης περίπτωσης είναι όταν ένα άτομο θέλει, είτε να κοροϊδέψει είτε να εξαπατήσει κάποιον άλλον, γιατί έχει έναν συγκεκριμένο στόχο, από τον οποίο θα επωφεληθεί μόνο ο ίδιος, όπως το να επιθυμεί να κερδίσει χρήματα από ένα άτομο με δόλιο τρόπο. Έτσι λοιπόν σε αυτή την περίπτωση, βγάζει στην επιφάνεια έναν άλλον εαυτό, ώστε να καταφέρει αυτό που επιθυμεί.
Με βάση τα παραδείγματα των παραπάνω κατηγοριών αποδεικνύεται ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι συμπεριφορών, που ωστόσο και οι δύο, με τον τρόπο τους, δεν δείχνουν αυτό που πραγματικά είναι. Η μία πλευρά λειτουργεί έτσι, επειδή έχει σκοπό την εξαπάτηση, ενώ η άλλη χαρακτηρίζεται από την επιφυλακτικότητα.
Βέβαια, υπάρχουν και οι άνθρωποι δείχνουν αυτό που πραγματικά είναι, αλλά αυτές οι περιπτώσεις στις μέρες μας είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα και μειοψηφούν σε σχέση με τους περισσότερους.
