Αλήθεια πόσες φορές έχεις πει ναι, ενώ το μόνο που ήθελες πραγματικά ήταν ν’ απαντήσεις μ’ ένα βροντερό όχι;
«Όταν λες ναι στους άλλους βεβαιώσου ότι δεν λες όχι στον εαυτό σου» , είπε κάποτε ο Πάολο Κοέλο. Αν και το όχι είναι μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουμε, είναι και μια λέξη που αναγκαζόμαστε να καταπνίγουμε όσο μεγαλώνουμε.
Για ποιους λόγους όμως κάποιοι από εμάς δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο από κάποιους άλλους ν’ αρνηθούμε;
Πολλοί πιστεύουν ότι λέγοντας όχι θα στεναχωρήσουν τους γύρω τους η δεν θα τυγχάνουν πια της αποδοχής τους. Κάποιοι άλλοι ίσως φοβούνται για την έκβαση των διαπροσωπικών τους σχέσεων ή απλά έχουν χαμηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης με αποτέλεσμα να μένουν μακριά από αυτό που θέλουν πραγματικά να πουν.
Σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο άτομο δεν πρέπει να κατακρίνεται για αυτή του την αδυναμία μιας και αυτή πολλές φορές έχει τις ρίζες της στην παιδική μας ηλικία.
Η έκθεση σε αυτή τη μικρή αλλά τόσο δύσκολα ειπωμένη λέξη θα πρέπει να είναι σταδιακή. Ξεκινώντας από απλές περιπτώσεις όπως το να αρνηθούμε να ακολουθήσουμε σε μια έξοδο για την οποία δεν έχουμε όρεξη, μέχρι μια πιο σύνθετη, όπως είναι το να αρνηθούμε να εξυπηρετήσουμε κάποιον επειδή πραγματικά δεν έχουμε χρόνο ή πολύ απλά δεν θέλουμε. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην είμαστε πάντα διαθέσιμοι για τους άλλους, είτε χρονικά είτε ψυχικά. Σημασία έχει να είμαστε εμείς εντάξει με τον εαυτό μας και αν αυτό συνεπάγεται ν’ απογοητεύσουμε κάποιον τότε ας τον απογοητεύσουμε.
Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις τα πάντα είναι θέμα θέσπισης ορίων και δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό όταν αυτά θέτονται για την προάσπιση της ψυχικής μας υγείας .Φράσεις λοιπόν όπως <<ευχαριστώ αλλά δεν θα μπορέσω να..>> ή <<ίσως κάποια άλλη φορά>> είναι απόλυτα αποδεκτές και αν κάποιος δεν τις δέχεται, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί τον ίδιο και όχι εσένα .
