Η γυναικεία εγκληματικότητα αποτελεί ένα ιδίαιτερο ζήτημα, καθώς συνδέεται με προκαταλήψεις, ιδεολογικές πεποιθήσεις για το δεύτερο φύλο, κοινωνικο-ηθικές στάσεις που βασίζονται στην πατριαρχική δομή των περισσότερων κοινωνιών. Το πρόβλημα της διαφοράς της εγκληματικότητας ανάμεσα στα δύο φύλα τέθηκε από επιστημονικές μελέτες πολύ αργότερα παρατηρώντας το από φυσιολογική, ψυχολογική και ψυχοπαθολογική σκοπιά.
Μία από τις πρωτοπόρους στη μελέτη της γυναίκας εγκληματία, η Carol Smart υποστηρίζει οτι λόγω της χαμηλής γυναικείας εγκληματικότητας δεν υπήρχε ενδιαφέρον για τη μελέτη της. Αργότερα αυτή η εξήγηση θεωρήθηκε πολύ απλοική και έγινε προσπάθεια για τη σύνταξη μιας πιο σύνθετης ερμηνείας. Στη συνέχεια , η Smart πήρε τις θεωρίες του Ferrero, Thomas, Lombroso και Pollak και εκμαίευσε μέρος της σκέψης τους. Ο Hermann Mannhein το 1965 στο βιβλίο του Comparative Criminology δίνει έμφαση σε μια απο τις βάσεις που στηρίζεται η φεμινιστική εγκληματολογία. Έτσι, θα δινόταν μία νέα προσέγγιση της γυναικείας εγκληματικότητας και από την οπτική γωνία των δραστών. Ωστόσο, το σημαντικότερο είναι οτι τέθηκαν οι βάσεις για να μην εξετάζεται η γυναικεία εγκληματικότητα μόνο σε σχέση με την οπτική γωνία των δραστών όπως συνέβαινε μέχρι τότε.
Επίσης, σημαντικές είναι σε αυτό το σημείο και οι ψυχολογικές διαταραχές ως εναλλακτική στη γυναικεία εγκληματικότητα. Πιο συγκεκριμένα, έχει αποδειχθεί από έρευνες οτι οι γυναίκες αντιδρούν στη πίεση ταυματίζοντας τον ενδόμυχο εαυτό τους προκαλώντας του ψυχολογικές διαταραχές όπως, κατάθλιψη και διάφορες άλλες νευρώσεις. Οι ψυχολογικές δηλαδή διαταραχές φαίνεται να αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο των γυναικών και έχει μάλιστα αποδειχθεί οτι οι γυ ναίκες αυτές ίσως και να μην θέλουν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση.
Τα συμπεράσματα των επιστημόνων για τον λόγο που οι γυναίκες εγκληματούν και τον τρόπο που προχωρούν σε αυτή είναι εντυπωσιακά. Αρχικά, οι γυναίκες, υποστηρίζουν οι επιστήμονες, σκοτώνουν τα θύματά τους με πιο πονηρό και σατανικό τρόπο ενώ καταστρώνουν ολόκληρο σχέδιοσε σύγκριση με τους άνδρες οι οποίοι λειτουργούν κυρίως ”εν βρασμώ ψυχής”. Οι γυναίκες δεν παίρνουν συνήθως την εκδίκηση την ώρα που θα τους δοθεί η ευκαιρία αλλά κάποιες μέρες αργότερα. Έχει μάλιστα παρατηρηθεί μέσα από έρευνες μία προφανής άνιση αναλογία μεταξύ των δύο φύλων ως εξής: σύλληψη 1 γυναίκα για κάθε 5 άνδρες, παραπομπή στο ακροατήριο 1 γυναίκα για κάθε 9 άνδρες, καταδίκες 1 γυναίκα για κάθε 17 άνδες και φυλάκιση 1 γυναίκα για κάθε 25 άνδρες.
Βιβλιογραφία:
ΘΕΟΔΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ ΔΡΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΦΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, ΑΘΗΝΑ 1994
ΦΑΡΣΕΔΑΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΝΟΜΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
