Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο, που παρουσίαζε μια δημοσκόπηση που έγινε στις Η.Π.Α, στην οποία ρώτησαν 1.200 ανθρώπους ηλικίας 20-40 ετών πόσους φίλους έχουν. Το αποτέλεσμα των απαντήσεων (που με εξέπληξε) ήταν ότι το 22% των ερωτηθέντων δεν έχει φίλους. Αυτό, στην αρχή, μου φάνηκε περίεργο αλλά αν καθίσεις και το σκεφτείς, βγάζει νόημα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή.
Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν στην λεγόμενη γενιά «millennials», που μέσα σ’ αυτή την γενιά υπήρξε αυτή η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Εμφανίστηκαν και είχαν πρόσβαση στα κινητά, στους υπολογιστές και στο διαδίκτυο με την πληθώρα πληροφοριών, οι περισσότεροι άνθρωποι. Αλλά δεν εμφανίστηκαν απλά, εξελίχθηκαν σχεδόν αστραπιαία και πλέον μας έχουν γίνει απαραίτητα.
Εκτός από τα καλά που μας έχουν προσφέρει, μας έχουν δημιουργήσει και ένα κακό, την «εξάρτηση» μας σ’ αυτά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι χανόμαστε από τα τόσα πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα που δεχόμαστε. Αυτό το χάσιμο δεν είναι μόνο χρονικό, δηλαδή τον χρόνο που αφιερώνουμε σ’ αυτά, αλλά και εσωτερικό, ότι πλέον δεν είμαστε σίγουροι για το ποιοί είμαστε, για το τί θέλουμε και το πού πάμε.
Αυτό μας δημιουργεί μια αβεβαιότητα και αυτή η αβεβαιότητα μπορεί να επεκταθεί και στον τρόπο που θα προσεγγίσουμε τον κόσμο γύρω μας. Γιατί, αν και θέλουμε να συνδεθούμε με αυτόν, φοβόμαστε να αποσυνδεθούμε από την ασφάλεια που μας προσφέρει η οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μας. Τα οποία τελευταία έχουν σχεδόν αντικαταστήσει (σε μεγάλο βαθμό) την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία και μας έχουν οδηγήσει σχεδόν στο να «ξεχάσουμε» πως γίνεται.
Η αβεβαιότητα αυτή συνδέεται και με το γεγονός ότι πολλοί από εμάς έχουμε έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί και μπορεί να χτιστεί. Θέλει όμως χρόνο και προσπάθεια. Θέλει να δουλέψεις, για να μπορέσεις να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις και να τον εμπιστευτείς και θα δεις πως, όταν κάνεις αυτό το βήμα, όλα θα σου φαίνονται διαφορετικά. Θα έχεις πλέον το θάρρος να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις, αυτό που πιστεύεις ότι θα σε κάνει χαρούμενο.
Και αν δεν τα καταφέρεις, δεν θα νιώσεις ότι δεν αξίζεις αλλά αντιθέτως θα έχεις συνειδητοποιήσει ότι εσύ έκανες ό,τι μπορούσες για να το καταφέρεις, απλά μπορεί να μην ήταν η κατάλληλη στιγμή ή να μην ήταν αυτό για σένα. Και έτσι δεν θα πάψεις να πιστεύεις σε εσένα. Και αυτό θα βγαίνει προς τα έξω, όπως η αβεβαιότητα που ένιωθες πριν αλλά τώρα τα αποτελέσματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Γιατί πλέον γνωρίζοντας ποιος είσαι και τι θέλεις, θα ξέρεις τον τρόπο για να το καταφέρεις, καθώς επίσης και τον τρόπο να συνδεθείς με τον κόσμο γύρω σου αλλά αυτήν την φορά με πιο άμεσο τρόπο.
Άρα, για να μπορέσουμε να «νικήσουμε» αυτό που λέγεται αβεβαιότητα για τον εαυτό μας, πρέπει να τον γνωρίσουμε, για να μπορέσουμε να τον παρουσιάσουμε και στον κόσμο γύρω μας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Henderson R., (2020), Οι νέοι σήμερα είναι περισσότερο μοναχικοί και επιφυλακτικοί προς τους άλλους από κάθε άλλη ιστορική περίοδο, Απόδ. Πασχαλίδου Ιωσ. (https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/koinonia/koinoniki-symperifora/9138-oi-neoi-simera-einai-perissoteνro-monaxikoi-kai-epifylaktikoi-pros-tous-allous-apo-kathe-alli-istoriki-periodo.html)
Κακουλάκη Κ., (2019), Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι… γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι; (https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/sxeseis/monaksia/7182-afoy-yparxoun-tosoi-monoi-giati-yparxoun-tosoi-monoi.html)
