Η διαδρομή της Αντικοινωνικής Διαταραχής ξεκινά το 1801 με τον Phelippe Pinel, ο οποίος αναφέρθηκε στον όρο «μανία χωρίς τρέλα». Στη συνέχεια, ο J.C Pricard το 1837 σε μια προσπάθεια εισαγωγής ενός όρου για τα άτομα που ήταν ανίκανα να συμμορφωθούν στους κοινωνικούς κανόνες, αν και είχαν γνώση των πράξεών τους, μίλησε για την ηθική τρέλα. Στα τέλη του 19ου αιώνα εισήχθη ο όρος «ψυχοπάθεια» και αργότερα ο όρος «κοινωνιοπάθεια» δίνοντας έμφαση στη κοινωνική διάσταση της διαταραχής.
Ο Ε. Kraepelin, το 1915, για να διαχωρίσει τους εγκληματίες που χαρακτηρίζονται από απουσία ηθικής από τους υπόλοιπους, χρησιμοποίησε τον όρο ψυχοπαθητική συμπεριφορά. Ο Cleckley το 1976 στο βιβλίο του Mask of Sanity εισάγει 16 κριτήρια διάγνωσης της ψυχοπαθητικότητας. Το 1980 ο Hare δημιουργεί την πρώτη κλίμακα για τη ψυχοπαθητικότητα (PCL). Η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας εισήχθη στο DSM-III το 1980 χωρίς τα κριτήρια διάγνωσης της ψυχοπαθητικότητας. Ο Hare θεωρεί απαραίτητο το διαχωρισμό των ατόμων με αντικοινωνική διαταραχή με ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά από εκείνα με αντικοινωνική διαταραχή.
Πώς μπορούμε όμως να τη διακρίνουμε; Τα άτομα με τη διαταραχή αυτή φέρουν κάποια χαρακτηριστικά:
Α) τα άτομα με τη διαταραχή αυτή, δεν νοιάζονται για τους άλλους, είναι κυνικά και περιφρονούν τα δικαιώματα και τον πόνο των άλλων. Συχνά εμφανίζουν σιγουριά για τον εαυτό τους με πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους και συμπεριφέρονται ιδιαίτερα εκμεταλλευτικά στις σχέσεις τους. Επιπλέον, δημιουργούν πολλά χρέη και διαθέτουν ευκολία στο να εξαπατούν και να εγκληματούν.
Β) αρχίζουν την αντικοινωνική συμπεριφορά τους πριν τα 15 έτη, παρουσιάζοντας έτσι κάποια από τα χαρακτηριστικά της Διαταραχής της Διαγωγής ,δηλαδή επιθετικότητα τόσο προς ανθρώπους, όσο και προς ζώα, κλοπές, εξαπάτηση, καταστροφή ιδιοκτησιών κλπ
Γ) στην εφηβεία, η σεξουαλική δραστηριότητα αρχίζει νωρίς και μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιθετική ή βίαιη. Συχνά κάνουν χρήση αλκοόλ αλλά και άλλων ουσιών.
Δ) Κατά την ενήλικη ζωή, δεν μπορούν συνήθως να κρατήσουν μία δουλειά ή μια σχέση. Η έλλειψη συνέπειας και ατομικής ευθύνης συνιστούν κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της εν λόγω διαταραχής.
Ε) Ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό των ατόμων με τη διαταραχή αυτή είναι η απουσία ενοχής. Επίσης, διαθέτουν ικανότητα χειραγώγησης με αποτέλεσμα κατά τη διαδικασία της συνέντευξης να φαίνονται απόλυτα λειτουργικοί.
Τέλος, οι παράγοντες που συμβάλουν στην εμφάνιση της Αντικοινωνικής Διαταραχής της Προσωπικότητας είναι τόσο περιβαντολλογικοί όσο και βιολογικοί. Στους περιβαντολλογικούς παράγοντες το πιο σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η διαταραγμένη συμπεριφορά των γονιών κατά την πρώιμη παιδική ηληκία.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως στα άτομα με την συγκεκριμένη διαταραχή, το τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την εκμάθηση από τα λάθη (αμυγδαλή), τείνει να είναι μικρότερο. Ουσίες που μπορούν να βοηθήσουν στον έλεγχο της βίαιης συμπεριφοράς είναι η καρβαμαζεπίνη, το λίθιο, προπρανολόλη. Βέβαια τα φάρμακα αυτά δεν αντιμετωπίζουν άμεσα τις συμπεριφορές αυτές, όμως αντιμετωπίζουν τις συνθήκες που συνυπάρχουν με αυτή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disirders 5. Washington DC, American Psychiatric Association 2013.
- Hare, R. D. (1996). Psychopathy: A clinical construct whose time has come. Criminal Justice and Behavior, 23, 25-54.
- Μάνου, Ν., Βασικα στοιχεία Κλινικής ψυχιατρικής, (1997), Θεσσαλονίκη: University Studio Press
