Γεια σας,ειμαι 36 χρονων και προσπαθουμε με τον συζυγο μου για μωρακι εδω κ 8 μηνες!μου εχει γινει εμμονη και καθε μηνα που αδιαθετω δεν μπορω να το διαχειριστω..κλαμα κ απογοητευση..με αποτελεσμα να μαλωνω και μαζι του..!Τι να κανω δεν ξερω…το να μην αγχωνομαι που μου λενε οι δικοι μου δεν βοηθαει καθολου Επισης κανει χειροτερη την κατασταση το οτι δεν δουλευω τον τελευταιο χρονο..εχω απλετο χρονο να σκεφτομαι αυτο το θεμα.. Σας ευχαριστω εκ των προτερων
Από τον/την: Μαρινα
Αγαπημένη μου Μαρίνα,
Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που βρήκες το θάρρος να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία σου και να καταγράψεις τις ανησυχίες σου.
Όπως καταλαβαίνω από το μήνυμά σου, βρίσκεσαι αυτό το διάστημα σε μια φάση που, μαζί με τον σύντροφό σου προσπαθείτε να κάνετε ένα παιδί, αλλά κάθε φορά που δεν τα καταφέρνετε αυτό σε απογοητεύει και δεν μπορείς να το διαχειριστείς ομαλά. Και αυτό αντιλαμβάνομαι ότι επηρεάζει και τη μεταξύ σας σχέση, καθώς εκφράζεις την απογοήτευσή σου, και όλο αυτό δημιουργεί μια ένταση μεταξύ σας με αποτέλεσμα να μαλώνετε. Κάπου εδώ νοιώθω την ανάγκη να σου πω ότι είναι απόλυτα λογικό να νοιώθεις αυτό το αίσθημα να σε βαραίνει και να αγχώνεσαι. Έχεις κάθε δικαίωμα να το βιώνεις αλλά και να το εκφράζεις. Είναι πολλές οι γυναίκες που έχουν παρόμοια εμπειρία με τη δική σου και είμαι σίγουρη, διαβάζοντας την ιστορία σου, ότι πολλά θα είναι τα ζευγάρια που θα ταυτιστούν με τη δική σου ανάγκη.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές, οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να μας ανακουφίσουν, μας λένε ότι το άγχος δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος και περιμένουν ότι εσύ πρέπει να ανταποκριθείς σε αυτό, για να νοιώσεις καλύτερα. Το να πούμε σε κάποιον, που αντιμετωπίζει ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, να χαλαρώσει, ακούγεται περιφρονητικό, επικριτικό και απορριπτικό.
Δε θα σου κρύψω ότι αυτό δεν είναι λάθος. Η ψυχολογία μας παίζει σημαντικό ρόλο στη γονιμότητα μας και στο πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Ωστόσο αντιλαμβάνομαι ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Δεν μπορείς να πατήσεις κάποιο κουμπί και να εξαφανιστεί αυτό το άγχος. Επομένως δεν βρίσκεις κάποια βοήθεια σε αυτό.
Αν καταλαβαίνω σωστά, νοιώθεις αυτό το «αμόκ» όταν συνειδητοποιείς ότι «πρέπει να μείνεις έγκυος τώρα!», μπαίνεις δηλαδή σε μία ψυχολογία που χαρακτηρίζεται από το «επείγον» και το άγχος ανεβαίνει κατακόρυφα. Είναι πιθανό να νοιώθεις αυτό το κυνήγι του χρόνου, ότι οι καταστάσεις σε πιέζουν. Είναι λογικό όλο αυτό να γεννά υψηλά επίπεδα στρες, μέσα στα οποία εσύ αλλά και ο σύντροφός σου επίσης, φαίνεται να πνίγεστε!
Πόσο μάλλον, όταν οι προσπάθειες δεν έχουν επιτυχία. Και εκεί είναι που κάνουν την εμφάνισή τους και τα δυσφορικά συναισθήματα της ντροπής, της αποτυχίας, του θυμού, της απορίας, της στενοχώριας, του φόβου κλπ. Υποφέρουμε σιωπηλά. Ντρεπόμαστε, νοιώθουμε ενοχές, ανεπαρκείς γιατί αποτυγχάνει το σώμα μας σε κάτι τόσο φυσικό.
Επέτρεψε μου να σταθώ στον όρο «εμμονή», που χρησιμοποίησες.
Αντιλαμβάνομαι, ότι η επιθυμία σου για ένα παιδί έχει μετατραπεί σε μια έμμονη αγχογόνα προσπάθεια τεκνοποιήσης, γεγονός το οποίο σε φθείρει ψυχικά, καθώς μεγαλώνουν οι προσδοκίες σου, και επομένως η ματαίωσή σου όταν αυτό δε γίνεται, βιώνεται σαν μια ανισόρροπη πτώση. Σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι πώς διαχειρίζεσαι αυτή την εμμονή, τι προβλήματα σου έχει προκαλέσει και πώς νοιώθεις σε σχέση με αυτό. Έχεις σκεφτεί εναλλακτικές μεθόδους για να αποκτήσεις ένα παιδί και πώς νοιώθεις στη σκέψη μιας μη φυσιολογικής τεκνοποιήσης; Οι εναλλακτικές μέθοδοι μπορεί να είναι επεμβατικές (όπως μια εξωσωματική σύλληψη), αλλά και μη επεμβατικές, όπως μια υιοθεσία. Πώς θα έβλεπες τον εαυτό σου σε σχέση με αυτό; Τι σκέψεις κάνεις; Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή είναι στο χέρι σου και η αυτοδιάθεση του δικού σου σώματος είναι δικαίωμα σου, όπως και κάθε γυναίκας άλλωστε.
Αγαπημένη μου Μαρίνα, δυστυχώς ζούμε σε έναν πολιτισμό που μαθαίνουμε και διδασκόμαστε από πολύ μικρή ηλικία ότι σαν θηλυκά ο βιολογικός μας προσανατολισμός είναι να αναθρέψουμε παιδιά. Ο κοινωνικός μας περίγυρος έχει εμμονή με την ιδέα απόκτησης οικογένειας και με το ότι μια γυναίκα είναι ολοκληρωμένη μόνο όταν αποκτήσει ένα παιδί (και μάλιστα γρήγορα). Προγραμματιζόμαστε από μικρή ηλικία, μέσα από την οικογένεια, το σχολείο, τον κοινωνικό μας περίγυρο, τις διαφημίσεις, τα περιοδικά, ως προς το ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι της ζωής μας. «Μαθαίνουμε», λοιπόν, πως ένας «σωστός και υγιής άνθρωπος», πρέπει να έχει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, μία καλή δουλειά, μία οικογένεια. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε όλα αυτά. Αυτό όμως που είναι προβληματικό είναι το ότι, πολλές φορές, αντί να θέλουμε όντως αυτά τα πράγματα, στην πραγματικότητα προγραμματιζόμαστε να τα θέλουμε. Έτσι, κρίνουμε το κατά πόσον είμαστε «ολοκληρωμένοι» ή «ευτυχισμένοι», από το κατά πόσον καλύπτουμε τις παραπάνω κοινωνικές απαιτήσεις.
Τι σημαίνουν αυτά; Είναι πολύ όμορφο το να επιθυμείς να εισέλθεις στη μητρότητα. Όμως, είναι πολύ πιθανόν να σου ασκείται μία κοινωνική πίεση, η οποία παίζει τον ρόλο της, υποσυνείδητα. Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό το να ψάξεις μέσα σου, ώστε να βρεις το «θέλω να έχω ένα παιδί» και να αποτάξεις το «πρέπει να κάνω ένα παιδί». Μόλις αυτό το «πρέπει» φύγει και μείνει μέσα σου το θέλω, πρώτα απ’ όλα θα καταφέρεις να ξεπεράσεις ένα μεγάλο μέρος του άγχους σου και αυτό θα βοηθήσει πολύ στο να επιτύχεις την εγκυμοσύνη. Από την άλλη όμως, θα μπορέσεις και να δεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα, ώστε σε έναν δεύτερο χρόνο να αναζητήσεις και εναλλακτικές μορφές εγκυμοσύνης ή την υιοθεσία, όπως σου ανέφερα παραπάνω, εάν αυτό χρειαστεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να προχωρήσεις μέσα σε αυτόν τον δρόμο επειδή το θες εσύ και όχι επειδή «πρέπει» να το κάνεις, διότι στην πραγματικότητα δεν οφείλεις τίποτα σε κανέναν.
Κλείνοντας θα σου έδινα τη συμβουλή να κάνεις μια επίσκεψη σε έναν ειδικό ιατρό ή σύμβουλο, ιδανικά μαζί με τον σύντροφό σου, ώστε να πάρεις τις κατάλληλες κατευθύνσεις, σχετικά με το ζήτημα που σε απασχολεί, να σε ενημερώσει υπεύθυνα και να σε βοηθήσει να διαχειριστείς αυτό το άγχος. Να μην ξεχνάς ότι το σώμα μιας γυναίκας είναι πολύπλοκο και η καθεμία έχει τους δικούς της ρυθμούς. Να θυμάσαι πως για πολλές γυναίκες είναι μια διαδικασία δύσκολη, που απαιτεί χρόνο. Δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο και μην τον τιμωρείς με ενοχές. Άσε τα δάκρυα να τρέξουν, το θυμό να βγει. Μην το πνίξεις, μην το φοβηθείς.
Είμαι μαζί σου σε αυτή την προσπάθεια και σε στηρίζω όποια κι αν είναι η απόφαση που θα πάρεις!!
Φιλικά,
Πηνελόπη
