Καλησπερα,θα ηθελα να μοιραστω την ιστορια μου,οτι αντιμετωπιζω χρονια μοναξια,απομονωση,χωρις φιλους,χωρις κοινωνικη ζωη η προσωπικη ζωη,ηδη απο την ηλικια των 15-16 ετων,ειχα αρχισει να αντιλαμβανομαι πως δεν εχω αποδοχη στον περιγυρο μου,παροτι ηθελα να κοινωνικοποιηθω η να ανηκω σε καποια σταθερη παρεα,δεν συνεβαινε αυτο,φοβομουν σαν μικρο παιδι να παω να πω την προσευχη στο σχολειο και κρυβομουν πισω απο τους αλλους,δεν πηγαινα στις ημερισιες η στις 4ημερες σχολικες εκδρομες,ενιωθα πως κανεις δεν ενδιαφεροταν για μενα. Μετα στην ηλικα των 18,συνειδητοποιησα οτι ξεμεινα εντελως μονος μου,παροτι προσπαθησα να κανω καποιες φιλιες στην ιδιωτικη σχολη που πηγα αργοτερα,οταν τελειωσα απο εκει μετα απο 2 ετη,παλι εμεινα μονος μου. Απετυχα να ολοκληρωσω τις σπουδες μου,ενιωθα πληρης απογοητευση,εβλεπα τον περιγυρο να χαιρεται τη ζωη,να εχει παρεα η σταθερους φιλους για διασκεδαση,για ταξιδια,για δραστηριοτητες,για χομπι,εβλεπα την ζωη των αλλων να εξελισσεται υπο φυσιολογικες συνθηκες και η δικη μου να μενει στασιμη χωρις να ξερω τι φταιει η τι να κανω για αυτο.
Η καθημερινοτητα εγινε ακομη πιο δυσκολη οταν απολυθηκα απο το στρατο στα 23 μου,δεν ειχα φιλους καθολου,δεν ειχα προσωπικη ζωη με γυναικες καθολου,ειχα αποτυχει να παρω ενα χαρτι για να βγω στην αγορα εργασιας,απομακρυνθηκα και απο α-β βαθμους συγγενεις,δεν ηθελα να βλεπω κανεναν,ντρεπομουν για τον εαυτο μου. Oι γονεις ηταν συνεχως επικριτικοι και δεν βοηθουσαν καθολου,απλα μου ελεγαν πηγαινε σε καποιον ψυχολογο. Δεν με γεμιζε τιποτε στη ζωη,πηγαινα στο γυμναστηριο και δεν μπορουσα να μιλησω σε κανεναν,περα απο ενα απλο γεια,καλημερα,καλησπερα στη ρεσεψιον.
Δεν ειχα καμια επαφη με τα σοσιαλ μιντια,φοβομουν την εκθεση,την αρνητικη κριτικη,την αυτογελοιοποιηση,καταπιεζα τα συναισθηματα μου,δεν μπορουσα να πω οχι,δεν μπορουσα να αποδεχτω τον εαυτο μου,ημουν αρκετα ντροπαλος,αρκετα εσωστρεφης,με εσωτερικευμενη θλιψη,αισθηματα κατωτεροτητας,αποτυχιας,γενικευμενου αγχους.
Μετα απο αλλη μια αποτυχια σε σπουδες,σε αλλο αντικειμενο και σχολη αυτη τη φορα,το 2015,το 2018 βγηκα για πρωτη φορα στην αγορα εργασιας,αρκετα μεγαλος ηλικιακα θα ελεγα,φοβισμενος,αψητος,σε μια κακοπληρωμενη δουλεια,χωρις προσωπικο χρονο,τοξικο εργασιακο περιβαλλον,με πολυκοσμια,με καθημερινο αγχος πως θα αντιμετωπισω τις δυσκολιες που μου ερχονταν.
Εν μεσω κορωνοιου και κορωνομετρων,ασφυχτικης πιεσης στο ποστο μου,αρνητικου σχολιασμου πισωπλατα απο καποια ατομα εντος εργασιακου χωρου και μεμονωμενων συναδελφων,δεν αντεξα αλλο ψυχολογικα,τα παρατησα,για αρκετο καιρο ημουν με βαλεριανες για τον υπνο,αρχισα ψυχοθεραπειες με ειδικο ψυχικης υγειας γιατι ειχα καταρρευσει εντελως,πηρα θεραπευτικη αγωγη για περιπου 1-1,5 ετος,αλλαξα 3 θεραπευτες,διαγνωστηκα με γενικευμενη διαταραχη αγχους,αργοτερα με αυτοανοσο χασιμοτο υποθυρεοειδισμό που προεκυψε απο το αγχος γενικοτερα,εβαλα 15 κιλα,παροτι αλλαξα περιβαλον,παροτι βρηκα καλυτερα αμοιβομενη δουλεια,δεν εχω καταφερει μεχρι σημερα να ξεπερασω τα προβληματα μου,παρα τις προσπαθειες που εχω καταβαλει κατα διαστηματα,νιωθω οτι οι ψυχοθεραπειες δεν δουλευουν για μενα,η οτι δεν μπορω εγω να εφαρμοσω τις προτροπες και οδηγιες των θεραπευτων μου σε πραξεις.
Εχω κουραστει ψυχικα παρα πολυ να αναζητω λυσεις για να νιωσω ανακουφιση,ειμαι παρα πολυ πληγωμενος συναισθηματικα,απο την παιδικη ηλικια ακομη.Οι θεραπειες δεν εχουν αποδωσει αυτο που ηλπιζα δυστυχως,αυτο δεν σημαινει οτι εχω σταματησει την ψυχοθεραπεια μου.
Από τον/την: Yannis33
Αγαπητέ Yannis33,
Σε ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας την ιστορία σου! Έχεις περάσει πολλές δυσκολίες και είναι πολύ είναι ψυχοφθόρο να βλέπεις το περίγυρο σου να εξελίσσεται σε πολλά πράγματα, ενώ εσύ να νιώθεις ότι μένεις στάσιμος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι και εκείνοι δεν έχουν περάσει/περνάνε δυσκολίες. Ακόμα και εκείνοι που φαινομενικά ζουν κανονικά τη ζωή τους με ταξίδια, φίλους και χόμπι όπως είπες κουβαλάνε το δικό τους σταυρό. Καταλαβαίνω όμως πώς αισθάνεσαι, έχεις κουραστεί ψυχολογικά και δεν είναι καθόλου ευχάριστο συναίσθημα να θέλεις να βελτιωθείς και να έρχεσαι συνεχώς σε αδιέξοδο. Είναι λες και σε έχει εγκλωβίσει κάποιος σε ένα δωμάτιο χωρίς τη θέληση σου και εσύ καλείσαι να βρεις το κλειδί για να αποδράσεις. Δύσκολη δοκιμασία, όχι όμως ακατόρθωτη. Η παιδική ηλικία δυστυχώς αφήνει πολλούς ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή, οπότε δεν είσαι μόνος σε αυτό. Πριν όμως προχωρήσουμε θα ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι η επικοινωνία μας είναι περιορισμένη καθώς η σελίδα έχει καθαρά συμβουλευτικό και ψυχοεκπαιδευτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά τη ψυχοθεραπεία.
Αρχικά, αναφέρεις ότι η ψυχοθεραπεία δε σε βοήθησε και ότι δε μπορείς να εφαρμόσεις τις πρακτικές των θεραπευτών. Που το αποδίδεις αυτό; Τι πιστεύεις ότι φταίει; Παρόλ’ αυτά δε την έχεις σταματήσει και μπράβο σου γι’ αυτό! Ότι και αν συμβαίνει είναι σημαντικό να είσαι ειλικρινής με το θεραπευτή σου, οπότε θα ήταν καλό να το συζητήσετε για να δει και εκείνος τι σε εξυπηρετεί καλύτερα και τι όχι. Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο ο τρόπος προσέγγισης του να μη λειτουργεί για εσένα και αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός με τη δική του προσωπικότητα, τις δικές του ανάγκες και είναι οκ όταν νιώθουμε ότι κάτι δε λειτουργεί για εμάς, να καταφεύγουμε αλλού. Σε περίπτωση που ταυτίζεσαι με το παραπάνω, να ξέρεις ότι συμβαίνει συχνά και δεν είναι δικό σου το φταίξιμο.
Το παν για να λειτουργήσει η ψυχοθεραπεία είναι η σωστή θεραπευτική σχέση. Αν δεν υπάρχει χημεία, εμπιστοσύνη και η αίσθηση ότι έχεις έναν άνθρωπο που σε ακούει πραγματικά τότε δε θα φέρει αποτέλεσμα. Θα ήθελα επίσης να σου υπενθυμίσω ότι η ψυχοθεραπεία σαν διαδικασία έχει σκαμπανεβάσματα και αυτό είναι φυσιολογικό καθώς ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του, τις τραυματικές του εμπειρίες κ.α. Είναι μια εσωτερική διεργασία που θέλει χρόνο, αλλά με το καιρό θα σε βοηθήσει στη διαχείριση των συναισθημάτων σου, στη βελτίωση της σχέσης σου με τον εαυτό σου, με τους άλλους ανθρώπους και σε πολλά ακόμη. Θέλει υπομονή, κατανόηση και πάνω απ’όλα αυτοφροντίδα.
Αυτοφροντίδα σημαίνει να κατανοούμε τη ψυχική μας κατάσταση, να ερχόμαστε σε επαφή με το μέσα μας, τις σκέψεις μας και να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας. Αυτό βέβαια στη πράξη δεν είναι εύκολο για όλους τους ανθρώπους, χρειάζεται χρόνος μέχρι να καλλιεργήσει. Να θυμάσαι όμως ότι είναι εντάξει να λες όχι σε τοξικές για σένα καταστάσεις. Επιπλέον, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μερικά χρόνια από τώρα; Έχεις κάποιους στόχους για το μέλλον που θα ήθελες να εκπληρώσεις;
Αναφέρεις επίσης προς το τέλος ότι έχεις κουραστεί ψυχικά να αναζητάς λύσεις. Τι είδους λύσεις αναζήτησες; Ήταν στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας ή έξω από αυτήν; Η διαρκής αναζήτηση λύσεων για ανακούφιση μπορεί όντως σε κάποιους ανθρώπους να φανεί εξαντλητικό διότι δε προσφέρουν μόνιμα αποτελέσματα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνεις μια παύση, ένα διάλειμμα από όλα αυτά και απλώς να αφήσεις τον εαυτό σου να νιώσει το οποιοδήποτε συναίσθημα, καλό ή/και κακό. Τι συναισθήματα νιώθεις αυτή τη στιγμή; Γιατί πιστεύεις ότι τα νιώθεις; Αν θεωρείς ότι θα σε βοηθήσει, μπορείς να ξεκινήσεις να τα γράφεις για να έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης αλλά και για να έρχεσαι σε επαφή με τα συναισθήματα σου. Αυτό θα σε βοηθήσει να εστιάζεις στο παρόν και στο πώς ακριβώς νιώθεις τη δεδομένη στιγμή. Για παράδειγμα, όταν αρχίζεις να βιώνεις ένα συναίσθημα μπορείς να αρχίσεις να παρατηρείς τι προηγήθηκε πριν την εμφάνιση του. Ήταν ένα ευχάριστο/δυσάρεστο γεγονός; Ήταν μια σκέψη ή κατάσταση που σε επηρέασε; Ακόμα όμως και αν δε μπορείς τη δεδομένη στιγμή να δώσεις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δε σημαίνει ότι κάνεις βήματα πίσω, απλώς χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό.
Ελπίζω να σε βοήθησα με τις σκέψεις μου! Είσαι ένας δυνατός άνθρωπος που έχει περάσει πολλά, αλλά δεν τα έχεις παρατήσει συνεχίζεις τον αγώνα σου και αυτό είναι προς τιμήν σου. Μη χάσεις τη πίστη σου στη ψυχοθεραπεία και να θυμάσαι ότι η αλλαγή δεν περιλαμβάνει μόνο βήματα μπροστά, αλλά και πίσω. Θέλει χρόνο, κατανόηση και ρεαλιστικές προσδοκίες από την πλευρά σου. Σου εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο!
