”Καλησπέρα κι από μένα’. Είμαι 20 ετών και μένω ακόμα με την οικογένειά μου. Σύντομα θα μείνω για έναν χρόνο με την μάνα μου και τον αδελφό μου στο διαμέρισμα της γιαγιάς μου στην Αθήνα, κυρίως για σπουδές. Ξέρω πως την χρειάζομαι αυτή την αλλαγή, κυρίως για να μην μείνω πίσω σε σχέση με τους συνομήλικους μου, αλλά στην σκέψη και μόνο ανησυχώ. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον λόγο, αλλά δεν νιώθω ενθουσιασμένη. Αυτό είναι σίγουρο. Θα προτιμούσα ας πούμε να ήμουν γεμάτη όρεξη να αγκαλιάσω τον κόσμο και να ζήσω «περιπέτειες», όπως το λέει η μάνα μου αλλά δεν μου βγαίνει αυθόρμητα. Θα ήθελα να ήμουν σαν κι αυτή δηλαδή… Από πάντα την έβλεπα κάπως εκκεντρική και… Ας πούμε καθόλου δειλή. Δεν θα ταίριαζε η λέξη «γενναία» γιατί για να είσαι γενναίος απαιτεί πραγματικό κίνδυνο. Για παράδειγμα, στο θέμα του αδελφού μου που έχει βαρύ αυτισμό, σπάνια θύμωνε, ή έχανε την υπομονή της στα ξεσπάσματα του. (εκτός αν ήταν πολύ κουρασμένη) Τις περισσότερες φορές την έβλεπα πολύ ψύχραιμη, σαν να μην έχει νιώσει ποτέ της έντονα συναισθήματα. Σε αντίθεση με εμένα που δεν τον ήθελα ούτε ζωγραφιστό. Επίσης, λογικά θα έχω το όνομα του «δειλού» στην οικογένεια, καθώς συχνά με έπιαναν κρίσεις άγχους, ή φοβίες όταν ήμουν στο Δημοτικό. Δεν ξέρω καν τι τα προκάλεσε, αλλά δεν έχει κι ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει πως δεν είμαι σαν την μάνα μου. Δεν είμαι δυνατή και σκληρή, όμως θα έπρεπε να είμαι… Αλλιώς πώς θα βγάλω το όνομα της δειλης από πάνω μου; Πώς θα τους αποδείξω ότι δεν είμαι μικρό ανυπεράσπιστο μυρμηγκάκι; Παιδί της είμαι! Δεν θα έπρεπε να της μοιάζω;”
Από την Ελένη.
Αγαπητή Ελένη,
Αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω που μας δείχνεις την εμπιστοσύνη σου και μοιράζεσαι την ιστορία σου μαζί μας. Ξεκινάω λέγοντας πως καταλαβαίνω απολυτά τους φόβους και την δυσφορία σου για αυτή την ”νέα ζωή”. Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο και είναι απολυτά φυσιολογικό να σε διακατέχει το άγχος και η ανασφάλεια του καινούριου τρόπου ζωής. Όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτήν την θέση, σε μια θέση που καλείσαι να φύγεις από το πατρικό σπίτι και να ξεκινήσεις μια άλλη ζωή. Επίτρεψε μου να σου πω ότι είναι και πολύ λογικό να μην ενθουσιαζόμαστε με τη ξαφνική ”ενηλικίωση” που συνοδεύει η φοιτητική ζωή.
Όπως επισημαίνεις, θαυμάζεις την μητέρα σου για τον χαρακτήρας της, και αυτό είναι πολύ καλό. Ωστόσο, τονίζεις ότι δεν είσαι σαν αύτη και δεν μπορείς να γίνεις τόσο αυθόρμητη όσο εκείνη. Και τι πειράζει; Δεν χρειάζεται να είσαι σαν την μητέρα σου. Καταλαβαίνω ότι ο δυναμισμός και η ”σκληρότητα” είναι χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να έχουμε στην προσωπικότητα μας αλλά ο καθένας είναι διαφορετικός και τα έχει είτε σε μεγαλύτερο βαθμό είτε σε μικρότερο. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι η μητέρα σου μεγαλώνει τον αδελφό σου που είναι ένα παιδί με βαρύ αυτισμό. Συνεπώς, ακόμα και να μην ήταν όλα αυτά, έμαθε να είναι ψύχραιμη, δυνατή και ”γενναία”. Συνεπώς, η ακεραιότητα του χαρακτήρα της θα μπορούσε να ωφελείται και σε αυτό.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβεις ότι είσαι μια ξεχωριστή προσωπικότητά που έχει έναν δικό της χαρακτήρα. Επιπλέον, είσαι ακόμα σε μικρή ηλικία και έχεις να ζήσεις ακόμη τόσες όμορφες ”περιπέτειες”, οι οποίες θα έρθουν αυθόρμητα στην ζωή σου. Χρειάζεται απλά να δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου να ”χωνέψει” ότι είσαι πλέον φοιτήτρια και ότι η ζωή σου αλλάζει προς το καλύτερο. Το γεγονός λοιπόν ότι είναι κάποιος ρεαλιστής, δεν δρα αυθόρμητα και έχει άγχος για το μέλλον δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι είναι ”δειλός”.
Στο κείμενο σου αναφέρεις ότι σε μικρότερη ηλικία βίωνες και κάποιες κρίσεις άγχους. Σε αυτό το σημείο θα σου πρότεινα, αν συνεχίζονται και πιστεύεις ότι στο μέλλον δεν θα μπορέσεις να τις διαχειριστείς, τότε είναι καλό να επισκεφτείς έναν ειδικό ώστε να του εξηγήσεις ακριβώς γιατί αισθάνεσαι έτσι. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φόρες, πιέζουμε τον εαυτό μας να γίνει κάτι που δεν είναι έτοιμος να γίνει ακόμα, έτσι το σώμα μας αντιδρά. Ίσως είναι και αυτό μια εξήγηση. Δεν χρειάζεται λοιπόν να πιέζεις τον εαυτό σου να είναι σκληρή και γενναία. Είμαι σίγουρη ότι είσαι και θα συνεχίζεις να γίνεσαι όσο μεγαλώνεις γιατί έχεις ένα σπουδαίο πρότυπο δίπλα σου, την μητέρα σου.
Συμπερασματικά, αγαπητή Ελένη, δεν βλέπω πουθενά ένα ανυπεράσπιστο μυρμήγκι, βλέπω μονό ένα άτομο με λογικούς φόβους που μοιάζει σε πολλούς από εμάς εκεί έξω. Όσο μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε και το μονό σίγουρο είναι ότι κάθε φόρα αποκτούμε και λίγη δύναμη παραπάνω. Σίγουρα η κάθε αρχή είναι δύσκολη ειδικά όταν συνοδεύεται από αλλαγές. Όλοι μας έχουμε περάσει και θα συνεχίσουμε να περνάμε από φάσεις που είμαστε αβέβαιοι για το μέλλον. Μην το αφήσεις να σε κυριεύσει. Έξαλλου, έχεις ένα πολύ καλό στήριγμα κοντά σου, την οικογένεια σου. Δες το μονό σαν πλεονέκτημα και όχι λόγο για να νιώθεις άσχημα για τον χαρακτήρα σου. Σε ευχαριστώ λοιπόν που έθιξες ένα θέμα που μας απασχολεί όλους αλλά φοβόμαστε πολλές φορές να παραδεχτούμε.
Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο με τα λεγόμενα μου και να σε έβαλα σε σκέψεις. Εύχομαι να γίνεις αυτό που θέλεις και να αφήσεις τον εαυτό σου να είναι όπως θέλει να είναι. Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα;
Είμαστε στην διάθεση σου για ό,τι άλλο χρειαστείς.
*Η στήλη Ψtalk έχει περισσότερο συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν αντικαθιστά την Ψυχοθεραπεία ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο παρέμβασης.
Στείλε και εσύ τον δικό σου προβληματισμό ανώνυμα πατώντας στο κουμπί της αρχικής και λάβε απάντηση από ειδικό ψυχικής υγείας.
