Καθώς αποφοίτησα από το τμήμα ψυχολογίας φέτος (22 ετών) έχω αυτόματες αρνητικές σκέψεις αναφορικά με την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Δεν ξέρω από που να πρώτο ξεκινήσω και τι μπορώ να πετύχω λόγω της παρεμβολής της στρατιωτικής θητείας.
Από τον: Νικόλαο
Αγαπητέ Νικόλαε,
Αρχικά θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε που πήρες το θάρρος να μοιραστείς μαζί μας αυτό που σε απασχολεί, αλλά και να σε συγχαρούμε για την πρόσφατη αποφοίτησή σου!
Όπως κάθε νέος, μετά την αποφοίτησή του, έτσι και εσύ ανησυχείς για την επαγγελματική σου αποκατάσταση και σκέφτεσαι το πώς θα μπορούσες να κάνεις ένα πρώτο βήμα για την άσκηση του επαγγέλματος που έχεις επιλέξει. Η στρατιωτική θητεία, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι κάτι αναπόφευκτο. Ωστόσο, μπορείς να αξιοποιήσεις το συγκεκριμένο χρόνο για να αναλογιστείς τις επιλογές που έχεις και να κατασταλάξεις στο τι θα επιθυμούσες περισσότερο να κάνεις μετέπειτα αναφορικά με το επάγγελμά σου. Άλλωστε, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν καθυστέρησες την απόκτηση του πτυχίου σου και αυτό το γεγονός είναι υπέρ σου.
Ποιοι τρόποι, όμως, υπάρχουν για να μπορέσει να ασκήσει κάποιος το επάγγελμα του ψυχολόγου με επάρκεια; Χωρίς αμφιβολία, μέσω των σπουδών στην ψυχολογία αναπτύσσονται διάφορες δεξιότητες, οι οποίες αποτελούν θεμελιώδη προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας εργαζόμενος αυτού του κλάδου. Η δουλειά, βέβαια, ενός ψυχολόγου δεν είναι απλή και απαιτεί μεγάλη υπευθυνότητα εκ μέρους του. Ένα απλό πτυχίο ψυχολογίας δεν είναι ποτέ αρκετό για να ασκήσει κανείς ουσιαστικά το επάγγελμα του ψυχολόγου. Υπάρχουν, ωστόσο, πολλοί τρόποι για να μπορέσει να ασκήσει κάποιος το συγκεκριμένο επάγγελμα με πραγματική επάρκεια. Ουσιαστικά, υπάρχουν τρεις δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος. Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός του μεταπτυχιακού, ο οποίος θα δώσει σε κάποιον ψυχολόγο μία κατεύθυνση, καθώς η εξειδίκευση που προσφέρει είναι σημαντική αλλά και αναγνωρίζεται στον δημόσιο τομέα. Επίσης, υπάρχει ο δρόμος του διδακτορικού ο οποίος απαιτεί περισσότερο χρόνο, αλλά προσφέρει και ακόμη περισσότερη εξειδίκευση. Τέλος, υπάρχει και ο δρόμος της ψυχοθεραπευτικής εξειδίκευσης. Υπάρχουν πολλές ψυχοθεραπευτικές εκπαιδεύσεις, αλλά σε μη αναγνωρισμένο επίπεδο. Οι αναγνωρίσεις και οι πιστοποιήσεις που παρέχουν έχουν ιδιωτικό χαρακτήρα και δεν δίνουν επαγγελματικά δικαιώματα. Προσφέρουν, όμως, σημαντικές επιπρόσθετες γνώσεις τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο (εφόσον δίνουν τη δυνατότητα για άσκηση του επαγγέλματος με σωστή εποπτεία).
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά, ένας ψυχολόγος μπορεί να απασχοληθεί είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο δημόσιο. Θα πρέπει, λοιπόν, πρώτα από όλα να κατασταλάξει στο δρόμο που θέλει να ακολουθήσει αλλά και με ποια περιστατικά ενδιαφέρεται περισσότερο να ασχοληθεί και να βοηθήσει στην αντιμετώπισή τους. Αγαπητέ Νικόλαε, προσωπικά θα σε συμβούλευα (μόλις αυτό είναι δυνατό, ενδεχομένως μετά τη στρατιωτική θητεία), να αφιερώσεις τουλάχιστον έναν χρόνο στην απόκτηση επαγγελματικής και κλινικής εμπειρίας μέσω εθελοντισμού, σχετικής εργασίας, πρακτικής άσκησης ή και παρακολούθησης σεμιναρίων, τα οποία όχι μόνο θα εμπλουτίσουν το θεωρητικό σου υπόβαθρο αλλά θα σε βοηθήσουν και ως προς τη μετέπειτα κλίση σου αναφορικά με τις διαθέσιμες επιλογές. Σε κάθε περίπτωση, μην απογοητεύεσαι ή αγχώνεσαι! Κάθε προσπάθεια που κάνεις και ο χρόνος που αφιερώνεις, θα σε βοηθήσουν να γίνεσαι όλο και καλύτερος.
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου πάνω σε αυτό που σε προβληματίζει. Ελπίζω να σε βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο και σύντομα να νιώσεις μέσα σου πιο ήρεμος. Είμαστε εδώ για οτιδήποτε μας χρειαστείς.
